Review: Shadow of the Beast

Review: Shadow of the Beast – Shadow of the Beast is een titel die de oude rotten onder ons wellicht nog wel kunnen herinneren van de Amiga. De klassieker heeft nu een nieuw jasje gekregen, waardoor het zich kan meten met de hedendaagse games. In 2013 werden wij lekker gemaakt met de aankondiging van de game, maar we moesten het doen met een wachttijd van 3 jaar en een uitstel van release. Eindelijk is het zover: we kunnen de game eindelijk uit de PlayStation Store downloaden als een PlayStation 4 exclusieve titel. Zal de game het gevoel van vroeger op een positieve manier terugbrengen of worden wij net zo bloederig achtergelaten als de gemiddelde vijand uit de game?

Aarbron, de brute slachter

De game begint meteen in een intrigerende situatie. Aarbron, waar jij mee speelt, heeft een ketting om zijn nek en wordt geleidt als een slaaf door een merkwaardig wezen, welke magische krachten heeft. Jou wordt opgedragen om een leger aan ridders af te slachten. En jouw doel is om bij een kasteel te komen. Wat gelijk opvalt, is het ontbreken van dialoog. Alles wordt geleidt door de muziek en de sfeer van de omgevingen. Dit maakt de sfeer echter behoorlijk sprookjesachtig, weliswaar met een klein detail erbij: bloed, heel veel bloed. Aarbron heeft namelijk de vaardigheid om met bijzondere gemakzucht iedereen en alles af te slachten met zijn klauwen. Eenmaal aangekomen in het kasteel vinden er opmerkelijke ontwikkelingen plaats, waardoor je motivatie van slachten deels veranderd en de game een wending krijgt. Wat dit precies is, zullen we niet verklappen.

Dit is een 2D hack & slash game, en dat is goed te merken. Aarbron is namelijk een heuse killing machine. De gevechten in deze game worden gedragen op een simpele besturing. Zo kan je met het vierkantje automatisch gehakt maken van je vijanden. Met een simpele R2 combinatie kan je vijanden stunnen of health uit ze trekken. Met verder een beetje rollen en blocken hier en daar hebben we eigenlijk het hele combat systeem wel uitgelegd. Daar komt nog bij kijken dat je een special move hebt, welke ervoor kan zorgen dat je hele scherm gevuld wordt met zwarte spikes, die grandioze schade aanbrengen bij je tegenstanders. Voor als het druk wordt, heeft Aarbron nog een ander trucje achter de hand. Door de L1 en R1 knop gelijktijdig in te drukken, kun je een comboreeks aan aanvallen uitvoeren. Met een bepaalde timing kun je zelfs links en rechts je vijanden beurtelings nieuwe luchtgaten geven in hun strot, die zich snel vult met bloed.

Al deze vaardigheden ga je namelijk nodig hebben. Bij elke encounter van vijanden ontstaan er twee portalen links en rechts van jou waar je in gevangen zit. De hordes vijanden kunnen ervoor zorgen dat het een beetje druk kan zijn binnen deze afgesloten ruimte, waardoor sommige gevechten als overweldigend over kunnen komen. Niks wat niet onmogelijk is, maar door de clunky besturing kunnen gevechten soms een onnodige opgave worden, waardoor de game moeilijker wordt dan aanvankelijk bedoeld is. Ditzelfde geldt voor het klimmen in de game. Het level design staat het toe om soms meters in de verticaliteit af te leggen, maar omdat het zwaar en traag aanvoelt, is het platformen niet altijd de meest fijne afwisseling. Veel puzzels die de game ook rijk is, zijn veelal afhankelijk van een schakelaar omzetten en van punt A naar punt B rennen en klimmen. Leuke afwisselingen tussen het vechten door, alleen is het verder niet echt veel bijzonders.

Puur genieten, maar…

Visueel moeten we de game een dikke vette pluim geven. De graphics zijn voor een relatief simpele 2D game overweldigend mooi en vooral crisp te noemen. Daarbij zorgt de 60 fps van de game dat alles rustgevend overkomt voor het oog. De omgevingen zijn verschillend in sfeer en deze dragen bij aan de reis die je aflegt. Toch vinden wij het wel jammer dat, ondanks dat de sfeer erg goed is, het verhaal erg naar de achtergrond is geschoven. Dialogen worden altijd in alien taal gesproken en om daar wijzer uit te worden dien je een vertaling te unlocken. De lore en items die ook meer moeten bijbrengen aan het verhaal zijn eveneens verstopt in levels, waardoor het verhaal als een optie voorgeschoteld wordt voor de gemiddelde gamer. Dat is wat gek, aangezien je eigenlijk wel inzicht wil hebben op de reden waarom je iets aan het doen bent. Het wegstoppen van dit als unlockable voelt daarom wat apart aan. Leuk detail is overigens dat je de originele Amiga game ook kunt spelen, zij het niet dat je deze wel eerst moet vrijspelen.

De game is dus zeker niet feilloos, maar als je langs de kritiekpunten heenkijkt zet de ontwikkelaar qua ervaring iets fantastisch neer. Het is een 2D game, maar ondanks dat bevat de titel wel veel 3D elementen in het leveldesign. Een voorbeeld waar dat vooral goed uit de verf komt, is tijdens de bossfights. Voor dit voorbeeld nemen we de eerste bossfight, want hierbij wordt het traditionele 2D platformer perspectief ingeruild voor een close-up beat ‘m up standpunt. Het gevecht is daardoor persoonlijker en spannender, waardoor je ook echt het gevoel krijgt dat het gevecht om jou en de baas gaat. Dit brengt al met al veel variatie in wat je allemaal meemaakt in de game. Elk level heeft ook zijn eigen reeks aan vijanden en het kleurenpalet veranderd ook vaak genoeg, waardoor het qua afwisseling wel goed zit. Met name die visuele afwisseling toont eens te meer aan dat de gekozen stijl uitstekend aansluit.