Review: Enemy Front – Shooters gebaseerd op de Tweede Wereldoorlog zijn tegenwoordig schaars en de enige die ergens wat relevantie had was Wolfenstein: The New Order. Maar echt gesitueerd in en rondom de Tweede Wereldoorlog was die game niet. Enemy Front daarentegen probeert de hoogtijdagen van games als vroegere Medal of Honor titels en de eerste Call of Duty games nieuw leven in te blazen, maar faalt daar hopeloos in. Met goede moed begonnen we aan deze shooter, om uren later de game met een nare nasmaak weer in het hoesje te stoppen en in de kast te leggen.

CryENGINE, wat heb je er aan?

‘This game is achieved with CryENGINE!’, dat is het eerste wat je hoort zodra je de game opstart en dat zou positief moeten klinken. De CryENGINE is immers afkomstig van Crytek en die weten wel hoe je games en engines moet maken. Maar hoe geavanceerd die engine ook is, als je geen games kan maken, heb je er natuurlijk weinig aan. CI Games is een ontwikkelaar met een wisselvallige reputatie en wat Enemy Front betreft, gaat het hopeloos de mist in. Op elk front stelt de game teleur en dat is jammer. Maar laten we eens gaan kijken naar wat er dan niet goed gaat.

Wel, daar kunnen we een globale samenvatting opplakken van overmoedigheid. In detail komt het er op neer dat elk aspect dat in de basis van een goede ervaring zou moeten liggen niet heel erg sterk is uitgewerkt. Te beginnen bij het verhaal: jij speelt Robert Hawkins, een oorlogscorrespondent die in de rol van verzetsstrijder belandt. De game begint met een missie voor het verzet, maar gaandeweg krijg je zijn verhaal te horen en dat brengt je terug in de tijd om zo zijn geschiedenis te herbeleven. Het uiteindelijke verhaal draait om de opstand in Warschau in 1944 en daar speel je dan een belangrijke rol in.

Het verhaal is an sich best leuk om te volgen, maar al snel merk je dat dit nogal cliché is en dat het nergens echt heel boeiend wordt. Tussen de missies door greep ik dan ook geregeld naar mijn telefoon om eventjes m’n social media kanalen te checken in plaats van het verhaal te volgen. Zegt genoeg, lijkt me. Robert Hawkins is bovendien een allerminst interessant personage en waar het uiteindelijk om draait is het knallen op gevarieerde locaties. Dat het verhaal de missies aan elkaar knoopt, is logisch, maar heel veel zul je niet missen als je het niet volgt.

Technische puinhoop

Enemy Front kenmerkt zich door een relatief klassieke structuur aan te houden. De missies zijn vrij lineair van opzet en richten zich voornamelijk op het knallen. Een positief aspect voor liefhebbers van de klassieke Tweede Wereldoorlog-shooters dus daar valt niet echt direct iets aan op te merken. Het verhaal is wat cliché en Robert Hawkins is nauwelijks boeiend, maar dat hoeft geen reden zijn om de game links te laten liggen. De technische puinhoop daarentegen wel. Oef, wat een treurig geheel is het zeg. Er zijn technisch teveel dingen mis met de game om het allemaal te benoemen, dus we pakken even de beste voorbeelden.

Allereerst wil je een shooter als deze vlot kunnen spelen. Dit word je echter onmogelijk gemaakt door de tergend slechte framerate die geregeld richting het nulpunt lijkt te duiken. Juist bij shooters is een goede framerate belangrijk, maar als dat al niet in orde is, is de lol er snel vanaf. Zelfs animaties die de wachttijd bij het laden moeten verzachten vertragen weleens of stoppen voor een paar seconden. Serieus CI Games? Stop het er dan niet in, want het staat zo enorm knullig. Oh ja, dan heb je de AI nog. Dat de nazi’s in soortgelijke shooters op de PS2 niet al te slim waren, daar valt wat voor te zeggen, aangezien die games ruim 8 jaar geleden uitkwamen, maar als je anno 2014 nog met een shooter komt waarbij de AI zo ontzettend achterlijk is, dan moet je je toch afvragen of het wel verstandig is om je met dat soort games bezig te houden.

Op een boerderij – dit is een voorbeeld – schoten we een reeks moffen af, waarna we de boerderij konden betreden. Toen we daar wat hadden opgepikt, liepen we naar buiten en plots stonden er weer veel nieuwe soldaten. Die waren aan het patrouilleren en verschenen uit het niets. Nu is dat op zichzelf al vreemd, maar gekker is nog dat ze er totaal geen erg in hadden dat hun collega’s dood rondom hen lagen. Een weldenkend mens gaat dan meteen op onderzoek uit, dunkt me. De soldaten in Enemy Front, tja, die interesseren zich eigenlijk niet zo heel veel in wat er rond hen gebeurd.

Dan is er eigenlijk nog een ander punt waar de game finaal de plank op misslaat, twee eigenlijk. De game probeert een klassieke shooter te zijn, maar combineert dit met elementen die we tegenwoordig vaak zien. Breachen zoals we dat kennen van Call of Duty zit ook in Enemy front. De framerate is op zulke momenten echter dusdanig bagger dat je met wat geluk één soldaat kunt afschieten. De afstelling van de vertraging tijdens breach momenten is bovendien dramatisch, waardoor het een volstrekt overbodige en meer irritante functie is, net zoals het uitschakelen van vijanden door ze te besluipen.

