Review: Star Trek: The Videogame – Star Trek is weer helemaal hot nadat er in 2009 een film verscheen en we later dit jaar nog een film mogen verwachten. Reden genoeg voor Namco Bandai om met een game aan de slag te gaan die het verhaal tussen de twee films zal overbruggen. Eerdere previews leverden een neutrale mening op. Er zat potentie in en het zou een best toffe game kunnen worden. Het eindresultaat is finaal het tegenovergestelde, want na Aliens: Colonial Marines en The Walking Dead: Survival Instinct is ook Star Trek: The Videogame een wanproduct van het zuiverste soort.

Op pad met Captain Kirk en Mister Spock

De game begint met een keuze tussen de twee personages, Kirk of Spock, en terwijl de USS Enterprise door de ruimte zweeft, merken ze een ruimtestation op dat niet reageert en de protocollen niet volgt. Reden genoeg voor het duo om ernaar af te reizen en hier merken ze dat het foute boel is. Het gevolg is dat het station uit elkaar knalt en dat de reden voor deze desastreuze gevolgen gevonden kan worden op de nieuwe planeet High Vulcan, daar waar de Vulcan zich proberen te vestigen.

Eenmaal op Vulcan aangekomen blijkt deze planeet aangevallen te zijn door verkapte dino’s (Gorn) die bovenmatig intelligentie ingenieurs hebben, want ze dienen puur als knalvoer, maar hebben we geavanceerd materiaal tot hun beschikking. Goed, terwijl Kirk en Spock zich een weg banen door de thuisbasis op High Vulcan op zoek naar een bijzondere energiebron, loopt ook dat in de soep en gaan de Gorn er met deze energiebron vandoor. Alle reden om erachter aan te gaan dus en zo ontvouwt het verhaal zich gaandeweg over de acht hoofdstukken die de game rijk is.

Verhaal van tja…

Het verhaal klinkt op zich best interessant, zij het niet dat het op een ontzettend inspiratieloze manier gebracht wordt. Als eerste begint de game met een fragment van enkele uren in de toekomst, dat totaal nietszeggend is en gelijk al vreemd aanvoelt. In een grot zitten Kirk en Spock op de Gorn te schieten, deze gooien een granaat en als de heren bijkomen, liggen ze opeens buiten in een ruime omgeving, daar waar voor de granaat neerplofte nog een kleine grot was. Hoe dan? Ja, inderdaad, dat vroegen wij ons ook af.

Het begin van de game is uitermate vreemd en onsamenhangend dat je met een vraagteken blijft zitten. Niet omdat je wilt weten hoe het verder verloopt, maar meer omdat het totaal niet klopt en kan… Het enige is dat beide heren gaan vechten, maar op dat moment schakelt de game terug in de tijd en gaandeweg kom je uit bij deze conclusie tussen de twee. Toch is de keuze voor dit begin een beetje vreemd of als men het beter had uitgewerkt was het wat logischer geweest. Het verhaal zelf zal door middel van de personages die je ontmoet uit de doeken gedaan worden. Dit kent echter een probleem en dat is dat de voice-acting zo ontzettend monotoon en ingestudeerd is dat je geen enkel moment het idee krijgt naar een fatsoenlijke conversatie te luisteren. Bovendien zijn de dialogen ook nog eens op veel momenten niet op elkaar afgestemd, met als gevolg een totaal onnatuurlijk gesprek.

Belabberde AI, graphics en crappy besturing

Eigenlijk is met deze game op ieder aspect wel wat mis. Zo is de AI zo ontzettend beroerd dat het lachwekkend is. Zo was er een moment dat we van A naar B moesten en hierbij moesten we niemand zien te vermoorden. Door middel van gebukt lopen konden we ons op een stealthy manier verplaatsen. Ik, spelende als Kirk, ging van dekking naar dekking door de gang en eenmaal bij de toegangspoort aangekomen, keek ik even achterom om te zien hoe Spock dit deed. Wat blijkt? Spock loopt ook gebukt en nota bene voor de vijand langs. De vijand valt je dus pas aan als ze jou zien, want je medespelers (computergestuurd) maken in dat geval geen moer uit.

