Review: The Walking Dead: The Final Season – Episode 1: Done Running – Kijken mensen eigenlijk nog naar The Walking Dead? Domme vraag. Uiteraard kijken ze nog, anders zou de reeks al lang van het scherm verdwenen zijn. Ik vraag me eerder af of de mensen die naar The Walking Dead kijken dat nog altijd met hetzelfde enthousiasme doen als in de beginjaren en zo ja, waar ze die toewijding dan vandaan blijven halen. De serie verzandt immers steeds vaker in exact dezelfde narratieve patronen en zelfs het zogezegd verrassend vermoorden van geliefde personages verliest zijn impact wanneer je beseft dat bepaalde karakters enkel het loodje gaan leggen wanneer de acteur of actrice in kwestie aangeeft dat het genoeg geweest is. De Telltale reeks doet het op verhaalvlak wat mij betreft al drie seizoenen beter, al heeft dat project met zijn eigen problemen te kampen – voornamelijk van technische aard. Benieuwd of het zogenaamde ‘laatste seizoen’ daar verandering in zal brengen.

Een nieuwe Clem

De eerste aflevering van deze aangekondigde ‘curtain call’ gooit Javier – de tweede protagonist uit het voorgaande seizoen – zonder poespas in de prullenmand en focust zich opnieuw louter op Clementine. Dit meisje hebben we sinds de eerste jaargang van de game langzaam maar zeker zien opgroeien tot een doorgewinterde badass, die zowel tegenover het niet-aflatende leger ondoden als tegenover de levende rotzakken die op de aardbol rondlopen haar mannetje kan staan. Toen we haar de laatste keer zagen, leek ze zo mee te kunnen met Rick uit de tv-serie, lees: iemand wiens menselijkheid steeds vaker de duimen moet leggen voor de wil om te overleven. In die mate dat we even moesten slikken toen we Clementine – inmiddels een jonge vrouw – in het eerste halfuur van deze pilootaflevering opnieuw leerden kennen als een zachte persoonlijkheid die te allen tijde haar optimisme weet te bewaren.

We moeten eerlijk toegeven dat die evolutie niet helemaal natuurlijk aanvoelt. Clementine lijkt wel een ander personage geworden te zijn, iemand die het geloof in de mensheid nog niet helemaal kwijtgespeeld is en dus waarschijnlijk ook iemand met wie nieuwkomers zich makkelijker zullen kunnen identificeren. Een abrupte ommekeer, al wordt het nooit echt storend: daarvoor is haar relatie met AJ – het kindje dat ze onder haar hoede genomen heeft – te aandoenlijk en wordt ze door de ontwikkelaars snel genoeg weer in situaties geworpen die een harde, no-nonsens aanpak vereisen. Nadat het duo ternauwernood een aanvaring met een horde zombies weet te overleven in een verlaten treinstation, worden ze opgepikt door een nieuwe groep overlevenden. ‘Been there, done that’, zou je denken, en dat was aanvankelijk ook onze reactie. Doch, dit keer liggen de zaken iets anders.

Terug naar de schoolbanken

Het groepje overlevenden waar Clementine zich bij aansluit, bestaat namelijk enkel uit kinderen en jongeren, die beschutting gezocht hebben in een verlaten schoolgebouw. Nadat ze door ouders, leerkrachten en directie (oftewel, de volwassenen) in de steek gelaten werden, staken ze zelf een soort uitvalsbasis in elkaar. De leider van het gezelschap, een knul wiens kapsel een ongezonde obsessie met Final Fantasy games lijkt te verraden, heet Marlon en hij probeert zo goed en zo kwaad mogelijk een zekere hiërarchie gaande te houden, opdat het leven zo comfortabel mogelijk zou verlopen. Het zal niemand verbazen dat ook deze gemeenschap zijn duistere geheimen heeft, maar Telltale slaagt erin om het tapijt op gepaste wijze onder de speler uit te trekken en zo toch te verrassen. De ontwikkelaar zocht duidelijk inspiratie bij The Lord of the Flies, maar William Golding zal zich gelukkig niet meteen omdraaien in zijn graf.

