Review: Wayward Sky – PlayStation VR geeft veel games natuurlijk een nieuwe dimensie die bij sommige games aanzienlijk intenser wordt. Bij andere games is de beleving veel grootser en weer andere games bieden een unieke ervaring in een ruim voorzien genre. Wayward Sky is in feite een simpele platformer, maar in virtual reality komt deze titel helemaal tot z’n recht. Deze kleine game trekt je helemaal mee in het platformen en dat op een schaal waar Madurodam niet voor onder zou doen.
En toen stortte je neer
Bess is een jonge meid die samen met haar pa op een boerderij woont. Op een willekeurige dag vraagt haar pa om in het vliegtuig dat hij bezit te stappen om een rondje te vliegen. Ze treffen in de lucht echter een groot bouwsel aan dat hen met een speciaal afweergeschut neerhaalt. Gelukkig overleeft het duo de crash, maar ze zitten vervolgens wel vast op het grote zwevende bouwsel waar een robot de dienst uitmaakt. Deze robot blijkt echter bestuurd te worden door de laatste mens in dit gebied, die zichzelf compleet heeft afgezonderd.
Tussen de levels door krijg je wat meer context bij de situatie en hieruit blijkt dat het vliegende platform ooit bewoond werd door een techneut die robots in elkaar knutselde. Zijn zoon vond dat hij echter te weinig aandacht kreeg en zonderde zich steeds meer af. Het gevolg was dat hij een beetje doordraaide en een robot corrumpeerde die samen met hem uit is op slechte dingen. Hij is dus ook verantwoordelijk voor de crash van Bess en haar vader, en terwijl Bess weet te ontsnappen, wordt haar vader gevangengenomen. Bess is haar moeder al verloren, dus zij zet alles op alles om haar vader te redden.
Midden in een animatiefilm
Wat Wayward Sky heel erg knap doet, is je midden in een animatiefilm plaatsen. Het ene moment bekijk je het geheel vanuit de ogen van Bess en het andere moment zie je alles vanop de zijkant. Op dat soort momenten is Bess ineens een klein poppetje dat in de wereld rond beweegt en dat ziet er behoorlijk goed uit. Met de PlayStation Move controller wijs je een punt op de bewandelbare gebieden aan en Bess loopt daar automatisch naartoe. Op die manier moet je haar door de levels heen leiden, terwijl je onderweg natuurlijk allemaal obstakels treft.
Dit kunnen beweegbare bruggen zijn die je moet zien te draaien door knoppen in te drukken. Ook krijg je te maken met schakelaars die in een bepaalde volgorde omgehaald moeten worden, waarbij alle lichten dan groen worden. Verder tref je overal kabels aan die je kunt gebruiken met je grappling hook en meer. Daar blijft het niet bij, want de wereld wordt bewoont door heel veel kleine robots die je voor jouw doelstellingen in kunt zetten. Zo kun je ze op bepaalde platformen laten staan, zodat er iets gebeurt in het gebied waar je dan bent, waarna je verder kunt.
De game bestaat uit een vijftal levels waarin je steeds dichterbij je vader komt. Het zwevende bouwsel wordt bewoond door de slechte jongen en zijn robot, evenals mini-robots. Dat is echter niet alles, want Cornel – de vader van dat vervelende jochie – heeft meer grote robots gemaakt die gelukkig vriendelijk zijn. Die helpen je verder en geven je ook extra middelen, zoals het kunnen controleren van de mini robots, een grappling hook en meer. De gameplaymogelijkheden bouwen zich gestaag op en veranderen per level ook naargelang de nieuwe middelen die je ontvangen hebt.
De gameplay is in de kern behoorlijk simpel, want het enige wat je doet, is nieuwe punten aanwijzen met de PlayStation Move controller om Bess daarheen te laten lopen. Tussendoor krijg je in first person verschillende zaken voorgeschoteld die bijdragen tot je missie, zoals het uit de lucht spuiten van zwevende gevaarlijke robots, het omhalen van schakelaars, enzovoort. De dynamiek tussen de twee perspectieven en de bijbehorende gameplay werkt dermate goed, dat je van begin tot einde echt plezier zult beleven aan de game. Het mag dan qua gameplay wat simpel zijn, juist de beleving in VR maakt het tot een verrassend goede en leuke ervaring.
We willen meer…
Het gehele avontuur is qua verhaal niet voldoende voor een Pulitzerprijs, maar het geeft genoeg reden om door te blijven spelen. Dat zit hem voornamelijk in de gameplay, die uitstekend werkt en afwisselend genoeg is. Er is wel een nadeel aan het geheel, namelijk dat je het op een uur of twee hebt uitgespeeld. Nadien wil je graag meer, omdat de wereld, de personages en de perspectieven puur genieten zijn én omdat de gameplay zo lekker werkt. Wel is er enige vorm van replaywaarde, omdat je in ieder level vijf windklokken kunt herstellen. Ook zijn er in ieder level vijf onderdelen verborgen van verschillende robots, die samen dan één geheel vormen.
Het vinden van dat laatste levert je overigens een arcade game in het hoofdmenu op die best geinig is om te spelen. Of dat voldoende is, is natuurlijk een beetje afhankelijk van in hoeverre je zin hebt om levels opnieuw te spelen. De kans is in ieder geval minimaal dat je alles in één keer vindt, tenzij je een walkthrough gebruikt. Als je na het uitspelen op zoek gaat naar al deze zaken, zal de totale speelduur nog eens opgerekt worden met pakweg twee uur. Nog steeds niet bijster lang, maar wel voldoende voor het geheel.