Review: Fated: The Silent Oath

Review: Fated: The Silent Oath – Met de release van PlayStation VR is er een nieuw platform ontstaan en hierop verschijnt een brede variatie van games. In tegenstelling tot de gewone consoles voelt elke game in virtual reality als een nieuwe soort ervaring, waardoor klassieke gameplay ineens een andere dimensie krijgt. Ineens is het rondvliegen in de ruimte weer interessant, het schieten op vijanden idem dito. Maar het leent zich natuurlijk voor veel meer, waaronder een walking simulator die nu nog interactiever zou kunnen zijn. Fated: The Silent Oath is zo’n game.

In stilte verder leven

Fated: The Silent Oath vertelt het verhaal van de Viking Ulfer, die bij aanvang van de game half dood ligt te gaan op een kar. Hij krijgt de keuze van een god om verder te leven, maar daar moet hij wel een prijs voor betalen. Hij kiest ervoor om die prijs te betalen en vanaf dat moment kan hij niet meer spreken. Dat maakt voor zijn vrouw Freja niets uit, want die is allang blij dat hij weer leeft. Eenmaal aangekomen bij de nederzetting waar de clan leeft waartoe jij behoort, is het allemaal al lang geen koek en ei meer. De nederzetting is aangevallen en dat heeft een grote ravage tot gevolg gehad.

Na deze introductie, die lekker rustig aan begint, krijg je verschillende opdrachten voorgeschoteld. Denk aan het zoeken naar iemand, het jagen op herten, eten naar het kamp brengen en meer. Je krijgt echter geen vrijheid in je aanpak, want je volgt in een vaste route qua verhaalvertelling. De game introduceert je stap voor stap tot verschillende gameplaymogelijkheden, maar heel veel heeft het niet om handen. Het komt vooral neer op een beetje schieten, een puzzeltje oplossen en praten met mensen. Dat laatste is interessant, want doordat je stem is afgenomen, kan je niet op een gebruikelijk manier communiceren.

De vragen die je krijgt, dien je te beantwoorden door ja of nee te schudden en dat geeft de game best wel een leuke dynamiek. De mensen vragen zich af waarom je stem weg is, maar tegelijkertijd ben je een geliefd persoon, waardoor niemand zich er echt druk over maakt. Ondanks dat ben je met de overgeblevenen van je clan – samen met je schoonvader, die de leider is – genoodzaakt om te verkassen naar een andere locatie. Dat gaat echter niet zonder slag of stoot en brengt de nodige best wel impactvolle gebeurtenissen met zich mee.

Schrikken

Over die gebeurtenissen zal ik niet uitwijden, maar wat de game erg knap doet, is een band creëren tussen jou, de aanwezige kinderen en je vrouw. Iedereen reageert op een natuurlijke wijze op wat er gebeurt, maar ook in dialogen – voor zover dat mogelijk is – spat de menselijkheid er vanaf. Als je dan ook nog wat heftige momenten treft, krijg je haast met ze te doen en de game sluit af met een slot dat inhakt op je emotionele betrokkenheid. Dat is iets wat meer games doen, maar in virtual reality heeft dit toch wat meer impact op je. In dit geval zeker, omdat het qua conversaties en menselijke acties best wel herkenbaar aanvoelt.

Niet vanwege het feit dat onze buurman een Viking is, maar meer vanwege alle menselijkheid die hiermee gemoeid gaat. Dat is te danken aan de animaties, maar vooral ook aan de voice-acting en dat maakt deze game best interessant. Een bijkomend aspect is dat de game je zo nu en dan best wel kan laten schrikken. Dit is absoluut geen horror game en juist de schrikeffecten zijn daardoor eens te meer menselijk. Het is een leuke aanvulling op het geheel en hetzelfde geldt voor de beperkte acties die je kan verrichten.

Een keerzijde is wel dat de nadruk daarbij op beperkt ligt, want over het algemeen bestaat de gameplay uit niet meer dan gewoon van A naar B lopen. De puzzels die je treft, zijn zeer simpel en alle andere soorten interactie komen slechts eenmalig of heel erg kort een paar keer voorbij. Daarmee is de game qua gameplay best beperkt, maar dat is vooral te wijten aan de speelduur. Het geheel bestaat uit een proloog met nadien vijf hoofdstukken, maar dat geheel doorloop je in hooguit anderhalf uur. Misschien kan je twee uur nog wel redden, maar dan ga je ieder hoekje echt moeten verkennen – zonder nuttig resultaat overigens.

De aanwezige potentie

De game brengt met verschillende tegenstellingen een soort dilemma naar voren. De onderlinge verhoudingen tussen mensen en bijkomende emoties zijn interessant. Het verhaal heeft op zich ook wel wat, maar is door de korte speelduur wat oppervlakkig en van de hak op de tak. Daarbij komt nog dat omgevingsgeluiden bij momenten de dialogen kunnen overstemmen, waardoor het wat lastig te volgen is. Helaas is er geen ondertitelingsoptie aanwezig, waardoor je soms wel heel erg goed moet luisteren. Dat is toch wat jammer, want zo kan je best belangrijke stukken van het verhaal missen.

De gameplay is op zichzelf prima en smaakt zeker naar meer, maar de korte speelduur legt de ontwikkelaar in zekere zin beperkte bewegingsruimte op. Nu is niet direct duidelijk dat het verhaal over meerdere episodes uitgesmeerd gaat worden, sterker nog: dat hebben we zelf moeten onderzoeken. Hou er dus rekening mee dat de game op termijn meer gaat vertellen, hoewel de ontwikkelaar daarin wel wat duidelijker mag communiceren. Tot zover is het avontuur aan de korte kant en de gameplay aspecten die het kent, zijn leuk, maar nergens memorabel. Het komt dus echt op het emotionele aspect aan.

Daarin slaagt de game zeker, want in slechts anderhalf uur raak je erg betrokken bij de mensen om je heen. De gameplay biedt hierin wat afwisseling, maar het volledige potentieel wordt nog niet echt benut. Ook de puzzels mogen wel iets uitdagender, want die zijn nu nog heel erg simpel. Ondanks dat kunnen we iedereen de game aanraden, mits je een walking simulator kan waarderen. Hou er rekening mee dat het vooral op verhaalvertelling en emotionele aspecten aankomt. Dat laatste is overduidelijk het sterkste punt van dit avontuur en daar mag men trots op zijn.