Review: 8-bit Hordes – Petroglyph Games bestaat onder andere uit oud-Westwood ontwikkelaars en die waren ooit eens een pionier in het real-time strategy genre. Westwood bestaat als bedrijf al bijna 16 jaar niet meer, maar dat neemt niet weg dat de ontwikkelaars nog steeds heel goed weten wat ze doen. Ze blijven als een schoenmaker bij hun leest en werken momenteel aan de 8-bit franchise, die bestaat uit verschillende delen. Vorig jaar zagen we Armies verschijnen en de volgende binnen deze serie is Hordes, waarna Invaders nog volgt op korte termijn. Drie verschillende titels, maar bieden ze ook drie verschillende ervaringen of is het simpelweg reskinnen geweest?

Het komt bekend voor

Het is duidelijk dat Petroglyph Games iets uniek wilde doen met deze nieuwe franchise, want wat de games doet onderscheiden van genregenoten is een unieke multiplayer feature. Het is namelijk de ambitie om in de drie verschillende games Cross-game multiplayer mogelijkheden aan te bieden. Dat betekent dat spelers van Armies het kunnen opnemen tegen Invaders en spelers van Hordes tegen Armies, enzovoort. Dat betekent dat je niet twee facties krijgt, maar veel meer en dat zorgt natuurlijk voor variatie in de legers en bijkomende specifieke mogelijkheden die met de units gemoeid zijn. Eerlijk is eerlijk, dat hebben we nog niet eerder gezien en dat maakt het idee best wel origineel.

Maar om dat goed te ervaren moeten we natuurlijk het laatste deel afwachten, die niet lang meer op zich laat wachten. Wel een punt voor zorgen is dat het online niet bijzonder druk is. Dat merkten we al op bij de review van Armies en eigenlijk zien we dat ook terug bij Hordes, die we eveneens online geprobeerd hebben te spelen. Maar wat niet is, kan nog komen en zeker als er straks drie games beschikbaar zijn, worden alle spelers op een hoop gegooid en dat is dan wel weer een vernuftige manier om het online segment langer in leven te houden. Dat gezegd hebbende, weet Hordes zich niet bijster veel van Armies te onderscheiden, aangezien het vooral meer van hetzelfde is.

Sterker nog, de gehele opzet komt bijzonder bekend voor en dat is te danken aan het feit dat de menu indeling, de opties, de manier van spelen, de grafische stijl en de algemene gameplay identiek is. Ook nu krijg je weer twee campagnes voor je kiezen die uit een reeks missies bestaan met verschillende doelstellingen. Deze doelen mogen weliswaar verschillend zijn, tegelijkertijd komt het qua gameplay vooral op hetzelfde neer om deze doelen te bereiken. Dat is stand houden, de basis uitbreiden en genoeg manschappen produceren om de missie uit te spelen. Voel je je wat meer geoefend, dan kan je dezelfde missies ook op een hogere moeilijkheidsgraad proberen waar je te maken krijgt met meer doelstellingen en ook een tijdslimiet.

Genoeg te doen

Met een uitgebreide singleplayer, die meerdere lagen kent door de moeilijkheidsgraden en de daaraan gekoppelde doelstellingen, evenals de multiplayer die oneindig veel plezier kan bieden, is er genoeg te beleven in 8-bit Hordes. Aan content dus zeker geen gebrek, maar de keerzijde van het hele verhaal is wel dat het zich nergens doet onderscheiden van de vorige game. Heb je die met veel plezier gespeeld, dan zul je net zoveel plezier uit dit nieuwe deel halen. Toch was wat meer variatie niet verkeerd geweest, want het is echt letterlijk meer van hetzelfde in een ietwat ander jasje. Dat zit hem dan met name in de units en het bijbehorende voice-over werk, dat natuurlijk in een andere stijl is.

Desalniettemin komt het in de gameplay qua effecten vooral op hetzelfde neer, dus daar ga je op een gegeven moment een beetje langs kijken. Dat maakt het echter niet tot een slechte game, want het is erg vermakelijk en wat ook opviel is dat de moeilijkheidsgraad nu iets sneller oploopt. In het vorige deel voelde het meer als een forse spike aan, daar waar het nu wat geleidelijker aan gaat. Dat is dus een fijne verbetering wat ons betreft. Ook heeft de ontwikkelaar de tutorial aangehouden voor eventuele nieuwe spelers en die is erg duidelijk. Je kunt deze gelukkig wel overslaan als je al met de gameplay bekend bent.

