In actie gezien: Styx: Shards of Darkness – Cyanide Studios is een ontwikkelaar met een divers verleden. Zij hebben gewerkt aan games variërend van Pro Cycling Manager tot de Game of Thrones game, maar een reeks waar ze ook al langer mee bezig zijn, is die van het groene aardmannetje genaamd Styx. De game Styx: Shards of Darkness is losjes gebaseerd op de gamewereld van ‘Of Orcs and Men’, maar heeft een iets minder serieuze setting dan de laatstgenoemde. De game draait vooral om platformen en het uitvoeren van bepaalde specifieke illegale taken zonder gezien te worden. Styx voelt zich dan ook het prettigst in de schaduwen en van daaruit kan zo’n klein mannetje toch nog veel betekenen tegenover de nietsvermoedende mens.
Rijkdom in Amber
Shards of Darkness volgt het verhaal van de voorganger en de prequel van Of Orcs and Men genaamd ‘Styx: Master of Shadows’ op en gaat verder waar het was gebleven. Door de gebeurtenissen uit het eerste deel is Styx niet zo geliefd, noch bij de Elven noch bij de Mens. Styx is namelijk best een egoïstisch persoon en als hij ergens een slaatje uit kan slaan, dan doet hij dat. Voor hem is het enige dat blinkt Amber, wat een waarde aanneemt van de gemiddelde diamant en daar zal hij alles voor doen. Ondanks dat hij normaal graag verborgen blijft en zo zijn vijanden uitschakelt, wordt hij dit keer uit zijn veilige cirkeltje getrokken door hebzucht.
In zijn eindeloze zoektocht naar rijkdommen, stuit hij op een stad waarin de Dark Elves een alliantie hebben gevormd om zo een gezamenlijke vijand de kop in te drukken: de Goblins, waar Styx deel van uitmaakt. Deze stad is echter zwaar bewaakt en om een stokje te steken voor het groter worden van het leger dat zich snel tegen zijn huis zal keren, zal hij inventief te werk moeten gaan. Ondanks dat hij zich kwetsbaar opstelt in vijandelijk gebied, weet hij goed gebruik te maken van zijn kwaliteiten. Wanneer hij voor een specifieke quest een huis in moet, zul je zien dat Styx via alle mogelijke manieren naar binnen kan. De semi-open wereld laat ook erg veel toe, van daken met schoorstenen tot ramen of via een pier bij het water; de mogelijkheden om te infiltreren zijn vrijwel grenzeloos.
Vermoorden of niet vermoorden, dat is de vraag
Dit maakt bepaalde missies ook interessanter, aangezien er niet één manier is om deze tot een goed einde te brengen. Waarom zou je de lastige, bewaakte vooringang pakken als je ook via de achteringang kan? Ook lijkt het omgaan met vijanden een kunst op zich. Je kunt je overal verstoppen en tevoorschijn springen om een ander met geweld om zeep te helpen. Je kunt van een afstandje toekijken hoe zij een slok water drinken uit een fles waarin jij net vergif hebt gegooid. Maar ben je vredelievend en spaar je liever een leven dan dat je er één neemt, dan kun je er ook voor kiezen om met goede timing langs een patrouille te sluipen om zo je doel te bereiken. Je kunt ook een clone ‘ophoesten’, waarmee je naar een andere plek kunt lopen en zo dus op twee plekken tegelijk kan zijn.
Vage AI en animaties
Het sluipen en dergelijke ziet er goed uit. Daarnaast heeft de ontwikkelaar aan allerhande verstopplekken gedacht om zo voor een vloeiend verstop-en-go proces te zorgen. Iets wat er in onze ogen nog wat minder afgewerkt uitzag, waren de manieren waarop de AI reageerde en de verschillende manieren van platformen, en dan vooral het aan touwen slingeren. De animatie hiervan zag er nog beter uit in Donkey Kong Country op de Super Nintendo en dit zegt natuurlijk heel wat. Ook de AI van de bewakers en dergelijken ziet eruit alsof ze per uur betaald worden, want ze lijken niet geïnteresseerd in nagenoeg alles wat er om hen heen gebeurt en het straalt vooral slecht programmeerwerk uit.
Voorlopige conclusie
Styx: Shards of Darkness gaat een onzekere toekomst tegemoet als het zich niet focust op de weinige, maar verontrustende verbeterpunten. Het idee is leuk, maar de tekenstijl en setting (voor zover we konden zien) doet ons minder denken aan een game voor volwassenen en meer aan één voor kinderen. We vinden het daarom een beetje jammer dat ze ervoor gekozen hebben om het mogelijk te maken om mensen te vermoorden. Het heeft namelijk de potentie tot een uitstekende platformer voor een wat jonger publiek dat wel graag wat actie ziet. Afhankelijk van hoe ze het verhaal brengen, kan de game nog best interessant worden. Maar het zal wel iets heel speciaals moeten doen, wil het nog interessant blijven te midden van de overdaad aan games vandaag de dag. We zijn dus nog niet helemaal overtuigd na de presentatie, maar we hopen dat men de juiste weg zal vinden.
