Review: Wolfenstein II: The New Colossus

Review: Wolfenstein II: The New Colossus – Aan het einde van Wolfenstein: The New Order was het even de vraag of B.J. Blazkowicz het had overleefd. De aankondiging van Wolfenstein II: The New Colossus gaf echter gelijk duidelijkheid: hij leeft nog, maar de wereld is er niet beter op geworden. De nazi’s hebben hun rijk uit kunnen breiden naar de Verenigde Staten, die zich vrij snel gewonnen hebben gegeven en dus is het nazisme zich als een plaag over de wereld aan het verspreiden. Na een moeizaam revalidatieproces is Blazkowicz nog herstellende, maar toch moet hij al aan de slag.

Meer van hetzelfde en dat is uitstekend

Wat Wolfenstein: The New Order zo goed en leuk maakte, was het vrij simpele concept dat achter de game schuilging: het ene level na het andere level doorrennen en alles overhoop schieten wat je tegenkwam. Ondertussen je health in de gaten houden en healthpacks en armor oppikken om zo de missies tot een goed einde te brengen. Geen ingewikkelde skilltrees, level systemen en meer, maar gewoon lekker simpel zoals vanouds. Een heerlijke singleplayer was het gevolg, die bol stond van de brute actie en die lijn zet MachineGames in The New Colossus voort.

Het verhaal speelt zich pakweg een half jaar later af en hoewel Blazkowicz allesbehalve de oude is, is hij genoodzaakt om bondgenoten bij elkaar te zoeken om een revolutie in de Verenigde Staten te starten. In de tussentijd is Frau Engel nog steeds naar hem op zoek, want ‘Terror-Billy’ moet uitgeschakeld worden. Dat levert met dit vervolg een avontuur op waar de absurditeit er vanaf spat. Niets is te gek, niets is te grof en niets is te gewelddadig. De basis is precies hetzelfde als voorheen, maar dan nog meer over de top en nog gewelddadiger. Dat gecombineerd met een compleet bizar verhaal en je hebt een geschift vervolg dat uitermate vermakelijk is.

De ene na de andere bizarre situatie

Niets is te gek in Wolfenstein II: The New Colossus en zodoende beland je van de ene situatie in de andere en wordt het alsmaar gekker en meer bizar. Je zult tijdens je avontuur geconfronteerd worden met een breed scala aan personages en hoewel sommigen erg serieus zijn, is het merendeel helemaal van het pad af. Zodoende heb je uiteindelijk een legertje van allerlei kleurrijke figuren die samen tegen de nazi’s optreden, maar om dat allemaal te bewerkstelligen, komt het voornamelijk op jou en je skills aan, want al die figuren moeten natuurlijk wel gerekruteerd worden.

Tijdens het spelen krijg je zeer regelmatig cut-scènes te zien die het verhaal uit de doeken doen en het verhaal neemt regelmatig dusdanig bizarre wendingen, dat het bij momenten hilarisch is. Het gehele avontuur is op en top vermaak en men presteert het om The New Order te overtreffen. Dat zit hem voornamelijk in de personages en de verhaalvertelling, maar ook qua gameplay heeft men stappen vooruit gemaakt. Het verhaal en alles wat daarbij komt kijken is totaal absurd en over de top, de gameplay is nog gewelddadiger en waar mogelijk nog wat gruwelijker. Dit zonder de kenmerkende manier van spelen uit het oog te verliezen.

Veel te doen

Het gehele avontuur doorlopen zal je zo’n 15 uur kosten en daarmee is de singleplayer best wel uitgebreid. Uiteraard zit de game propvol met collectables en na het uitspelen van het verhaal kan je via een centraal punt in de hub zijmissies accepteren die je terugbrengen naar eerder bezochte locaties. Daar kan je natuurlijk de missies voltooien, maar ook de resterende collectables verzamelen en dat is best de moeite waard. Met name de krantenartikelen, transcripten van opnames en ansichtkaarten zijn de moeite waard, want die vullen de lore van de game erg goed aan. De informatie die daarop te vinden is, kan zowel serieus als onzinnig zijn, dus als je tijd hebt, zoek het zeker op.

De zij-missies die je kan accepteren zijn veelal geheel optioneel en lopen uiteen van artefacten slopen tot het uitschakelen van nazi officieren. De locaties van die gasten kan je achterhalen door andere officieren uit te schakelen en enigma codes te verzamelen, dus het loont per definitie om terug te keren naar eerder bezochte locaties om daar de nazi’s nog een keer aan te pakken. De collectables die niet met de lore te maken hebben, zijn stukken artwork, speelgoed voor Max, Starcards, goud en meer. Niets is trouwens verplicht, dus het is maar net of je er zin in hebt. Desalniettemin zorgen al deze extra opdrachten en dingen die je kan doen voor een verdubbeling van de speelduur en daarmee tik je al snel de 30 uur spelen aan. Erg netjes voor een game die enkel uit een singleplayer bestaat, niet?

Harde en gruwelijke actie

In Wolfenstein II: The New Colossus hoef je je dus geen zorgen te maken of de speelduur je geld waard is, want dat is het zeker. Afgezien van dat is het avontuur zo bizar dat je vrijwel de hele tijd met een glimlach op je gezicht zit te spelen. De game brengt je daarbij naar diverse locaties, want zo zal je New Orleans, New York, Roswell en meer aan doen. Iedere locatie is weer een verrassing, want door de gevolgen van de oorlog is lang niet alles nog in een goede staat en dat maakt het een plezier om de wereld te verkennen. Uiteraard tref je in de wereld een variatie aan vijanden aan en die kan je natuurlijk op gevarieerde manieren naar het hiernamaals sturen. Stilletjes met een bijl vijanden uitschakelen is één optie, de andere optie is met twee mega shotguns in beide armen zonder blikken of blozen de brandhaard in rennen en knallen tot je een ons weegt.

Om het van nog wat meer uitdaging te voorzien, tref je ook flink grotere vijanden aan die natuurlijk wat meer vuurkracht vereisen en je zult hierbij handig met je skills om moeten gaan. Naast de traditionele perks die je vrijspeelt door acties te verrichten (30 headshots maken, 20 mêlee aanvallen etc.) krijg je gaandeweg ook nog de beschikking over drie upgrades. Eén daarvan is dat je hoger kan springen, de ander zorgt ervoor dat je door afzettingen heen kan rammen en meer. Uiteraard kan je die speciale mogelijkheden ook weer gebruiken om de vijanden om zeep te helpen. En geloof me, dat is op bepaalde momenten bijzonder handig. Grof geweld is Wolfenstein eigen en dus zal je genoeg ledematen in het rond zien vliegen, met daarbij liters bloed.

De actie die de voorgaande delen zo kenmerkt, komt eens te meer naar voren in dit deel. Sterker nog, het voert zelfs de boventoon, want stealth lijkt wat meer naar de achtergrond te zijn geschoven. Dat is in het begin wel de beste manier van aanpak, maar omdat je door nog vrij te spelen perks en upgrades nauwelijks middelen tot je beschikking hebt, kan het een beetje trial & error zijn. Na drie uur slaat dat echter om en is stealth niet langer een must, maar een optionele extra, want dan heb je het materiaal voor handen waarmee je echt een verschil kan maken. Dan zie je de ware kracht van de harde Wolfenstein gameplay weer naar boven komen en hoe simpel het ook is, je zal je nooit vervelen.