Review: World of Final Fantasy – Ook al zijn wij een PlayStation website, in sommige gevallen moet je de concurrent toch even wat lof en erkenning geven. Nintendo doet al 20 jaar goede zaken met de Pokémon serie en daarom is dit jaar, 2016, dan ook het jaar van Pokémon. Naast Pokémon viert ook Final Fantasy dit jaar zijn 30 jarige bestaan. We weten niet of dit de motivatie is geweest voor Square Enix om de nieuwste spin-off uit de Final Fantasy-reeks, World of Final Fantasy, zo verdacht veel op de geliefde Pokémon serie te laten lijken, maar wat telt is of we er blij mee zijn. Ja, maar ook weer nee.
De nadruk op “fantasy”
Het verhaal begint met een broer en zus, genaamd Lann en Reynn, die nietsvermoedend wakker worden. Lann gaat snel naar zijn baantje bij een soort van Starbucks denkende dat hij te laat is, maar er speelt iets heel anders. Heel de stad is namelijk leeg, afgezien van Lann, Reynn en één mysterieuze klant in het koffiezaakje. Deze dame vertelt de tweeling dat zij aan geheugenverlies lijden en eigenlijk twee machtige leiders waren met een heel leger van ‘mirages’ tot hun beschikking. Mirages zijn allerlei soorten monsters, bekenden en nieuwe soorten, die in de wereld van Grymoire leven. Ze worden teruggestuurd naar de wereld van Grymoire om zo hun plek weer terug te kunnen veroveren.
Je komt in de wereld van Grymoire terecht en hier wordt uitgelegd wat er allemaal gebeurt, hoe de wezens in elkaar zitten en dat je kan wisselen tussen twee vormen; Jiant of Lillipuk. Jiant is eigenlijk hoe de personages er normaal uitzien en als Lillipuk ben je een chibi. Beide vormen hebben zo hun voordelen. Deze uitleg nam in de game echter wel erg veel tijd in beslag. Voor een game die voornamelijk op de fans is gericht, word je in het begin wel erg lang bij je handje vastgehouden. Wat volgt is enige irritatie, aangezien er gigantische hoeveelheden cut-scènes naar je worden gegooid die voor een groot deel uit uitleg bestaan, maar ook een deel verhaal bevatten waardoor het overslaan van deze cut-scènes eigenlijk ook weer geen optie is.
Fanservice voor iedereen
Eén van de goede punten die World of Final Fantasy met zich meedraagt, is het hoge niveau fanservice. Gezien het hier om een spin-off gaat, heeft Square Enix zich niet druk hoeven maken over de tijdlijn van de Final Fantasy serie en er zijn personages uit alle delen aanwezig, maar ze zijn wel iets anders vormgegeven dan dat je gewend bent, namelijk als chibi. Chibi’s zijn in Japan erg populair, dit zijn een soort “schattige” vormen van bekende personages uit games en animé. Het stijltje doet het op zich goed en kan zorgen voor wat leuke plaatjes op je scherm.
De manier van spelen voelt echt aan als een klassieke Final Fantasy met turn-based gevechten en diverse spreuken om uit te kiezen. Het kenmerkende element voor deze game is echter het vangen van mirages om zo jouw team weer uit te breiden. Hier komt Pokémon dan toch echt om de hoek kijken. Je kan deze wezentjes namelijk ‘imprismen’, waarbij je een kubus naar een wezentje gooit om deze daar in op te sluiten. Klinkt allemaal erg bekend, niet? De beestjes kunnen vervolgens ingezet worden in gevechten en worden daardoor steeds sterker en kunnen dus ook krachtigere vormen aannemen.
Een leuke functie in het vechtsysteem is het ‘stacken’. Wanneer je stacked gaat één van je mirage monsters boven op het hoofd van één van je personages zitten. Wanneer deze gestacked zijn, worden health en kracht gebundeld. Dit brengt zijn voordeel tegen krachtigere vijanden, maar afzonderlijk delen ze toch meer schade uit. Aan de andere kant, het stacken zorgt ervoor dat je minder snel door een klap van een sterke vijand in één keer uit het gevecht ligt. Deze mogelijkheid zorgt er voor dat de gevechten toch een extra portie tactiek krijgen.
Hetzelfde liedje
Naast het feit dat het hele vangen van mirages en het trainen van deze individuele mirages natuurlijk behoorlijk geleend aanvoelt, merkten we ook weer iets op wat we bij veel games terug zien komen de laatste tijd. World of Final Fantasy is ondanks zijn leuke grafische stijl geen mooie game en dit valt waarschijnlijk ook wel te verklaren. Tijdens onze tijd met deze game hadden we het idee dat we een PS Vita game zaten te spelen. Dit is in principe geen ramp, maar we willen inmiddels toch wel eens wat meer moeite gestoken zien worden in de PlayStation 4 varianten van dit soort titels. Dat de game op beide platformen is uitgebracht zorgt er voor dat er een Cross-save functie aanwezig is, wat dan wel weer als een pluspunt beschouwd mag worden wil je deze game lekker onderweg spelen.