Tot zover het realisme dus en geloof me als ik zeg dat dit nog veel verder gaat, in negatieve zin. In games anno 2013 is enige kunstmatige intelligentie wel een vereiste en dat mag ook verwacht worden. Wel, de Gorn zijn zo ontzettend dom dat ze letterlijk als knalvoer dienen. Ze schieten wel op je, maar als je ze flankt, rennen ze niet weg, schieten ze niet terug of wat dan ook, waardoor je ze op je gemak allemaal naar het hiernamaals kunt knallen. De gevechten bieden dan ook totaal geen uitdaging en laat dat nu één van de belangrijkste elementen in de gameplay zijn. De andere elementen zijn vooral van A naar B wandelen, klimmen, en deuren openen.

Ook hier is een hoop mis mee, want het springen gaat bijvoorbeeld zo ontzettend omslachtig dat als je voor een object staat, je personage met een druk op de knop niet automatisch er overheen gaat. Nee, je moet teruglopen en dan al lopend de knop ingedrukt houden. Handig als je snel moet vluchten… niet dus. Dan is er nog het klimmen, dat een soortgelijke stijl hanteert dat we kennen van Tomb Raider en Uncharted. Alleen is het op een bepaald klimbaar object springen ook een kwestie van continu opnieuw proberen voordat de game doorheeft wat je aan het proberen bent en dan ziet de animatie er nog eens beroerd uit ook.

Een ander ontzettend irritant iets inde game is dat je geregeld deuren en andere zaken moet openen en activeren. Dit gaat met een druk op de knop, maar in deze game moet je precies goed staan. Dit lijkt een geval van lekker belangrijk, maar neem maar aan dat dit op een gegeven moment goed op je zenuwen gaat werken. Jammer dat de ontwikkelaar zo ontzettend tekort schiet op het gebied van de AI en de besturing en dan niet te vergeten dat de gameplay an sich ook niet echt heel boeiend is, maar het dieptepunt kwamen we toch wel tegen bij de graphics.

Collision detection vergeten in te bouwen

In veel games komt het voor dat bepaalde objecten door andere heen steken. Zelfs de grootste games hebben die (kuch Assassin’s Creed kuch). Het betreft hier alleen minuscule zaken en dat is nooit echt iets om wakker van te liggen. In Star Trek: The Videogame krijgt de ontwikkelaar het voor elkaar dat personages gewoon in elkaar kunnen gaan staan. Dit gaat dan niet door een bug op sommige momenten, nee je kunt op elk moment transformeren in een afgrijselijke Siamese tweeling met Spock.

De ontwikkelaar is gewoonweg vergeten een collision detection systeem in te bouwen, het systeem dat detecteert of er iets op je pad staat waar je niet doorheen kan. Erger is nog dat er ook momenten zijn waarop de game dat (sporadisch) wel detecteert en Spock mijn doorgang blokkeerde. Dit mag dan als beroerd omschreven worden, maar dat is nog niet alles, want ook grafisch is de game niet om over naar huis te schrijven. De game oogt als een matige PlayStation 2 game en hoewel de personages herkenbaar zijn, is dat ongeveer het enige wat positief is over het visuele aspect.

Conclusie:

Star Trek: The Videogame past in het rijtje van absolute mislukkingen van 2013. De game is op alle vlakken inferieur tegenover ook maar iets dat als kwaliteit omschreven kan worden. De gameplay is repetitief, de AI is achterlijk, visueel is het beroerd, de voice-acting is inspiratieloos en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Wellicht dat de game in coöp spelen iets leuker zal zijn dan in je uppie, maar dat neemt niet weg dat dit een grandioze mislukking is die je nog geen seconde moet overwegen om te kopen. Jammer.

Pluspunten

  • Coöp?

Minpunten

  • AI is achterlijk
  • Besturing werkt nogal tegen
  • Verhaal inspiratieloos gebracht
  • Slechte voice-acting
  • Grafisch zeer matig
  • Idiote grafische bugs