Review: Assassin’s Creed Chronicles: India – Momenteel gaat het gerucht de ronde dat Ubisoft eindelijk besloten zou hebben om de Assassin’s Creed franchise eens een jaartje te laten rusten. Een goede zet, als je het ons vraagt. De serie begint namelijk, ondanks avontuurlijke uitstapjes richting piraterij en Sherlock Holmes territorium, flink wat metaalmoeheid te vertonen en dan is tijdelijke geheelonthouding allesbehalve een slechte remedie. ‘Geheelonthouding’ is trouwens een groot woord. Climax heeft immers nog twee spin-offs klaarstaan, waarvan de eerste – Assassin’s Creed Chronicles: India – vanaf morgen de PlayStation Store onveilig zal maken. Ik heb de game inmiddels gespeeld en laat jullie hieronder weten of het de moeite waard is.

Diamonds Are Forever

Na een ietwat tegenvallend eerste avontuur in het China van de zestiende eeuw, stuurt de Animus – die overigens nooit daadwerkelijk zijn opwachting maakt in de game – je naar het India van de negentiende eeuw, waar je de kleurrijke tenue van sluipmoordenaar Arbaaz Mir om je schouders hangt. Arbaaz is een jonge assassijn die er door zijn mentor op uitgestuurd wordt om de mythische Koh-i-Noor diamant buit te maken. Het juweel is mogelijk een felbegeerd ‘piece of Eden’ met bijzondere krachten en oefent daardoor ook een onweerstaanbare aantrekkingskracht uit op een klein legertje aan tempelierengespuis. Het duurt dan ook niet lang vooraleer Arbaaz zijn handen vuil moet maken.

Laat ik meteen met de deur in huis vallen: het flinterdunne verhaaltje van Assassin’s Creed Chronicles: India is alleszins géén reden om deze game in huis te halen. Climax probeert het geheel wat pikanter te maken door een geheime romance tussen Arbaaz en de dochter van de onlangs om zeep gebrachte Maharadja in de mixer te droppen, maar vergeet tegelijkertijd om ook effectief voor spanning te zorgen. De andere verhaalelementen zijn oude bekenden: gestolen objecten, snode slechteriken en het gouwe ouwe verlangen naar wraak zijn inmiddels zo cliché geworden binnen de franchise dat de gemiddelde fan er zijn slaap niet meer voor laat. De bordkartonnen personages helpen het geheel ook niet echt vooruit.

Begrijp me niet verkeerd; ik wil Arbaaz, zijn strenge mentor Hamid en geliefde prinses Pyara wel in mijn hart sluiten, maar Climax geeft me bijzonder weinig reden om dit ook effectief te doen. De getekende cut-scènes voelen hol aan en doen ondanks het leuke stijltje door hun acute gebrek aan beweging vooral denken aan een mooi ontworpen PowerPoint presentatie. De stemacteurs doen hun werk bovendien met evenveel enthousiasme als een vogel die zonet tegen het raam in onze woonkamer is aangevlogen en slagen er zo niet in om het dertien-in-een-dozijn verhaaltje van enige begeestering te voorzien. Jammer, want de erg kleurrijk weergegeven en relatief onbekende setting bieden heel wat onbenutte mogelijkheden.

Diepgang in 2D

Gelukkig heeft Assassin’s Creed Chronicles: India veel meer te bieden als het op gameplay aankomt. Net als zijn voorganger speelt ook deze spin-off zich af in zogenaamde 2,5D levels. Dit betekent dat je Prince of Persia-gewijs verschillende omgevingen van links naar rechts doorloopt, maar tegelijkertijd ook kan profiteren van extra niveaus of landschapselementen die zich in de diepte bevinden. Het resultaat mag er best wezen, al is het niet altijd even eenvoudig om uit te maken waar je nu wel of niet de dieperik in kan gaan, zeker als je snel moet zijn. De levels zelf zitten erg goed in elkaar en voelen door hun vrolijke kleurenpalet ook nog eens erg fris aan. Het stijltje is er alvast één om verliefd op te worden.

