Review: Planet of the Eyes

Review: Planet of the Eyes – Tijd is toch maar een vreemd fenomeen. Zo kan op het ene moment vijf minuten aanvoelen alsof er al anderhalf uur is verstreken en op het andere moment lijkt anderhalf uur maar vijf minuten te duren. Ook kan hetzelfde tijdsbestek positief en negatief ervaren worden. Als je 90 minuten kwijt bent om de binnenkant van de wc te airbrushen doordat je wat verkeerds hebt gegeten, dan duurt dat veel te lang, maar moet je na anderhalf uur een avondje uit met je vrienden/vriendinnen door omstandigheden verlaten, dan is dezelfde periode weer veel te kort. Tijd lijkt op het eerste gezicht ook helemaal niets te maken te hebben met Planet of the Eyes voor de PlayStation 4, maar uiteindelijk is het toch wel een belangrijke factor.

Planeet van de ogen

In Planet of the Eyes speel je als een robot die terecht komt op een onbekende planeet. Je hebt geen idee wie je bent en wat je daar doet, dus moet je er zelf achter zien te komen hoe de vork in de steel zit. Al snel kom je echter een audiotape tegen die een tipje van de sluier oplicht van wat er allemaal precies aan de hand is en in wat voor situatie je terecht bent gekomen. Gaandeweg je avontuur zal je nog meer van deze tapes tegenkomen en dan zal langzaam maar zeker duidelijk worden wie je bent en waarom je op deze planeet bent terechtgekomen.

Van alles wat

Planet of the Eyes kun je niet onder één genre plaatsen, maar is een mengelmoes van een platformer, een puzzelspel en een interactief verhaal. Als je het spel in actie ziet, dan zal dit veel gamers doen denken aan Limbo, maar dan een wat kleurrijkere versie daarvan. Daar kun je Planet of the Eyes tot op een zekere hoogte mee vergelijken, maar het is toch wat meer gericht op platform-gameplay en met meer verhaal. Er zijn wel puzzelonderdelen, maar die weten nergens het niveau te halen van de eerder genoemde titel van Playdead. Ze zijn op zich wel aardig, alleen zijn ze allemaal heel erg simpel om op te lossen, dus hebben ze vrij weinig impact op de game zelf.

Dan zijn er nog de platform-gedeeltes en ook hier weet de ontwikkelaar niet echt potten te breken. Ook hier geldt weer dat het in principe aardig in elkaar steekt, maar dat het gewoon niet heel erg bijzonder is wat je moet doen. Je springt wat van rots naar rots, klimt op wat laddertjes en dat is het eigenlijk wel. Je hoeft je nergens echt in te spannen. Pas op het laatst worden er daadwerkelijk wat skills van de speler gevraagd, maar dit is ook zo weer voorbij. Als er meer van deze momenten in de game hadden gezeten, dan had dat het spel zeker goed gedaan. Nu weet het de middelmaat niet te ontstijgen.

Lekker sfeertje

Waar de game wel goed in slaagt, is een goede sfeer neerzetten. De vrij simpele vormen van de omgevingen en het kleurengebruik geven het spel een bepaalde charme die het zeer positief weet te beïnvloeden. De muziek weet deze sfeer te verhogen doordat er gespeeld wordt met totale stilte en subtiele klanken. Het geeft je echt het idee dat je terecht bent gekomen op een mysterieuze planeet waar je niets van af weet. Alles is dus vreemd voor je. Ook het verhaal is alleraardigst en je kijkt steeds weer uit naar wanneer je de volgende audiotape vindt. De game maakt je erg nieuwsgierig naar wat er nu precies gaande is en dat is natuurlijk een goed teken.

Binnen een poep en een scheet

Wat geen goed teken is, is de speelduur van Planet of the Eyes. De game is namelijk niet heel erg lang. Nou ja, zeg maar gewoon dat het spel erg kort is. Mede door de gemakkelijke puzzels loop je letterlijk in één stuk door het spel heen. Als je je een beetje kwaad maakt ben je binnen anderhalf uur klaar met de game en er is geen reden om nog een keertje te spelen. Nu wordt het spel voor nog geen tien euro aangeboden in de PlayStation Store, dus dat is niet heel erg veel, maar ook voor deze prijs is de speelduur gewoon te kort. Hier had toch wel een uurtje meer content voor geboden mogen worden.