Blues-and-bullets-logo-BIG
Review: Blues and Bullets – Episode 2: Shake the Hive – Eerder behandelden we al de eerste episode van Blues and Bullets om nadien gelijk door te gaan met de tweede episode. De ontwikkelaar heeft namelijk de eerste twee episodes tegelijkertijd uitgebracht, waardoor we enerzijds gelijk door konden, maar anderzijds wel enige tijd moeten wachten op de resterende drie episodes. De eerste episode begon in ieder geval goed en we keken of die lijn doorgezet werd in de tweede episode.

De innerlijke demonen

Als je de tweede episode nog niet gespeeld hebt, dan willen we je bij dezen waarschuwen voor mogelijke spoilers. Iets wat een bekend gegeven is, aangezien episodische games veelal erg op het verhaal leunen. Dat gezegd hebbende, in deze tweede episode pakt de ontwikkelaar het net even wat anders aan. Wederom krijg je vijf nieuwe chapters voorgeschoteld, waarin je meer inzicht krijgt in het verhaal. Het onderzoek naar de ontvoerde kinderen zet zich voort in het tweede hoofdstuk van deze episode, maar dat is eigenlijk de enige progressie die je boekt.

Daar waar de eerste episode je een glimp liet zien van het verleden van Eliot, duikt deze episode hier nu wat meer in met interessante flashbacks. Ja, Eliot Ness is voor sommigen een held, maar de game weet ook zijn innerlijke demonen te tonen. Niet alleen raakt hij in een moreel dilemma verwikkeld, ook krijg je te maken met een heftige nachtmerrie waaruit blijkt dat Eliot een complexere geest heeft dan hij aanvankelijk doet lijken. Leuk detail, deze nachtmerrie beleef je geheel vanuit first person perspectief, waardoor er ook nu weer nieuwe gameplay-elementen geïntroduceerd worden.

Veel meer actie

Flashbacks en karakterontwikkeling staan in deze episode veel meer centraal en dat zorgt ervoor dat het een slag langzamer gaat dan de vorige episode. In ruil daarvoor krijg je wel iets meer gameplay, wat pakweg een kwartier is. Ook zien we in deze episode dat de actie toeneemt en dat men morbide situaties niet uit de weg gaat, wat bij vlagen zelfs erg ver gaat. Ja, Blues and Bullets vertelt een volwassen verhaal en waar het begon als een thriller, heeft het zelfs neigingen richting horror, wat allemaal te danken is aan een ogenschijnlijk zieke cult.

Doordat je met flashbacks te maken krijgt, is de episode over het algemeen rustiger van tempo, maar de momenten tussendoor zijn wat actievoller. In de review van de eerste episode haalde we al eventjes de third person shooter actie aan, dat komt in soortgelijke vorm voorbij waarbij je zelfs even van speelbaar personage wisselt. Nog steeds loopt Eliot van cover naar cover en is het aan jou om vijanden rustig één voor één overhoop te schieten. Richting het einde valt het allemaal misschien wat in herhaling, maar gelukkig stopt de actie precies op het juiste moment om niet te verveeld over te komen.

Deze actie krijgt tevens nog een leuke twist, doordat de game je in staat stelt om de omgeving te gebruiken. Ligt er een plas water en staan vijanden hierin? Schiet op een generator om de vijanden te elektrocuteren. Explosieve tonnen worden altijd in het rood aangeduid en gezien het rode accent in de grafische stijl een belangrijke rol speelt, is het ook ditmaal weer overduidelijk dat je vijanden met een flinke knal naar het hiernamaals kan sturen.

Boeiende ontwikkeling

De tweede episode bevat alle elementen waartoe we geïntroduceerd werden in de vorige episode en vult dat aan met first person gameplay, waardoor er ook nu enige vernieuwing te bespeuren valt. Wat de episode echter nog interessanter maakt, is dat de ontwikkelaar geen vast patroon bewandeld in het type hoofdstuk dat voorgeschoteld wordt. Waar in de eerste episode je in hoofdstuk vier een zaak moest oplossen word je daar in hoofdstuk twee gelijk mee geconfronteerd. Hierdoor blijft het verrassingseffect goed behouden en wederom bevat de game interessante verhaalvertelling, waardoor je ook nu weer continu geboeid blijft.

Het einde van de episode sluit net zoals de eerste episode op intrigerende wijze af, want je wilt eigenlijk direct door kunnen om te ontdekken wat de gevolgen zijn. Details zullen we niet geven, maar na twee episodes is het wel duidelijk dat men nogal je gevoel wil testen naargelang de beslissingen die je maakt, waarvan je op voorhand absoluut niet weet wat voor effect het zal hebben. In dat kader weet de ontwikkelaar bijzonder goed uit de verf te komen met een episodische game, want het is boeiend, trekt je in het verhaal en wisselt op onvoorspelbare manier tussen gameplay elementen, waardoor het niet snel zal vervelen.

Shit, m’n ammo is op

In de eerste episode haalden we aan dat Eliot wat langzaam loopt. Dat is in de tweede episode niet anders, hoewel de actie nu de boventoon voert en de meeste omgevingen wat kleiner zijn. Hierdoor valt het minder op, maar gezien het feit dat het tempo wederom laag is, verwachten we niet dat hier enige verandering in zal zitten. Een ander puntje van kritiek was dat de animaties wat houterig waren. Dat gaat nu een tikkeltje beter, maar het is helaas allesbehalve vloeiend. Bijkomend punt valt vooral in de tweede episode pas op, omdat de actie toeneemt.

Dat is namelijk dat het vrij irritant is dat je niet kan zien hoeveel kogels je nog hebt. Eliot schiet veelal met een revolver, dus je zou de kogels kunnen tellen. Toch is dat niet iets wat je continu zal blijven doen, waardoor je geregeld uit cover komt met slechts één kogel in het magazijn. Hierdoor moet je dus eerst herladen en dat zou opgevangen kunnen worden door een reload knop in te bouwen, maar die hebben we niet kunnen vinden. Ook de rode cursor om je schietrichting aan te duiden werkt wat onhandig, want het zal geregeld voorkomen dat je die kwijt bent door het huidige kleurenpalet en dat is in shoot-outs natuurlijk niet echt handig.

Conclusie

De ontwikkelaar neemt een klein beetje gas terug met deze episode, maar weet omwille van die reden niet minder boeiend uit de hoek te komen. Je krijgt meer inzicht op het karakter van Eliot Ness middels flashbacks en zijn nachtmerrie dat doet denken aan een ervaring als P.T.. De gameplay is in grote lijnen hetzelfde als voorheen, maar voegt hier nu ook first person gameplay aan toe. Dat is een uitstekende aanvulling op de variatie die de game tot zover kent. De wisseling tussen deze elementen is hierin onvoorspelbaar en zorgt dus voor enigszins verrassende gameplay, wat ook deze episode tot een plezier maakt om te spelen.

Pluspunten

  • Nieuwe gameplay elementen
  • Inzicht op het verleden en de demonen van Eliot Ness
  • Boeiende verhaalvertelling
  • Plek van misdaad onderzoek
  • Interessante personages

Minpunten

  • Nog steeds matige animaties
  • Richtcursor raak je door kleurstelling snel kwijt
  • Geen inzicht op hoeveelheid beschikbare kogels

7.5