Review: The King’s Bird

Review: The King’s Bird – Het platform-genre heeft een hele tijd stilgestaan als het gaat om originaliteit, maar in het laatste jaar is daar verandering in gekomen. Games als Owlboy en Yoku’s Island Express lieten zien dat er nog wel degelijk rek zit in het genre en er originele features kunnen worden toegevoegd zonder dat dit ten koste gaat van de game. Beide games wisten dan ook prima te scoren. De volgende titel die dit probeert is The King’s Bird. Ook hier gaat het om een platformgame die zijn eigen draai aan het genre geeft. Het spel scoort dus goed als het om originaliteit gaat, maar dat wil nog niet zeggen dat het als geheel een goede game is.

De vogel van de koning

In The King’s Bird speel je als een jongedame, die opgesloten zit in een stad omringd door een soort krachtveld. Er zijn soldaten die wel buiten de stad kunnen treden en door de stad af te speuren krijgt de hoofdrolspeelster het voor elkaar om over dezelfde kracht te beschikken. Deze stelt haar tevens in staat om te kunnen zweven en dit is vergelijkbaar met een wingsuit. Je kan buiten het zweven ook gebruik maken van momentum om hoger op te komen. Dit doe je door eerst een duikvlucht te maken en dan snel op te trekken. Je kan hier niet onbeperkt gebruik van maken, dus op een gegeven moment stort je toch ter aarde. Door diverse levels goed af te leggen kom je langzaamaan dichterbij je vrijheid.

Een goed begin

De combinatie van platform-actie en zweven/vliegen is wel even wennen. Je bent van het genre gewend dat de controls heel intuïtief en gemakkelijk te leren zijn. In The King’s Bird zal je eerst flink moeten oefenen met de verschillende mogelijkheden om verder te kunnen komen in het spel. Je hebt aardig wat mogelijkheden tot je beschikking, zoals het eerder genoemde zweven en vliegen, maar je kan bijvoorbeeld ook voor korte tijd op het plafond lopen. Gelukkig zijn de eerste paar levels een goede introductie van wat je kan verwachten. Je eerste aanraking met de game is dan ook goed, mede doordat het allemaal zo nieuw is en de levels letterlijk en figuurlijk genoeg ruimte bieden om jouw mogelijkheden volledig te benutten.

De originele opzet kan niet verbloemen dat na de eerste paar parkoersen het leveldesign het geregeld laat afweten. De latere levels zijn veel compacter en voorzien van meer obstakels en die vragen om uiterste precisie. Dat is erg moeilijk, doordat je vaak gebruik moet maken van het eerder benoemde momentum. Je hebt dus wat ruimte nodig en dat is er vaak niet. Bij een pure platformgame heb je alleen te maken met springen en dan weet je op een gegeven moment wanneer, waar en hoe lang je de actieknop in moet drukken om over een bepaald obstakel te komen. In deze game is het vliegen/duiken afhankelijk van een aantal dingen – zoals de snelheid van een sprong, de hoek waarin je duikt en in welke richting je de analoge stick houdt als je duikt – waardoor je nooit exact dezelfde weg aflegt. Dit weerhoudt je ervan om precies te werken.

Leuk… niet leuk. Leuk… niet leuk.

Waar je in het begin heel vrolijk wordt als je eenmaal je ‘groove’ hebt gevonden hoe je het beste je verschillende mogelijkheden op elkaar kan afstemmen, ben je daarna veelvuldig aan het schelden doordat je onmogelijk in een ritme kan komen. Dit wordt afgewisseld met momenten waar je wel weer in een ritme kan komen en springt, rent en duikt alsof je een volleerd circusartiest bent. Maar voordat een lach op je gezicht kan verschijnen, wordt dit tenietgedaan. Dan word je wederom getrakteerd op een ‘onmogelijke’ opgave of zijn obstakels zo geplaatst dat je weer zo nauwkeurig te werk moet gaan, dat het meer aan geluk ligt of je het haalt dan dat het te danken is aan je skills. En dat komt een game nooit ten goede. Het is dus heel erg op en af met The King’s Bird.

De problemen stapelen zich op

Om de speler wat extra speelplezier voor te schotelen zijn er ook wat collectibles te vinden tijdens je reis in de vorm van een soort vliegjes, alleen loop je hier ook tegen een vervelend probleem aan. Je hebt regelmatig geen idee waar deze zijn. Dit komt doordat de insecten wit van kleur zijn en soms geplaatst zijn op een achtergrond die licht van kleur is. Je begrijpt dan wel dat dat deze soms moeilijk zichtbaar zijn. Tevens zijn er wat puzzels aanwezig die je moet oplossen, maar daar moet je niet te veel van verwachten. Deze zijn vrij simpel en worden ook nog eens vaak herhaald. De game weet je dus niet extra te vermaken buiten de platform/vliegactie en dat had The King’s Bird juist wel nodig.

Lekker positief

Om toch met een positieve noot af te sluiten: er is één ding waar The King’s Bird wel consistent goed mee scoort en dat is de algehele presentatie van het spel. Het verhaal wordt verteld door middel van theatrale momenten, vergezeld door bijpassende muziek en klanken, wat erg indrukwekkend is. Sowieso is de algehele muziekkeuze en geluidseffecten tijdens het spelen goed en deze veranderen ook nog eens met je bewegingen mee. Het gebruik van silhouetten geeft de game ook een sprookjesachtig geheel en dat past perfect bij de game. Er is dus niets af te dingen als het gaat om de presentatie van het spel en die voegt ook daadwerkelijk wat aan het spel toe. Het is dan ook jammer dat hetzelfde niet gezegd kan worden over het leveldesign.