Review: Rad Rodgers – Veel van de oudere gamers onder ons denken ongetwijfeld regelmatig met weemoed terug aan het 8- en 16-bit tijdperk. Toen waren ontwikkelaars niet bezig om de meest realistisch uitziende games te maken, maar het was de gameplay die voorop stond. Het overgrote gedeelte van de spellen die toen verscheen werden in 2D weergegeven en velen waren platformers, al dan niet gemixt met een ander genre. Deze titels worden vandaag de dag zo goed als niet meer gemaakt, terwijl er toch velen zijn die dit soort games nog steeds erg graag spelen. Deze groep zal dan ook heel erg blij zijn met de komst van Rad Rodgers, die zich focust op deze gamers.
Net als vroeger
Rad Rodgers weet vanaf het begin direct de spijker op de kop te slaan. De ontwikkelaar heeft goed gekeken naar wat platformers van voorheen zo leuk maakte en heeft dit toegepast in Rad Rodgers. Gamers die opgegroeid zijn met dit soort titels zullen zich dan ook meteen thuis voelen. De combinatie van platform- en schiet-actie voelt aan als een titel uit het al eerder genoemde 8- en 16-bit tijdperk en het speelt ook net zo lekker weg. Het springen en schieten werkt prima en zorgt ervoor dat je je zonder enig probleem in het avontuur kan storten en in elk level op zoek kan gaan naar vier sleutels om verder te komen. Het platformen wordt soms onderbroken door een soort zij-missie, waarin je als de console van Rad speelt en hier moet je dan proberen om platformen die in de levels missen terug te krijgen. Tevens zijn er ook geheime kamers te vinden en collectibles te verzamelen. Er is dus genoeg variatie aanwezig, die niet alleen de oudere gamer zal aanspreken.
Er zijn ook verschillende soorten munitie te vinden, die het doden van je vijanden een stuk gemakkelijker maakt. Zo moet je denken aan een soort vlammenwerper of een machinegeweer. Deze zal je vooral nodig hebben bij de eindbazen, die je een leuke uitdaging voorschotelen. Je hebt overigens een beperkt aantal levens, ben je hier doorheen, dan zal je helemaal aan het begin van het level opnieuw moeten beginnen. De moeilijkheidsgraad van het spel is echter precies goed, daardoor je zal nergens gefrustreerd raken en steeds vrolijk weer opnieuw beginnen. Tevens krijg je als je een level haalt punten toebedeeld en die kun je vergelijken met andere gamers via de online leaderboards. Dit is een leuke extra, want je kunt deze proberen te verbeteren als je het spel hebt uitgespeeld.
Verschillende niveaus
Toch moet gezegd worden dat het leveldesign niet overal van hetzelfde niveau is. Het vinden van de vier sleutels om verder te kunnen komen is zeker een erg leuke bezigheid, maar af en toe krijg je gedeeltes te spelen die vrij generiek aanvoelen en dat is toch wat jammer. Gelukkig is het grootste gedeelte van de levels wel goed verzorgd, met leuke platform-actie en wat kleine puzzels, maar soms worden deze dus opgebroken door secties die heel erg aanvoelen als simpele opvulling. Tevens zijn er af en toe wat platformen geplaatst, waarvan het lijkt dat je deze niet kan halen als je springt, terwijl dat wel degelijk mogelijk is en dat geldt soms ook andersom. Gelukkig geldt ook hier dat het sporadisch is, maar dit leidt toch een beetje af.
Stotteren
Er is echter wel een punt die de game meer schade berokkent. Het spel heeft namelijk de grootste moeite om het beeld vloeiend te laten scrollen. Er zit namelijk een constante hapering in als je aan het lopen bent. Elke seconde slaat het scherm even over en dat is niet alleen slordig, maar ook leidt het af. Je ogen kunnen gewoon niet wennen aan het stotteren van het beeld. Je ogen krijgen het scherm dan gewoon niet scherp en het past zich constant aan wat best vermoeiend kan zijn. Ook de Boost modus van de PlayStation 4 Pro kan dit probleem niet oplossen. Hopelijk wordt dit opgelost met een toekomstige patch, maar daar heb je nu natuurlijk niets aan.
Voor de kids
Wat het spel wel heel goed doet is de grafische aankleding. Hier is er voor een moderne aanpak gekozen en daar is flink werk van gemaakt. Normaal hoef je van games van kleine ontwikkelaars wat dit betreft niet heel veel te verwachten, maar in Rad Rodgers ziet alles er gewoon heel erg verzorgd uit, van de diverse personages tot de achtergronden. Alles zit vol detail en ziet er gewoon uit alsof één van de grotere ontwikkelaars hier achter zit. Tevens is alles heel erg goed geanimeerd en dat zorgt tezamen voor een mooi geheel. Je zou haast denken dat de game was gebaseerd op een tekenfilm-serie voor kinderen en dat de graphics één op één zijn overgenomen.
