Review: Root Letter

Review: Root Letter – Het genre visual novel wint steevast gebied de laatste tijd en breidt ook steeds meer uit naar andere platformen behalve de 3DS en PS Vita. Naast op de handheld van Sony, is Root Letter ook verkrijgbaar op de PlayStation 4 en is daarmee best-sellers, zoals Steins;Gate en Danganronpa net voor. Maar waar zij zich in hetzelfde vaarwater begeven, moet er ook wel opgebokst worden tegen de reputatie van deze twee populaire namen in het genre en dan is Root Letter nog maar een kleine speler. Maar als liefhebber van games als deze, gaven we ook deze niche titel een kans en we kwamen er al snel achter wat voor vlees we in de kuip hadden.

Een Japans stadje zoals geen ander

De game speelt zich af in Matsue, een kleine stad dat in het eerste opzicht vrij normaal oogt. We zijn helemaal afgereisd vanuit Tokyo om Aya Fumino te vinden, een meisje waarmee we 15 jaar geleden correspondeerden via brief. Het ging meestal over haar vrienden, school, haar vrijetijdsbesteding en aan het einde van elke brief stelde ze een vraag, die dan met onze brief terug werd beantwoord… met een nieuwe vraag! De reis naar Matsue, Aya’s woonplaats, werd geïnitieerd door één van haar brieven, die om de één of andere reden nog ongeopend was na al die tijd. Hierin bekende ze een moord begaan te hebben en dat ze hiervoor moest boeten. Well, that escalated quickly! De eens zo vriendelijke Aya was nu ineens een moordenaar.

Bij aankomst in Matsue gaan we direct op onderzoek uit. Het adres staat als afzender op de brieven, maar bij aankomst staat daar helemaal geen huis. Nader onderzoek wijst uit dat er een brand heeft gewoed en dat er daarom geen huis meer staat, maar verdere informatie ontbreekt. Er zit niets anders op dan de brieven eens goed door te lezen om erachter te komen over wie Aya schrijft, zodat we hen op kunnen zoeken om er hopelijk zo achter te komen wat er precies met Aya is gebeurd. Dit is dan ook de kern van de game: door onderzoek kom je haar klasgenoten op het spoor en dan moet je ze nog aan het praten krijgen. Hier zijn ze niet allemaal even blij mee, dus moet je creatief te werk gaan.

Max Mode!

De onderzoeken gaan vaak gepaard met het vinden van bewijsstukken tijdens je dag. Van kleine dingetjes waarmee je mensen kunt overhalen om te praten tot de grote “in your face” bewijzen, zoals foto’s of lijsten waarop hun naam geschreven staat. Deze kun je allemaal tevoorschijn halen wanneer je tegen iemand praat, of je kunt ze vragen stellen met zelf getrokken conclusies. De tutorial in de game vertelt je dat als je even niet meer weet wat je moet doen, je ‘Think’ kunt gebruiken en dan geeft je personage een hint over wat je als volgende zou kunnen doen. Helaas is dit vaker een vereiste (als in: je kan echt niet verder zonder Think te gebruiken – soms moet dit namelijk om het verhaal te vorderen) dan dat het als laatste optie kan worden gebruikt als je even vastzit.

Als je een persoon echt in een hoekje hebt gedreven, gebruik je de zogeheten Max Mode. Hierbij loopt een cirkel in een bepaald tempo vol en afhankelijk van bij welk segment je op ‘stop’ drukt, zegt je personage iets anders om degene die je onderzoekt te breken, zodat hij of zij spreekt. De uitspraken zijn vaak vaag en het is niet altijd duidelijk welke je moet hebben. Soms zit er niets anders op dan maar gewoon lukraak alles aan te klikken tot je het juiste vindt. Hetzelfde geldt voor clues van je onderzoek bij het stellen van vragen en het laten zien van bewijs, maar dit mag je niet te vaak fout doen. Bij elke fout wordt er namelijk een briefje doorgescheurd (je verliest dan een  ‘leven’) en als alle briefjes weg zijn, moet je het complete onderzoek opnieuw doen.

Een vals gevoel van vrijheid

Root Letter stuurt je bijna door alle delen van de stad en je kunt zelfs na een tijdje naar een heel ander stuk van de kaart. Ondanks dat je kunt kiezen waar je heen wilt, blijft alles wel 100% scripted. Het is bijna alsof je alleen dingen mag doen wanneer de game het toelaat. Via de ‘Check’ optie kun je alleen dingen onderzoeken die interessant zijn voor het verhaal op een zeer specifiek moment. Je kunt geen dingen zelf ontdekken, de game stuurt je er altijd naartoe. Als de game wil dat je iets vraagt, of dat je naar een persoon toe gaat, kun je op dat moment ook nergens anders heen. En al zou het kunnen, dan heb je daar niets te zoeken en voelt het steeds meer als ‘speel al deze interessante plekken vrij en doe er vervolgens niets mee!’ Erg teleurstellend, aangezien de game je naar nogal wat leuke en mooi getekende locaties stuurt.

Daarnaast is ook het verhaal wat zwakjes. Hoewel het een leuke opzet heeft, is het gewoon de totale uitwerking die deze game bijna de das om doet. De manier van vertellen is erg storend, aangezien je personage ons (de speler) vertelt wat hij gaat doen, daarna zegt hij dat hij het gaat doen en dan reageert hij vervolgens nog op wat hij gedaan heeft. Het voelt als een screen-filler, zodat er maar wat staat. Daarnaast is de voice-acting ook vrij matig en de sfeer wordt niet aangevuld door een mooie soundtrack of iets dergelijks, want terugdenkend aan onze speelsessie is er slechts één steeds lopende track die in ons hoofd blijft afspelen.