Eén keer drukken is vier units…

De besturing is identiek en in de review van Armies gaven we al aan dat het managen van je troepen erg efficiënt gaat doordat je units bij productie direct aan een knop kan toewijzen. Hierdoor kan je complete legers in één keer verplaatsen en dat werkt echt heel fijn. Het euvel waar we echter tegenaan liepen de vorige keer, is nog steeds niet aangepast of versoepeld, waardoor het wat moeizaam gaat. Na het openen van het wiel kun je met de analoge stick een gebouw of unit selecteren, maar continu vlieg je er langs omdat de game niet nauwkeurig registreert waar je op mikt. Later in de game kan het er zeer chaotisch aan toegaan en dan is snel en adequaat reageren cruciaal voor levensbehoud. Het helpt dan niet als je zit te klooien met dit wiel, wat kostbare secondes kost.

De input registratie is dus niet optimaal en daar komt in deze game nog een rare bug bij. Zeer regelmatig wilden we slechts een paar units produceren, maar een druk op de knop zorgde er dan voor dat er ineens veel meer geproduceerd werden. De game geeft aan hoeveel units er van een bepaalde klasse in de maak zijn en als je dan één keer drukt, dan verwacht je dat er één bij komt. In ons geval was dat niet te peilen, want de ene keer was het één unit, de andere keer drie, dan weer vijf, dan weer twee… en zelfs in één keer dertien hebben we voorbij zien komen. Alsof de game ietwat random aantallen bepaald. Een heel groot probleem is het niet, maar merkwaardig zeker wel. Ook hebben we gehad dat de snelreis toets naar de basis plots niet meer werkte en dat meer dan eens. Daarmee gaat de besturing een stapje achteruit, want afgezien van het selectiewiel werkte de rest in het vorige deel wel goed.

Leuk stijltje

In onze vorige review gaven we al aan dat we de audiovisuele stijl zeker konden waarderen en we zijn van die mening niet veranderd als het op de graphics aankomt. Het is chaotisch, maar overzichtelijk tegelijkertijd en het zorgt voor erg kleurrijke maps. De audio is op zich ook prima, maar wat we deze keer wel meer merkten is dat we ons stoorden aan de bij momenten irritante 8-bit deuntjes, die erg op je zenuwen kunnen werken. Het is uiteraard een kwestie van smaak, maar dat volume zachter zetten in het menu leek niet al te veel effect te hebben, dus ook dat is wat merkwaardig. Verder kunnen we er niet omheen dat de game een wat repetitief karakter kent, maar dat mag geen verrassing zijn als we het naast het vorige deel leggen.

Conclusie

Als je 8-bit Armies hebt gespeeld, dan zal je in Hordes weinig nieuwe zaken treffen. De voornaamste verandering is dat je met andere facties kunt spelen, gezien deze uit een andere tijd komen. Dat brengt nieuwe units voort, maar in de gameplay maakt het allemaal niet zoveel uit. Dit komt doordat de manier van spelen identiek is aan wat je gewend bent. Ben je geheel nieuw, dan is het lastig om aan te raden welk deel beter bij je past. Enerzijds het vorige deel omdat daar de input registratie met de gewone knoppen beter werkt, maar anderzijds dit deel omdat de moeilijkheidsgraad meer gestaag in plaats van plots oploopt. In technisch opzicht geniet Armies onze voorkeur, want die zit net iets beter in elkaar dan dit deel en dat baseren we op de genoemde issues die hierin een doorslaggevende factor zijn. Dat gezegd hebbende is 8-bit Hordes een leuke strategie game die - ondanks z'n repetitieve karakter - voor uren speelplezier kan zorgen.

Pluspunten

  • Wederom een uitgebreide campagne
  • Troepenmanagement werkt erg prettig
  • Nieuwe facties en dus nieuwe units
  • Kleurrijk geheel

Minpunten

  • Input registratie is niet optimaal
  • Muziek kan op je zenuwen werken
  • Online uitgestorven
  • Selecteren via het selectiewiel werkt niet nauwkeurig genoeg

6.5