Anale seks
Rad Rodgers ziet er dan wel uit als een game voor kinderen, maar dat is het toch zeker niet. Het spel kent vrij grove humor. Het is te vergelijken met het niveau poep- en pies-grappen, maar dan nog een stapje verder. Dildo’s en anale seks komen bijvoorbeeld ook aan bod. Dit klinkt misschien heel erg kinderachtig, maar ik kon het toch niet laten regelmatig smakelijk te lachen, doordat hier toch op een slimme en humoristische manier mee om wordt gegaan. Zo worden grappen bijvoorbeeld even later opnieuw aangehaald of hier op doorgegaan. Ben je iemand die sowieso niet van dit soort grappen houdt, ook al zijn ze goed uitgewerkt? Dan zal je hier niet vrolijk van worden. Er zijn nog wel wat leuke verwijzingen naar de jaren 80 en 90 te vinden en die kan je zeker wel waarderen.
Conclusie
Rad Rodgers zal niet alleen de wat oudere gamers onder ons tevreden stellen, maar ook de jongere generatie zal zich zeker vermaken met het spel. Er zijn hier en daar wel wat puntjes die voor verbetering vatbaar zijn en de stotterende scrolling leidt toch wel af, maar de game heeft genoeg in huis om positief voor de dag te komen. Dit komt doordat het spel voor het merendeel wel heel goed is uitgewerkt en is verzorgd. De gameplay is erg leuk, de game is voor een indie grafisch dik in orde en Rad Rodgers is voorzien van lekkere grove humor. Tevens is er extra replaywaarde door de online leaderboards die je score van elk level vergelijkt met de rest van de wereld en je aanspoort deze te verbeteren. Heb je dus trek in een ouderwetse platformer/shooter, dan zal Rad Rodgers deze honger zeker stillen.
Pluspunten
- Grafisch zeer goed verzorgd
- Lekkere old-school gameplay
- Leuke grove humor
- Extra replaywaarde door online leaderboards
Minpunten
- Stotterende scrolling leidt af
- Niet elk level even goed uitgewerkt
8.0
Moest even denken toen ik deze review las aan tekenfilms van vroeger, met bijzondere humor. Zoals Alfred j. Kwak. Of Purno de purno. Als kind zag je deze humor toch anders. Het heeft nu een totale andere lading.
Must have. Deed me direct aan Rick Dangerous denken. En na deze review weet ik zeker dat ik deze eens wil spelen!
Ik snap werkelijk waar niet waarom er geen enkele referentie genoemd wordt naar Ruff n’ Tumble op de Commodore Amiga, waar dit (zeker grafisch gezien) toch echt regelrecht vandaan komt.
@Guitar_Hero: het is gewoon een komplete remake daarvan. Hoofdpersoon in dat spel heel Ruff Rogers. En werkt verder helemaal hetzelfde.
@rolf77: Ja erg jammer toch dat er dan ook niks van genoemd wordt? Ik had de game eerlijk gezegd eerder nog niet gezien, maar aan het personage en de grafische stijl kun je direct zien waar het vandaan komt.
Ruff ’n Tumble vond ik fantastisch, en was grafisch destijds al zeer ok. Ik denk dat ik deze toch wel eens ga proberen.
@Guitar_Hero: nostalgie….
@rolf77: Totally!
@rolf77:
Rad Rodgers is geen remake van welk spel dan ook. De ontwikkelaar laat echter wel weten dat het een game is die hevig geïnspireerd is door dit soort titels, waaronder ook Jazz Jackrabbit en Conker. Daarom heb ik het in de intro ook over platformers van het 8- en 16-bit tijdperk en niet speciaal één titel. Nu moet ik wel toegeven dat ik Ruff ’n Tumble zelf nooit gespeeld heb, want heb niet heel veel gespeeld op de Amiga. Dus die vergelijking kan ik niet maken.
@misterAdmirals: Ik zou eens even Google gebruiken, en Ruff ’n Tumble opzoeken.
Als reviewer is het wellicht goed om even iets dieper te duiken, want ik denk dat als je de (vooral grafische) gelijkenis zult zien tussen Ruff ’n Tumble en deze game, je je misschien toch even achter je oren zult krabben.
Ik zag overigens dat je collega Arjen Guit in het bericht van 14 januari wél de referentie maakt in een soor voor aankondiging, wellicht had hij je even bij hem informatie kunnen winnen. Dat je niet 1 titel wilt noemen is op zich prima, maar de specifieke inspiratie die eenvouding te vinden is (“Bringing back the 90’s-era PC platformer with a game inspired by classics like Commander Keen, Conker, Ruff’n’Tumble & Jazz Jackrabbit.”) had wat mij betreft best genoemd mogen worden.