Het kersverse aanbod van kleurrijke personages lijkt aanvankelijk zowel te groot als te breed uitgetekend te zijn. De bitch, de mislukte playboy, het getraumatiseerde jongetje en de kok die zelfs na het einde van de wereld erop staat om vijfsterrengerechten in elkaar te boksen… het woord bordkarton hebben we al voor minder in de mond genomen. En toch scoort Telltale ook hier uiteindelijk beter dan we op basis van die eerste kennismaking verwacht hadden. Langzaam maar zeker onthult de ontwikkelaar dat er wel degelijk mensen van vlees en bloed achter dat bordkarton schuilgaan, figuren met een verleden dat hen opgeslokt en hervormd weer uitgespuwd heeft. Het is jammer dat je hier voornamelijk achter komt door middel van een aantal eerder droge gesprekken vol expositie, maar wij nemen elke vorm van diepgang in dank aan. Op verhaalvlak ziet de toekomst van de reeks er dus zeer rooskleurig uit.

Input… in een Telltale game?

De Telltale reeksen staan bekend om hun minimale input. Je bent voornamelijk bezig met het kiezen van bepaalde dialogen of handelingen, elk met hun eigen gevolgen, of je wordt getrakteerd op een reeks quick-time events, die eigenlijk amper te missen zijn. Dit keer heeft Telltale toch geprobeerd om de formule een beetje te wijzigen en dat blijkt een goede zet te zijn, met weliswaar wisselvallige gevolgen. Je krijgt nu bijvoorbeeld meer vrijheid in gevechten, al blijft de arena waarin je dat moet doen bijzonder beperkt, wat voor een hoog trial & error gehalte en dus meerdere ‘game over’ schermen zorgt. Exploratie wordt ook meer aangemoedigd doordat je dit keer items kan verzamelen in de omgeving, zowel zaken die van pas kunnen komen op je avonturen als collectibles. Het is een eerste stap richting meer interactiviteit in een Telltale game, al voelt het vooralsnog aan als een peuter die leert wandelen.

Grafisch knap, technisch degelijk

Op grafisch vlak was ik voor de verandering eens onder de indruk. Telltale heeft voor dit laatste seizoen van The Walking Dead een wel erg duister en mistroostig kleurenpalet bovengehaald, en dat levert een aantal wonderbaarlijk mooie plaatjes op. Nooit eerder voelde het zo hard aan alsof we midden in één van Robert Kirkmans gewelddadige comics geplaatst werden en dat is een goede zaak. Ook de aanzienlijke hoeveelheid details in de omgeving konden we smaken. Op technisch vlak kwam Telltale tot dusver altijd behoorlijk beroerd uit de hoek, maar ook daar zien we dit keer verbetering. Het is en blijft jammer dat de game hardnekkig blijft stotteren vlak voor je een keuze (in dialogen of handelingen) voorgeschoteld krijgt, maar dat is – ondanks verwoede pogingen om andere problemen te vinden – eigenlijk de enige onvolmaaktheid waarop wij gestuit zijn. Goed werk dus. Het werd verdorie tijd.

Conclusie

We zijn behoorlijk tevreden over de openingsaflevering van wat het laatste seizoen van The Walking Dead zou moeten zijn – gelooft iemand dat, trouwens? Telltale gooit Clementine en AJ in een nieuwe groep jeugdige overlevenden en neemt dan zijn tijd om dit kersverse aanbod aan personages rustig door te lichten. Het verhaal verloopt daardoor ietwat aan de trage kant, maar de opgedane kennis werpt zijn vruchten af naarmate het vanouds spannende einde van de episode nadert. Het experiment van de ontwikkelaar om spelers meer interactie te geven is er één dat we horen aan te moedigen, al moeten we daar meteen bij vermelden dat dit erg beperkt blijft en zelfs enkele irritante neveneffecten heeft. Het grafische stijltje sprak ons aan, het stemmenwerk is zoals altijd prima en de technische problemen blinken voor de verandering eens grotendeels uit door hun afwezigheid. Een schot in de roos voor Telltale.

Pluspunten

  • Boeiend uitgangspunt voor de rest van het seizoen
  • Interessante nieuwe personages
  • Sfeervol grafisch stijltje
  • Opvallend weinig technische problemen
  • Meer interactie is welkom…

Minpunten

  • ...maar blijft beperkt en leidt al eens tot frustratie
  • Stotterende framerate voor je keuzes maakt

8.5