Review: Soul Axiom

Review: Soul Axiom – Wales Interactive bracht ons een paar jaar terug Master Reboot. Een leuke puzzelgame waarin je in een digitale omgeving de herinneringen van anderen kon herbeleven. In Master Reboot stond namelijk een centrale server in het middelpunt waar de herinneringen van mensen naartoe werden geüpload. Dat thema keert in een andere vorm terug in Soul Axiom, waarin eveneens herinneringen in een digitale omgeving centraal staan na de dood. Een game in een vergelijkbaar universum, maar net zo leuk?

Geklooi met zielen

In Soul Axiom beleef je het verhaal vanuit een eigen perspectief dat je langs vier sleutelfiguren brengt. Een wetenschapper, een actrice, een soldaat en de directrice van Elysia, het programma dat zielen upload en opslaat. Zij hebben allemaal een eigen verhaal dat door de levels heen aan je verteld wordt op verschillende manieren. Enerzijds levert een level uitspelen een incompleet filmpje op dat wat inzicht geeft in het leven van het betreffende individu. Tegelijkertijd verzamel je in de levels klappende aapjes (geen idee waarom het aapjes zijn) die meer achtergrond aan het geheel geven.

Na enige tijd blijkt al snel dat het idee van Elysia op papier prima is, maar dat verschillende zaken toch niet helemaal goed zijn verlopen. Dit met name omdat het klooien met de zielen van doden niet altijd even een goed idee is. Dat levert ons echter een interessante puzzelgame op die je over zes hoofdstukken een sloot puzzels voorschotelt. Voordat we daar dieper op ingaan, moeten we echter wel even het verhaal benoemen, want dat is totaal onnavolgbaar.

Door levels te spelen, krijg je incomplete filmpjes te zien en om dat in z’n volledigheid te bekijken, dien je na het uitspelen van de game alle levels opnieuw te bezoeken voor de corrupte levels. Dit zijn kortere levels die je bij het uitspelen een compleet filmpje opleveren. Het verhaal kent geen chronologische voortgang en de lappen tekst die je verzamelt door de aapjes aan te klikken zijn evenmin interessant genoeg om je aandacht vast te houden. Als je dan na het uitspelen van de levels terug moet naar de levels om corrupte levels te starten (dat kan niet gelijk namelijk) voor een compleet filmpje, dan raak je de draad kwijt.

Men tracht op een creatieve manier een verhaal te vertellen, maar het wordt zo in fragmenten gebracht dat je na twee uur geen zin meer hebt om het verhaal te volgen. Dat is op zich best jammer, want het verhaal van Master Reboot was in die zin wat simpeler, maar wel veel beter te volgen. Wat bovendien niet helpt bij het verhaal is dat de filmpjes aan het einde van de gewone en corrupte levels van bijzonder lage kwaliteit zijn. Het ziet eruit als een gemiddelde cut-scène van een PlayStation 2 game en nee, daar kan je anno 2016 niet mee wegkomen. Jammer.

Variatie in puzzels

Het verhaal is dus niet echt hetgeen waarvoor je Soul Axiom moet spelen. De andere elementen daarentegen weten zich gelukkig wel staande te houden. Zo biedt de game je een brede variatie van puzzels die gelinkt zijn aan krachten die je doorheen het avontuur verzamelt. In eerste instantie kun je alleen bepaalde objecten zichtbaar of onzichtbaar maken, maar later in de game kun je ook objecten verplaatsen, schieten en met speciale lichtstralen werken. Dit alles gebruik je veel in puzzels en dat werkt op zich best oké.

Er zitten zelfs puzzels in die bijzonder ingenieus in elkaar zitten, waarbij de voldoening groot is als je deze puzzel voltooit. De puzzels verschillen overigens wel flink van elkaar, want sommigen zijn leuk en simpel, terwijl andere ingewikkeld zijn. Er zit niet echt een opbouw in, want in ieder level is het weer totaal anders. Het gevaar dat hierbij op de loer ligt, is dat sommige puzzels hierdoor heel erg wazig kunnen zijn. Het komt dan ook meerdere malen voor dat je best lang bij een puzzel blijft hangen, omdat je de logica niet inziet of omdat je iets compleet over het hoofd ziet omdat het weggemoffeld zit in het level. Dat kan dus bij vlagen wat frustrerend zijn.

