Review: AER: Memories of Old

Review: AER: Memories of Old – AER: Memories of Old is recent in de PlayStation Store verschenen zonder enige bombarie, maar de game is best wel interessant, omdat het doet denken aan titels als Journey. Iedereen weet natuurlijk de staat van dienst van die game en dus doken we met veel enthousiasme in deze titel. De game draait om het voor eens en altijd verslaan van het kwaad dat de wereld van Auk al jaren bedreigt. Als pelgrim ben jij aangewezen om een lange tocht te maken en de wereld te ontdoen van dit gevaar.

Zwevende eilanden

Jaren geleden heeft een ingrijpende gebeurtenis plaatsgevonden, waardoor de eens zo mooie wereld in het universum van Auk is opgedeeld in tig zwevende eilandjes. Niet langer kan je van het ene gebied naar het andere lopen, want de eilanden zweven overal en nergens in de lucht. Zo hier en daar hebben mensen wel de beschikking over een luchtboot om zo een ander eiland te bereiken, maar praktisch is anders. Dat is echter niet de grootste zorg, want de bedreiging die de wereld al jaren in z’n greep houdt, lijkt alsmaar gevaarlijker te worden.

Auk is de uitverkorene om een pelgrimstocht te maken langs drie tempels en daar een artefact te bemachtigen dat haar toegang geeft tot de kerker waar The Void opgesloten zit. The Void is de grote bedreiging die op het punt van ontsnappen staat en aan deze jongedame de taak om dat te voorkomen, anders zijn de gevolgen niet te overzien. Dat zorgt ervoor dat Auk diverse locaties in haar wereld aan moet doen, dit om in eerste instantie sleutels te bemachtigen, om zo vervolgens bepaalde kerkers te openen waar goden in opgesloten zitten, die een stuk artefact tot hun beschikking hebben.

Vlieg waarheen je maar wilt

Het bemachtigen van deze sleutels is vrij gemakkelijk, het bemachtigen van een artefact vraagt echter iets meer inspanning. Niet dat de game ooit moeilijk wordt, maar in de kerkers waar je een artefact kan vinden, tref je verschillende platformpuzzels aan en die vormen het hoogtepunt van de gameplay. Ze zijn nooit ingewikkeld of frustrerend, maar kosten wel even wat tijd en zodoende ben je al snel een uur of vijf bezig met het avontuur. Daarbij gaat het platformen prima en ben je na het voltooien van een kerker al snel benieuwd naar wat de volgende zal bieden.

De gameplay zelf is op zich niet uniek, maar een leuke twist is dat Auk op ieder gewenst moment kan veranderen in een vogel. Dat is best wel praktisch, omdat je zo van het ene eiland naar het andere kan reizen en dat op een snelle manier. Gedurende het spelen ben je voornamelijk aan het vliegen op zoek naar je doelstelling, want veel meer dan enkel een richting aanduiden geeft de game je niet. Heel erg is dat overigens niet, want de game leunt ook een beetje op exploreren en daarbij heb je de locatie waar je moet zijn over het algemeen relatief snel gevonden. Gewoon goed opletten wat de mensen zeggen en je komt al een heel eind.

Naast dat je veel rondvliegt, eilandjes bezoekt om oude verhalen omtrent de gebeurtenissen te lezen, ben je in de kerkers echt aan het rondlopen en platformen, en die gameplay wisselt zich continu af. Daarmee is het avontuur gevarieerd en leuk genoeg om helemaal door te spelen en wat hier aan bijdraagt is de fijne muziek en mooie visuele stijl. Dat allemaal samen genomen zorgt ervoor dat AER: Memories of Old een degelijke indie is, prima dus. Maar zo memorabel als bijvoorbeeld Journey zal het nooit worden.

Vissen maar

AER: Memories of Old vertelt een verhaal over het kwaad dat gestopt moet worden en gaandeweg ontmoet je bijzondere wezens die je meer toelichting geven. Ook de inwoners van de wereld vertellen je zo nu en dan wat en verder kan je met een magisch licht geesten van vroeger zien, die af en toe voorzien zijn van een zwevende tekst die hun gedachten weergeeft. Verder kan je in de wereld nog hier en daar stukken tekst op muren en meer vinden en dat moet het verhaal vormgeven. Een op zich prima manier om een verhaal te vertellen, maar het komt helaas niet echt goed over. Het is te fragmentarisch en er zit geen chronologische volgorde in, omdat de wereld na het begin direct vrij te verkennen is. Het gevolg is dat je maar een beetje gaat gissen wat de rode lijn is.

Ook de climax, de confrontatie met The Void, is iets waar veel meer mee gedaan had kunnen worden, want het stelt eigenlijk weinig voor. Dat is toch wat jammer, want dat zijn precies punten die de gameplay uitstekend hadden kunnen aanvullen om zo tot een subliem geheel te komen. De gameplay zelf is namelijk erg degelijk en leuk, maar het voelt zo hier en daar toch wat leeg aan. Ook is de wereld dermate groot dat het aantal opdrachten – drie sleutels vinden en drie artefacten bemachtigen – wat beperkt is ten opzichte van de speelruimte die de game je voorschotelt. Exploreren is een belangrijk element, maar het levert je eigenlijk nauwelijks iets op en dat is zonde.