Review: Road Redemption

Review: Road Redemption – Het is op zich vrij vreemd dat er voor een lange tijd geen Road Rash-achtige games meer zijn verschenen, want het concept is vrij simpel: je krijgt een motorrijder onder je duimen en daarmee rijd je op verschillende wegen. Tevens word je voorzien van wapens waarmee je motorrijder zijn medeweggebruikers van hun tweewielige bolides af kunt slaan. Meer is het simpelweg niet. Het is dus niet zo dat je een grote ontwikkelaar moet zijn, omdat het een grootschalig project is of dat je met gigantisch veel verschillende mechanieken te maken hebt. Vorig jaar kwam Road Rage op de markt, maar deze titel rammelde aan alle kanten. Pixel Dash Studios doet nu ook een gooi met Road Redemption. Is dit dan eindelijk de Road Rash-kloon waar de fans op hebben zitten wachten?

Een goede basis

Zoals je in onze review van Road Rage hebt kunt lezen, wist de ontwikkelaar van dit spel zelfs de besturing en het vechten te verprutsen. Aangezien dat het belangrijkste onderdeel is voor dit genre, viel alles direct in duigen. Gelukkig heeft Pixel Dash Studios de basis wel goed voor elkaar. Het besturen van je motor gaat goed en ook het vechten is gemakkelijk om onder de knie te krijgen. Je hebt één actieknop om links van je te slaan en één knop om rechts van je te slaan. Ook kan je aanvallen afweren en je kunt vijanden van je af trappen. Je hebt dus niet heel veel mogelijkheden tot je beschikking, maar dat was ook niet het geval in het origineel op de SEGA Megadrive en in diens vervolgen. Het houdt alles lekker simpel en daardoor kan vrijwel iedereen direct met het spel aan de slag.

Een beetje extra

De ontwikkelaar van Road Redemption heeft wel geprobeerd om de simpele gameplay te voorzien van wat extra diepte. Dit is gedaan door middel van strategisch gebruik van wapens. Zo kan je motorrijders die een helm dragen het beste eerst bewerken met een knuppel, zodat je de desbetreffende hoofddeksel eraf kan rammen. Daarna is het een ideaal moment om een zwaard te gebruiken, zodat je zijn onbeschermde hoofd eraf kan hakken. Wil je een auto gewelddadig verwijderen van de weg, dan is een ‘sticky bomb’ natuurlijk het beste hulpmiddel om je doel te bereiken. Op papier klinkt dat tof, maar in werkelijkheid voegt het niet echt heel erg veel toe aan de game. De variatie in wapens is zeer beperkt en daardoor val je al snel in hetzelfde aanvalspatroon. Daar komt ook nog eens bij dat het wisselen van wapens niet echt ideaal te noemen is.

Als je een ander wapen wilt gebruiken om je vijanden mee neer te knuppelen, dan moet je de d-pad gebruiken. Je moet dan je duim van de linker analoge stick halen en dat betekent dat je dan even niet meer kan sturen. Dat is niet erg als je een rechte weg voor je hebt, maar het is een heel ander verhaal wanneer dat niet zo is en je wel moet wisselen van wapen, doordat je bijvoorbeeld weinig tijd overhebt en het doel van de missie een bepaald aantal tegenstanders neer knuppelen is. Wat de game ook wat tegenwerkt is dat de physics heel af en toe op hol slaan. Zo kan een botsing er voor zorgen dat je tientallen meters van de baan wordt geknald in plaats van dat je een stukje van de baan af wordt geduwd, zodat je de kans hebt om te herstellen. Tevens wil het wel eens voorkomen dat een voertuig achter je wordt uitgeschakeld en dat die jou vervolgens onderuit haalt, terwijl je dat niet kan zien, doordat je achteruitkijkspiegel niet permanent zichtbaar is op het scherm.

Hetzelfde

Ondanks dat er af en toe oneerlijke dingen gebeuren en de gameplay van Road Redemption vrij simpel is, valt er zeker wel wat plezier aan de game te beleven. Je moet ook niet vergeten dat het hier om een budget-titel gaat, dus je mag natuurlijk niet verwachten dat het genre compleet opnieuw uitgevonden wordt. Maar hoe je het ook wendt of keert, het wordt op een gegeven moment wel wat eentonig, want je doet uiteindelijk steeds hetzelfde. Toch zul je later wel weer terugkeren naar de game om weer even te spelen. De game is namelijk ideaal voor korte speelsessies. Dat geldt voor zo goed als alle modi die aanwezig zijn, wat bestaat uit een campagne, de klassieke quick play – waarin je losse parkoersen speelt – en online, wat voor een game van nog geen 20 euro natuurlijk prima is. Voor alle drie geldt dat de gameplay hetzelfde blijft, maar de campagne doet toch wat variatie toevoegen aan de vertrouwde formule.

De campagne wordt namelijk vergezeld door een flinterdun verhaal en er wordt gebruik gemaakt van een rogue-lite sausje. Ga je dood, dan moet je weer helemaal van voor af aan opnieuw beginnen. Het is echter wel zo dat de XP die je vergaard hebt voordat je het loodje legde, gebruikt kan worden voor permanente upgrades. Dit kan dus meegenomen worden naar alle volgende races. Zo kan je bijvoorbeeld ook upgrades vrijspelen die je laten beginnen in een later level. De moeilijkheidsgraad van deze modus ligt echter vrij hoog, maar door de eerder genoemde ‘shortscuts’ te ontgrendelen om in latere levels te beginnen, kun je uiteindelijk toch het einde bereiken. In de verhalende campagne worden er ook verschillende soorten missies geïntroduceerd. Zo moet je bijvoorbeeld een bepaald aantal vijanden van de weg knuppelen voordat je het einde van een parkoers bereikt of het is zaak om binnen een bepaalde tijd de finish te halen.

Nog steeds hetzelfde

De variatie in de verhalende modus is leuk, maar ook hier geldt dat alles zeer beperkt is. Er zijn maar een handjevol missies aanwezig, dus je hebt ze allemaal al snel gezien. In deze modus wordt ook elk level willekeurig gegenereerd, maar dat pakt niet echt positief uit. Zo zie je al vrij snel dezelfde soort parkoersen tevoorschijn komen en soms zijn de banen te kort voor de opdracht die je moet volbrengen. Ondanks dat ook hier de variatie summier is en het de game niet drastisch doet veranderen, is het toch een aardige toevoeging, want het is weer net even wat anders dan je gewend bent. Er is echter wel een mogelijkheid om deze modus en ook de losse parkoersen in de klassieke modus met drie andere spelers te spelen in split-screen coöp. Dit maakt beide modi een stuk leuker en ook maakt het dan wat minder uit dat er wat weinig variatie is.

Geniet met maten

Het strijden tegen je vrienden/vriendinnen maakt het spel gewoon een stuk leuker en daarom is het ook tof dat er een online-modus aanwezig is, waarin je kunt strijden tegen gamers van over de gehele wereld. Alleen is het wel jammer dat je heel veel geluk moet hebben wil je dit kunnen spelen, want er zijn slechts heel weinig mensen online te vinden. Dat is echt zonde, want Road Redemption komt gewoon beter tot z’n recht als je tegen andere gamers speelt. De singleplayer is leuk en aardig, maar zoals je al hebt kunnen lezen zorgt de summiere variatie er voor dat langere speelsessies wat eentonig worden. De verschillende motoren en personages die je vrij kunt spelen, kunnen dit helaas niet echt verbloemen.