Review: Batman: Arkham Origins – Blackgate Deluxe Edition – Als je even nadenkt, is het niet zo moeilijk om te achterhalen waarom Rocksteady met Arkham Asylum en Arkham City de ei zo na perfecte Batman game wist neer te zetten. De ontwikkelaar slaagde er namelijk zoals geen ander in om gamers het gevoel te geven dat ze echt in de huid kropen van de vleermuisheld. Met dit in het achterhoofd is het ook erg makkelijk om uiteen te zetten wat er precies mis gaat in Batman: Arkham Origins Blackgate. Liet Arkham City je nog in de waan dat je dé verschrikking was van de Gothamse onderwereld, dan geeft Arkham Origins Blackgate je de indruk dat je een cosplayer met overgewicht bent die tevergeefs probeert om in de prijzen te vallen op Comic Con. En probeer die gênante foto’s maar eens aan je moeder uit te leggen.

Woord vooraf

Laat ik even heel eerlijk zijn: ik heb de Vita-versie van Batman: Arkham Origins Blackgate niet gespeeld. Dit is met andere woorden een echte review van de PS3-versie van het spel en geen vergelijking met de eerder verschenen editie voor Sony’s meest recente handheld. Ik hou wat het eindcijfer betreft uiteraard rekening met het feit dat de hele opzet van de game bedacht is met de PlayStation Vita in het achterhoofd, maar vind ergens ook dat ik de titel zonder kanttekening mag beoordelen als volwaardige PS3-game. Als je het spel per se naar de console wilt halen, moet je ervoor zorgen dat het die transfer waard is. En je raadt het misschien al… wat mij betreft is dat alvast niet het geval.

Goed: de verhaallijn

Als Arkham Origins Blackgate op één vlak goede punten scoort, is het op verhaalvlak. Het plot van de game heeft dan wel helemaal niets met Arkham Asylum te maken (al kan je dat in mindere mate uiteraard ook zeggen over Batman: Arkham Origins), maar weet wel je aandacht van begin tot einde vast te houden. Vlak nadat Batman de Joker en Bane een halt toegeroepen heeft in Arkham Origins, loopt de Dark Knight voor de eerste keer tegen de verleidelijke Catwoman aan. Na een lange achtervolging over de daken van Gotham weet de vleermuisman de sensueel bewegende inbreker te arresteren. Voor hij haar kan opsluiten in Blackgate, breekt echter de hel weer volledig los.

De Joker, Penguin en Black Mask hebben de handen in elkaar geslagen en de beruchte gevangenis voor de zoveelste keer op stelten gezet. Elke superschurk acht zich heer en meester over een bepaald gedeelte van het complex en met een hoop gijzelaars achter de hand, ziet Batman zich gedwongen om het voorzichtig aan te pakken en de hulp van Catwoman in te roepen. Inmiddels houdt een mysterieuze vrouw elke beweging die hij maakt nauwkeurig in de gaten. Waarom dat is, moet je zelf maar ontdekken. Laat ik kort samenvatten dat het verhaal van Arkham Origins Blackgate geen prijzen zal winnen, maar er alvast in slaagde om mij enigszins te boeien.

Matig: graphics en audio

Als ik op één vlak vergevingsgezind moet zijn, is het wel wat de graphics betreft. Uiteraard ziet Arkham Origins Blackgate er niet bijzonder goed uit; de game werd oorspronkelijk ontwikkeld voor de Vita en dat zal je blijven zien, ongeacht hoeveel grafische updates er bij het porten aan te pas zijn gekomen. Op groot scherm zijn de beelden bij vlagen zelfs erg sfeervol, al blijft de titel over het algemeen op visueel vlak een ondermaatse indruk maken. Met de audio is het een stuk beter gesteld. De karakteristieke Arkham soundtrack siert ook Arkham Origins Blackgate, terwijl de stemacteurs uit Arkham Origins hun uiterste best doen om hun dialogen boven de middenmoot uit te tillen.

Slecht: gameplay

Nu ja, ‘slecht’ is misschien een beetje overdreven. De gameplay werkt niet altijd zoals het moet en vloekt nogal met het medium waarop je de titel speelt (zie ook mijn ‘beoordelen als een volwaardige PS3-game’ statement van hierboven). Of de term ‘slecht’ hier dan op zijn plaats is, moet je zelf weten. Ik kan alleen maar hopen dat de hele mikmak een stuk beter tot zijn recht kwam op de PlayStation Vita. Je kan immers niet om het feit heen dat de controls bij vlagen gewoon niet of met vertraging reageren op je input en bovendien ook vaak gewoon niet intuïtief aanvoelen. Op X drukken om een ventilatieschacht binnen te gaan, is bijvoorbeeld een toevoeging voor de met mindere knoppen gezegende handheld die op de PS3 vooral erg onhandig aanvoelt.

Arkham Origins Blackgate probeert de hele Arkham Asylum/Arkham City ervaring te copy pasten naar een 2,5D-omgeving en dat werkt gewoon niet zo lekker. Het vechten en het platformen weet bij momenten nog wel te overtuigen, maar de stealth secties zijn eerder tenenkrommend. De opties zijn hier uiterst beperkt en vaak is het niet meteen duidelijk wanneer je een bepaalde actie wel of niet kan uitvoeren. Bovendien is stealth in 2,5D vaak erg onoverzichtelijk. De camera zoomt dan erg ver uit om het volledige strijdtoneel weer te geven, waardoor wat een spannende confrontatie met criminelen moet worden veelal uitdraait op een frustrerend potje verstoppertje. Als ik Waar is Waldo wil spelen, ren ik wel naar de dichtstbijzijnde boekenwinkel.

Conclusie:

Ik ben misschien een beetje te streng voor Batman: Arkham Origins Blackgate, maar blijf wel achter mijn mening staan: dit spel had nooit de overstap naar de console mogen maken. Ik kan me best voorstellen dat de game op de PlayStation Vita wél tot zijn recht komt (al kan ik hier niet over oordelen), maar op de PlayStation 3 is dat alleszins niet het geval. Het 2,5D perspectief is uitermate onhandig, de controls bij momenten totaal niet responsief en de graphics in het beste geval teleurstellend. Daar staat dan wel weer tegenover dat het verhaal best door de beugel kan en dat het stemmenwerk in Arkham Origins Blackgate eigenlijk in een veel betere game thuishoort. Ach, je kan niet alles hebben… toch?

Pluspunten

  • Verhaal is prima
  • Sfeervolle soundtrack en degelijk stemmenwerk

Minpunten

  • Onhandig 2,5D perspectief
  • Controls werken niet echt lekker
  • Teleurstellende graphics