Twee varianten zijn onder dezelfde knop ondergebracht en één hiervan kent een veel te trage en lange animatie waardoor vijanden op je gaan schieten zonder resultaat, maar als de animatie is afgelopen, word je opeens wel geraakt, wat voorkomen had kunnen worden als het allemaal wat minder stroef ging. Sowieso twee varianten onder één knop wegzetten werkt niet, want de game doet de ene keer dit en de andere keer dat, met als gevolg dat de game geregeld in jouw plaats besluit welke type aanval hij doet – en vaak ook de aanval selecteert die je juist niet wilt.

Een ander punt van forse irritatie is het gebruik van het sniper geweer. Geregeld schoten we raak, maar gebeurde er niets. De kogels komen blijkbaar niet altijd aan en ook het wachten op een cursor om te schieten via je vizier duurt vrij lang. Sinds wanneer moet je in shooters wachten totdat je richtpunt in beeld komt? Bizar. Dan te bedenken dat ook het leveldesign vol met stomme fouten zit. Zo nu en dan hadden we het idee een dwerg te zijn omdat de deurknop van een deur zich boven ons hoofd bevond. Ja, echt waar. De deur was 2.5 keer zo groot als wij en ja, we stonden gewoon overeind.

Dan zijn er nog de textures die niet direct op de bedoelde oppervlakte zitten, waardoor er een hoogteverschil ontstaat dat behoorlijk opvalt. Animaties zijn van een belabberd niveau en de game zit vol met glitches als oldaten die verdwijnen in muren of in de lucht blijven hangen, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ook het grafische aspect is erg beroerd. Geregeld ben je vanop afstand vijanden aan het afschieten, maar doordat het er visueel zo matig uitziet, kun je de vijanden nauwelijks zien. Jou zien ze natuurlijk wel, met als gevolg dat je het loodje legt. De game is behoorlijk kleurrijk – wat positief is – maar qua grafisch niveau lijkt het op Medal of Honor: Frontline HD, maar dan met meer details.

Tja, wat moeten we hiermee?

CI Games is geen grote ontwikkelaar en kan zich ook geen Triple-A producties veroorloven, dat realiseren we ons maar al te goed. Maar Enemy Front is gewoon een wanproduct dat op ieder aspect verzuimt enige kwaliteit te bieden. Het werkt niet en de framerate problemen bederven de nog enigszins geinige gameplay. Want als dat wel in orde geweest zou zijn, dan had dat enorm veel gescheeld. Grappig genoeg doet Enemy Front je wel realiseren hoe belangrijk een stabiele en hoge framerate is, want deze game is het uitstekende voorbeeld van hoe het niet moet.

We hebben slechts een handvol van de technische problemen omschreven, maar er is nog veel meer aan de hand met de game. Het recycleren van gebouwen, dialogen die plots afgekapt worden omdat je een bepaalde in-game (onzichtbare) grens oversteekt, het net niet fijn genoeg besturen en meer zijn ook zaken die het speelplezier niet ten goede komen. Positieve punten zijn wel dat de game zo’n tien uur in beslag neemt en dat er ook nog enige replaywaarde aanwezig is door te verzamelen objecten. Verder kun je nog aan de slag in de multiplayer, maar daar zul je vrij snel op uitgekeken zijn omwille van de genoemde problemen. De hamvraag is dan uiteindelijk wat we met de game aanmoeten. Ik vind de poging van CI Games om een Tweede Wereldoorlog shooter te maken en uit te brengen die een keertje om een andere situatie uit die oorlog draait, erg positief. Ik ben een groot fan van dit soort shooters, maar het maken hiervan had CI Games beter niet kunnen doen. Eén grote teleurstelling en dat is jammer, vermijden is wat dat betreft het meest verstandige.

Conclusie:

De game kent zoveel problemen met als dieptepunt de erbarmelijke framerate en AI. In elk opzicht stelt de game teleur. De audio loopt niet goed synchroon, is te plots bij heftige momenten en verdwijnt ook zomaar weer. Het verhaal is weinig boeiend en het ziet er visueel niet echt sterk uit. CI Games probeert elementen van verschillende klassieke en tegenwoordige shooters te combineren, maar neemt daarmee te veel hooi op de vork en het resultaat is niet om over naar huis te schrijven. Zonde, want ik had erg veel zin in de game, maar dit is nauwelijks een game te noemen en biedt amper plezier. Het is voor de diehard fan misschien net vol te houden om het van A tot Z uit te spelen, maar dan ben je er echt helemaal klaar mee. Ik ga lekker Medal of Honor: Frontline HD weer eens aanzetten, die biedt soortgelijke gameplay, maar dan wel zoals het hoort.

Pluspunten

  • Kleurrijk
  • Afwisseling in omgevingen
  • Nette speelduur

Minpunten

  • AI is achterlijk
  • Bij vlagen onspeelbaar door belabberde framerate
  • Grafisch zeer matig
  • Wisselvallige audio
  • Onlogisch leveldesign
  • Slechte plaatsing textures
  • Teveel knullige fouten