Review: Crimsonland – Af en toe doet het eens goed om terug te gaan naar de pure basis. Weg met mooie graphics en bloedgeile karaktermodellen. En gooi die duizenden gameplay features ook maar in de prullenbak. Terug naar een tijd waarin slechts enkele pixels met behulp van een overdosis verbeelding een virtuele wereld in het leven konden roepen. Een tijd waarin mensen tevreden waren met een schietknop en personages vaak nog niet eens konden springen. Een tijd waarin het hieronder besproken Crimsonland ongetwijfeld hoge ogen gegooid zou hebben.

Hoezo verhaal?

Crimsonland vertelt het verhaal van een naamloze soldaat die honderdduizenden vijanden in alle soorten en maten aan gort schiet. Verhaal is overigens een overstatement, aangezien er van een daadwerkelijk plot nergens sprake is. Ofwel beland je personage in een survival-scenario waarin je eindeloze golven snoodaards een enkele richting hiernamaals bezorgt, ofwel kies je voor een reeks opeenvolgende quests waarin de enige context die je als speler meekrijgt weergegeven wordt door de titels van de levels. Ook in het type vijanden dat zich voor je loop werpt, merkten we weinig consistentie op. Het ene moment neem je het op tegen een peloton buitenaardse wezens die verdacht veel weghebben van een stel hardnekkige nudisten, het volgende wordt je overrompelt door een golf aan spinnen. Wie een narratief wil, is bij Crimsonland duidelijk aan het verkeerde adres.

Knallen, herladen, repeat

Wat vind je dan wel als je Crimsonland opstart? Wel, eens je voorbij het spuuglelijke (maar verder best gerieflijke) menu bent, word je in een arena gedropt, waar je vervolgens vanuit een top-down perspectief belaagt zult worden door hordes vijanden. Je start met een pistooltje, maar merkt al snel dat de buitenaardse wezens of wat-er-ook-achter-je-aan-zit ook andere wapens droppen. Qua variatie mogen we zeker niet klagen, want tientallen verschillende wapentypes zorgen voor een ervaring die – afhankelijk van de wapens die het geluk je toebedeelt – toch elke keer wat anders aanvoelt. Welk schietijzer je ook in je handen krijgt, om munitie hoef je je niet druk te maken. Of je nu met een AK-47 de vijand onder vuur neemt of hen het leven zuur maakt met een soort futuristische pulse gun, je onzichtbare rugzak bevat telkens voldoende kogels om het liedje tot op het einde uit te zingen.

Of je dat ook zal lukken, is een andere zaak. De zwermen slechteriken die het op je lijf en leden gemunt hebben is vaak schijnbaar eindeloos, en lijken er ook alles aan te doen om je zo snel mogelijk te omsingelen. Jij moet er uiteraard voor zorgen dat dit niet lukt en krijgt hiervoor de beschikking over een honderdtal perks die je zware taak ietwat verlichten. Deze worden ook willekeurig gedropt door de tegenstand en zijn er in alle soorten en maten. De ene perk zorgt er bijvoorbeeld voor dat je sneller kan lopen, terwijl een andere de vijanden op je scherm in ijs veranderen. Als je geluk hebt, kan je tevens de beschikking krijgen over een atoombom of kan je zelfs je health meter van een bonus voorzien. Ondanks de beperkte opzet van de gameplay, doet Crimsonland er alles aan om afwisseling te brengen. Dit doet het, zoals reeds gezegd, met wapens en perks, maar ook met wat variatie in level design.

De ene keer spawnen vijanden bijvoorbeeld in rijen voor en achter je, terwijl ze op een ander moment meer weghebben van de doorsnee horde zombies uit The Walking Dead. Schrik ook niet wanneer er plots rood opgloeiende buitenaardse eieren op je scherm verschijnen, waar de tegenstand uit blijft stromen tot je de bron van oorsprong rechtstreeks in je vizier neemt. De ontwikkelaar doet zijn best, maar kan niet vermijden dat de verveling na verloop van tijd toch toeslaat. De speelduur is voor een game als deze best lang en we kunnen ons voorstellen dat competitieve – en vooral klassiek aangelegde gamers – zich door een zekere verslavingsfactor zullen laten verleiden tot meerdere speelbeurten, maar wij hadden Crimsonland na enkele uurtjes spelen wel gezien. De povere graphics en het zuinige audio design hebben hier zeker ook iets mee te maken, al dragen ze ergens wel bij aan de charme van dit soort games.

Conclusie:

Als je iemand bent die zich rot amuseerde met top-down shooters als Dead Nation of het Dead Ops Arcade level uit Call of Duty: Black Ops, dan is Crimsonland misschien wel iets voor jou. De game heeft geen verhaal en keert wat gameplay, graphics en audio design betreft terug naar een vorig tijdperk. Met succes, want het knallen is uitdagend en een zekere verslavingsfactor zal menig gamer lange tijd aan zijn scherm gekluisterd houden. Een enorme voorraad aan wapens en perks, net als de mogelijkheid om de game met meerdere spelers in coöp te spelen, spreken alleen maar in het voordeel van Crimsonland, al konden deze niet vermijden dat wij na verloop van tijd toch wat uitgekeken raakten op de shooter. Het is letterlijk lopen, knallen, herladen en dan de voorgaande handelingen herhalen. Laten we Crimsonland dan maar bestempelen als een voorzichtige aanrader voor old-school gamers.

Pluspunten

  • Uitdaging
  • Variatie
  • Lange speelduur
  • Coöp
  • Old-school uitstraling

Minpunten

  • Repetitief
  • Geen verhaalmodus
  • Audiovisueel pover