Stealth: 5, Combat: 0

Assassin’s Creed Chronicles: China mikte onverdeeld op stealth, wat de fanbase ongetwijfeld in tweeën spleet. Opvolger India trekt zich daar echter niets van aan en gaat onverstoorbaar op hetzelfde elan verder. Ik vind dit persoonlijk een goede zaak. Meer zelfs, ik durf stellen dat deze schaamteloze focus op stealth doorgetrokken zou moeten worden naar de gewone Assassin’s Creed games. Assassin’s Creed Chronicles: India dwingt je om onopgemerkt te werk te gaan en weet je brein met enkele leuke, doch nooit ondoenbare omgevingspuzzels te stimuleren. Vechten is uiteraard ook een optie, maar blijft uiterst beperkt en – wanneer je in aanraking komt met meerdere vijanden op hetzelfde moment – praktisch ondoenbaar. Wat de keuzes tussen beide speelmethoden betreft, pakt stealth dus sowieso uit met een forfait-score.

Het helpt ook dat je haast ontelbaar veel opties hebt om missies in alle stilte uit te voeren, al zorgen deze in de game wel eerder voor variatie dan vrijheid. Je mogelijkheden blijven met andere woorden redelijk beperkt, maar veranderen wel van slim uitgedachte situatie tot slim uitgedachte situatie. Je kan bijvoorbeeld schuilen achter pilaren, je optrekken aan het plafond, rookbommen gooien of je verbergen onder de doorhangende buik van een Indische olifant, maar lang niet altijd in één en dezelfde scène. De eveneens gevarieerde vijanden bieden ook best wat uitdaging. Zwaarden of pistolen, wel of niet opmerkzaam… het is steevast aan jou om hun patronen te doorgronden. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de gekooide Bengaalse tijgers, die je dekking onherroepelijk doormidden bijten wanneer je te dicht bij komt.

Rare jongens, die tempeliers

Wie tussen de lijnen van de vorige alinea’s doorleest, merkt vast wel dat Assassin’s Creed Chronicles: India niet vies is van wat trial & error. Je wordt in vooraf vastgelegde scenario’s gegooid en het is aan jou om uit te zoeken hoe je precies van A naar B geraakt zonder een legertje hijgende tempeliers in je nek. Op zich is daar niets mis mee, maar weet dat je vroeg of laat een flinke dosis frustratie te verwerken zal krijgen. Of hilariteit. Zo zijn de zichtlijnen van bewakers (als je buiten hun bereik staat, zien ze je niet) soms compleet van de pot gerukt en is het al helemaal absurd dat een pratende tempelier je niet ziet wanneer je twee centimeter achter zijn gesprekspartner staat te dansen met je hand in diens broek. Eh… Om zijn geldbuidel te stelen, welteverstaan.

Conclusie

Ondanks mijn redelijk negatieve houding hierboven, kan ik me niet al te kwaad maken op Assassin’s Creed Chronicles: India. De game probeert de IP in een nieuwe richting te sturen, focust eindelijk nog eens onverdeeld op stealth en is grafisch om van te smullen dankzij een kleurrijk getekend stijltje dat bij momenten van het scherm spat. Voeg hier de oerdegelijke levels en talrijke opties aan toe, en je begrijpt het onderstaande cijfer wel. Dat Assassin’s Creed Chronicles: India niet tot topper bestempeld wordt, heeft het te danken aan zijn zeer matige verhaallijn, dito cut-scènes en voice-acting, en onverdeelde focus op trial & error, die vroeg of laat tot frustratie leidt. Over enkele weken heeft Climax een afspraak in het verre Rusland. Benieuwd of ze daar wél met de gouden eieren gaan lopen.

Pluspunten

  • Focus op stealth met veel variatie
  • Best uitdagend
  • Mooi ontworpen levels
  • Kleurrijk stijltje

Minpunten

  • Flinterdunne verhaallijn
  • Meer variatie dan vrijheid
  • Trial & Error kan wel eens tot frustratie leiden
  • Statische cut-scènes en ondermaats stemmenwerk

7.0