Review: Tacoma – Eén van de grootste argumenten van PlayStation-fanboys waarom zij de console van Sony prefereren over die van Microsoft, is doordat er meer first-party exclusives zijn. Op de Xbox One zijn er echter wel een aantal indie-titels uitgekomen die tijdelijk exclusief waren, maar langzamerhand komen ook deze games op de PlayStation 4 uit. Zo kwam Tacoma vorig jaar augustus naar de console van Microsoft en nu is de PS4 aan de beurt. Het spel is dus in principe al tien maanden oud. Betekent dit dat het spel aan kracht is verloren of merk je helemaal niets van het feit dat het al een ‘oudere’ titel is?

Op onderzoek

In Tacoma kom je terecht in een verlaten ruimtestation en je moet onderzoeken wat precies de oorzaak is geweest waarom er nu geen personeel meer te bekennen is. Eenmaal op locatie lijkt er op het eerste gezicht weinig aan de hand te zijn. De vertrekken van het station zien er wat rommelig uit, maar er lijken totaal geen aanwijzingen te zijn die duidelijkheid kunnen scheppen. Gelukkig is alles wat zich op het station heeft afgespeeld opgenomen en dankzij een speciaal apparaatje kun jij zien en horen wat er op sommige momenten is gebeurd. Zo kom je langzaam maar zeker steeds iets meer te weten over de gebeurtenissen.

Terugspoelen

Aangezien de game zich op een verlaten plek afspeelt, lijkt het moeilijk om daar een verhaal op poten te zetten. Fullbright heeft echter een interessante manier gevonden om dit alsnog voor elkaar te krijgen. Op plekken waar belangrijke momenten zich hebben afgespeeld, krijg je een notificatie en dan kan je deze scene bekijken. Soms zal je deze scene meerdere keren moeten afspelen, doordat er meerdere mensen aanwezig zijn en deze soms van elkaar weglopen of in andere kamers aanwezig zijn. Gelukkig kun je alle opgeslagen scenes terugspoelen en zo kun je weer iemand anders volgen. Dit geeft je de mogelijkheid om alles goed uit te pluizen en eventueel gemiste momenten terug te kijken en dat is tof.

Buiten de opgeslagen scenes, die je wanneer je maar wilt en hoeveel keer je maar wilt kan bekijken, zijn er ook objecten te vinden die wellicht te maken hebben met wat er zich heeft afgespeeld op het station. Tevens zijn er kleine puzzels aanwezig, maar hier moet je niet al teveel bij voorstellen. Dit is meestal een code vinden voor een deur of kluisje of iets dergelijks. Deze zijn niet al te moeilijk, dus je zal nergens echt vast komen te zitten. Dat is natuurlijk prima in een verhaal gedreven game, want je zult niet uit de ervaring worden gehaald door belemmeringen onderweg. De puzzels en het onderzoeken van objecten geven het spel wel wat variatie, waardoor je niet alleen maar aan het rondlopen en scenes aan het bekijken bent.

Niet hoog en niet laag

Net als het vorige spel van Fullbright, Gone Home, is Tacoma – zoals al aangegeven – een verhaal gedreven game. Het is dus heel erg belangrijk dat het verhaal goed in elkaar zit en ook weet te boeien. Nu kan je niet zeggen dat dit in Tacoma slecht is, maar het weet de speler ook niet echt te pakken. Eigenlijk kabbelt het verhaal vanaf het begin heel rustig voort en daar wordt alleen op het laatst een heel klein beetje vanaf geweken. Ik had graag gezien dat er af en toe wat onverwachts zou gebeuren of dat de spanning zo nu en dan wat omhoog zou worden gestuwd, maar dat gebeurt simpelweg niet. Er wordt vastgehouden aan één lijn en het laat je daardoor nergens echt snakken naar de volgende scene. De game heeft dus totaal geen ‘highs’, maar ook weer geen ‘lows’.

Wel hoog en laag

Waar Tacoma wel ‘high and lows’ heeft is in de sfeer. Die is over het algemeen goed, mede door het ruimtestation zelf, dat vrij klein is en daardoor een wat beklemmend gevoel geeft. Ook de diverse personages zijn met gevoel ingesproken en komen heel erg natuurlijk over. Waar de sfeer echter een deuk oploopt, is als je gebruik gaat maken van een lift. Het spel moet dan een volgende gedeelte laden en dan zal het beeld een seconde of vijf haperen en stilstaan. Hierdoor word je totaal uit de ervaring getrokken. Nu gebeurt het niet heel erg veel dat je van een lift gebruik moet maken, maar het is toch jammer dat dit niet is aangepakt. Wellicht was Fullbright hier wat overmoedig en dachten ze dat dit geen negatief effect zou hebben op het spel, maar dat heeft het wel.

Overmoedig

Waar Fullbright ook wat overmoedig mee is geweest, is de speelduur. Volgens de ontwikkelaar zal je er twee tot vijf uur over doen om het spel uit te spelen. De lengte hangt dan af van in hoeverre je het ruimtestation uitpluist. De enige manier om de volle vijf uur te halen is om elke millimeter van de omgeving tot in het allerkleinste detail te onderzoeken. Mijn speelsessie duurde wat minder dan twee uur en ik heb het toch vrij rustig aan gedaan. Tacoma is dan ook een beetje aan de korte kant, ook al wordt het spel voor een budgetprijs aangeboden. Voor 20 euro verwacht je toch wel iets meer.

Conclusie

Tacoma is een leuke verhaal gedreven game, maar mist spanning om echt indruk te maken. De verhaallijn is alleraardigst, maar het is allemaal heel erg vlak en daar wordt geen seconde van afgeweken. Dat wil niet zeggen dat het spel slecht is, want dat is het zeker niet. De game heeft wat variatie door een aantal puzzels en het ontleden van belangrijke scenes is leuk. Ook de sfeer is, buiten de laadmomenten om, goed te noemen. Je merkt verder nergens dat het gaat om een ‘oudere’ game, alleen is het wel een spel dat wat meer pit had mogen hebben.

Pluspunten

  • Interessante manier van verhaal vertellen
  • Puzzels geven de game wat variatie
  • Goed stemmenwerk

Minpunten

  • Een beetje aan de korte kant
  • Stotterend en stilstaand beeld tijdens laadmomenten
  • Verhaallijn is heel vlak

7.0