De wazige puzzels kunnen enigszins afbreuk aan de ervaring doen, zeker als er vijanden bij komen kijken die je uit het niets aanvallen. Geregeld komt het in dergelijke situaties voor dat je plots dood bent zonder dat je ook maar iets hebt kunnen doen of amper op de situatie hebt kunnen anticiperen. Deze punten zijn zeer zeldzaam, dus er echt wakker van liggen doen we niet, maar onbenoemd laten zou niet netjes zijn. Maar om het aspect van puzzelen af te sluiten: er zitten wat wazige puzzels bij en soms wordt het wat vermoeiend omdat je zoveel zit te klooien. Afgezien van dat biedt de game een brede variatie aan puzzels met een aantal puzzels die zeer creatief zijn ingevuld.

Best leuk, maar oei… wat zonde

Master Reboot was een game die in technisch opzicht best behoorlijk in elkaar stak. Die game kon je echter in een uur of zes uitspelen. Soul Axiom, die we toch enigszins vergelijkbaar kunnen noemen door de gameplay en visuele stijl, is een aanzienlijk langere game. De gemiddelde speler zal al snel richting de 15 uur aantikken en dat is behoorlijk lang. In dat opzicht scoort de game dus punten, maar het is zo jammer dat het verhaal te ingewikkeld wordt gebracht dat enkel de puzzels de game voort blijven stuwen. Al was het verhaal wat duidelijker ingevuld, dan had ook dat een belangrijke drijfveer kunnen zijn.

Alle punten bij elkaar genomen hebben we nog steeds te maken met een degelijke puzzelgame, maar helaas is dat niet zonder additionele kritiek. Zo is de besturing in deze game gewoon niet zo fijn. Het beweegt allemaal net even te houterig en als je de speciale krachten wil aanwenden, wat werkt via L2 en R2, moet je regelmatig tot twee of drie keer drukken voordat de game daadwerkelijk de input registreert. Dat is niet per se doordat de input registratie niet goed werkt, maar meer omdat je de krachten niet kan aanwenden als je rent. Dit is vooral erg frustrerend als je bij puzzels zit die aan een tijd hangen, waardoor je door geklungel met deze functie de tijd overschrijdt en opnieuw moet beginnen.

Een ander vrij knullige designfout is dat je keer op keer bij het starten van de game – als je bijvoorbeeld verder wilt spelen – de instellingen moet aanpassen. Zo vind ik het persoonlijk totaal niet praktisch om het linkerpookje ingedrukt te houden tijdens het rennen, dus ik wil dat met één druk op de knop kunnen doen. Dat kan via een instelling in het menu, maar dat moet je dus telkens aanzetten, tenzij je richting het einde van de game bent, dan werkt dat ineens wel. Ook mogen we de lange laadtijden niet onbenoemd laten, want die zijn te fors om door de vingers te zien. Dat is een wat vervelende zaak, want deze game trekt naar ons idee nauwelijks iets van de capaciteit van de PS4.

Afsluitend moeten we nog aangeven dat de game wel af aanvoelt, maar dat het een ongelofelijk ruwe ervaring is. De besturing draagt hier vanzelfsprekend flink aan bij, maar dat zal je er niet van weerhouden om het einde te bereiken. Deze besturing roept alleen iets te vaak onnodige frustratie op en dat is zonde. Vervelender is dat de game behoorlijk veel bugs kent. Zo is er een corrupt level waarin je moet wegrennen voor een dino. Als je op een bepaald punt net een tikje verkeerd stapt, dan wordt het scherm zwart en moet je de game opnieuw opstarten. Ook is het irritant dat als je na een half uur bij het einde van een level komt cruciale elementen in een level ontbreken waardoor je genoodzaakt bent een level opnieuw te starten. Dat zijn allemaal zwaktes die het bij vlagen toch wel erg vervelend maken om door te spelen. Gamen is leuk, maar onnodige tijdverspilling niet en daar kan de game best goed in zijn.