@Guitar_Hero:
Zoals ik in mijn vorige comment heb laten weten heb ik wel informatie over de game bekeken. De game is gebaseerd op verschillende titels waaronder dus ruff ’n tumble, maar ook andere titels. Vandaar dat ik voor een algemene aanpak ben gegaan door platformers van 8- en 16-bit titels aan te halen. Het bericht van Arjen die je aanhaalt haalt mijn collega alleen letterlijk de desbetreffend titels aan. Ik heb hier niet voor gekozen omdat Rad Rodgers inspiratie haalt uit meerdere games en het om een review gaat en niet om een nieuwsbericht. Om dan precies uit te leggen welke games er zijn gebruikt voor inspiratie en of welke stukken er uit welke game is gepakt is niet waar een review voor dient. Dan wordt het een beschrijving, namelijk grafisch lijkt het op ruff ’n tumble, de humor komt van conker etc.
Maar het heeft idd op het eerste gezicht veel weg van ruff ’n ’tumble, maar er komt toch aardig wat meer bij kijken. Maar als jullie liever hebben dat jullie bij een review alle titels willen weten waarop een game geïnspireerd is, dan hoor ik dat graag en zal ik jullie daar in de toekomst op serveren.
@misterAdmirals: zoek je het toch even op
@misterAdmirals: Ik vind je reactie wat kort door de bocht maar ja meningen verschillen.
Specifieke credit naar het verleden mag wat mij betreft zeker genoemd worden, en al helemaal omdat de gelijkenis zo ontzettend groot is.
Je verwijzing naar ‘platformers van 8- en 16-bit titels’ vind ik in deze dan ook veel te breed, en bij de productomschrijving bij bijvoorbeeld Steam staat letterlijk de (korte) opsomming.
Persoonlijk vind ik dat van meerwaarde aangezien je bijvoorbeeld bij interesse in deze game meteen kunt kijken naar waar het vandaan komt.
@Guitar_Hero:
Ik begrijp dat je zegt dat je graag wil weten als een game gebaseerd is op één klassieker. Maar hier is het spel op meerdere titels gebaseerd dus heb ik gekozen voor een algemenere aanpak. Er is van een heleboel games een stukje gepakt, maar het uiterlijk van ruff ’n tumble is alleen het meest in het oog springend.
We verschillen hier dus van mening, maar dat kan. Maar zoals ik al zei als lezers bij een review graag meer exact willen weten op welke titels een game gebaseerd is en/of in welke vorm, dan geef ik hier gehoor aan.
@misterAdmirals: Als het nu zo was dat de game een beetje leek op een ander, dan zou ik dit niet erg vinden, maar indien bijvoorbeeld een nieuwe race game lijkend op Mario Kart gemaakt zou worden waarbij de characters uit Mortal Kombat komen, dan zou je dat toch ook noemen of denk ik echt zo vreemd hier? 😛
Blijkbaar vind ik game historie belangrijker dan jij, dus hier gaan we dan ook nooit uitkomen.
@Guitar_Hero:
Het voorbeeld wat je aanhaalt is inderdaad niet vreemd. Maar zoals ik al zei is vooral de grafische stijl heel erg vergelijkbaar met een bepaald spel. Maar er zijn zoveel meer invloeden – iemand haalt hier bijvoorbeeld al rick dangerous aan – dat ik het daarom graag algemeen hou. Gamers die desbetreffende games hebben gespeeld beleven dan ook extra plezier aan Rad Rodgers door dit allemaal te ontdekken.
Maar je zou dus liever willen zien dat er daadwerkelijke titels worden genoemd dan dat er een algemene term wordt gegeven? Dus als ik in de intro: Rad Rodgers heeft zijn inspiratie gehaald uit games als Commander Keen, Conker, Ruff’n’Tumble en Jazz Jackrabbit, dan had dit wat jou betreft duidelijker geweest? Dit is dus niet sarcastisch bedoeld, maar vraag dus om je feedback 🙂
@misterAdmirals: Dat is in ieder geval wat ik verwachtte (zie mijn eerste reactie :)).
Zoals ook al eerder genoemd is niet alleen de grafische stijl gelijk, maar stamt zelfs de naam Rad Rodgers af van Ruff ’n Tumble (Ruff Rogers). (En wie weet zit er nog veel meer in, daarvoor zal ik het moeten spelen, wat ik zeker ga doen na het lezen van je review overigens)
Een vergelijk met Rick Dangerous vind ik zelf op het eerste oog een stuk minder relevant, maar dat komt ook omdat ik een aantal aspecten direct kan relateren aan een game die ik vroeger erg graag speelde.
Bedankt voor je reacties overigens, liever dat er over gediscussieerd kan worden dan dat het genegeerd wordt!