Review: Erica

Review: Erica – Zijn FMV – oftewel ‘Full Motion Video’ – games terug van weggeweest? Het is nog wat vroeg om op die vraag een definitief antwoord te formuleren, al doet Sony’s plotse aankondiging (én release) van Erica op de gamescom het beste vermoeden voor fans van deze speltechniek. FMV tracht het beste van twee werelden te combineren en spelers een game voor te schotelen opgebouwd uit echte beelden. Je ziet met andere woorden échte mensen in een échte omgeving en bepaalt wat er precies met die mensen gebeurt. Klinkt geweldig, toch? Film en videogame samengebald tot één ultieme entertainmentvuist. Of dat is althans de theorie. Na het spelen van Erica ben ik persoonlijk nog niet helemaal overtuigd.

Verwondering alom

Erica draait – hoe kan het ook anders – om Erica, een meisje dat op jonge leeftijd getuige was van de moord op haar vader. Deze misdaad is nooit opgelost en hangt als een duistere schaduw over Erica’s leven. Wanneer ze op een ochtend een bloederig pakketje in haar deuropening aantreft, blijkt al snel dat de inhoud gelinkt kan worden aan haar vaders dood. Om Erica’s veiligheid te waarborgen, verhuist ze naar Delphi House, het psychiatrisch hospitaal dat haar vader heeft opgericht en waar de dienstdoende rechercheur het mysterie hoopt te ontrafelen. Iemand heeft het echter op zowel de staf als de patiënten gemunt en wanneer de verdwijningen zich opstapelen, wordt duidelijk dat Erica alles behalve veilig is.

Het uitgangspunt is best aardig, maar een FMV-game als deze staat of valt eigenlijk met de vertolkingen van de cast – of meer bepaald Holly Earl als Erica. Je brengt de hele game min of meer hand in hand met dit meisje door, en hoewel Earl duidelijk haar uiterste best doet om het wankele scenario tot leven te brengen, kon ze mij nooit echt helemaal overtuigen. Het helpt niet dat de actrice slechts over één gezichtsuitdrukking lijkt te beschikken en de hele tijd schakelt tussen verschillende gradaties van verwondering. Helemaal Earls schuld is dit niet. Erica is namelijk een ongelooflijk frustrerend personage, een passieve tiener die zelden initiatief neemt en makkelijk beïnvloedbaar is, welke keuzes je ook maakt.

Enigma

In theorie is het eenvoudig om sympathie op te wekken voor iemand als Erica. Op jonge leeftijd haar vader verloren en nu hopeloos verstrikt in een spinnenweb van intriges… je wenst het niemand toe. Maar de game gunt je eigenlijk geen rustige momenten met het meisje, zodat je haar nooit echt leert kennen. Wat wil ze precies? Hoe voelt ze zich bij dit alles? We hebben er het raden naar – al is mild tot extreem verwonderd een beredeneerde gok. De rest van de cast doet het niet veel beter, met bordkartonnen personages die diepgang suggereren, maar nooit echt in hun kaarten laten kijken. De acteurs doen hun best, maar slagen er helaas niet in om boven hun matig uitgewerkte personages uit te stijgen.

Het op te lossen mysterie is een stuk interessanter. De makers hebben er bewust voor gezorgd dat één playthrough – als je dat zo mag noemen – nooit alle antwoorden zal bevatten, wat de replaywaarde fors de hoogte injaagt. Dit impliceert uiteraard dat verschillende keuzes tot heel andere paden leiden, wat meteen dé reden bij uitstek is om Erica toch een kans te geven. Verschillende replieken vormen heel andere dialogen en de handelingen die je Erica laat verrichten, monden uit in een aantal verschillende eindes, die toch gezien mogen worden. Helemaal tevreden was ik niet, maar het mysterie is nu eenmaal vaak een stuk interessanter dan de oplossing. Erica vormt op dat vlak géén uitzondering.

(Hinder)activiteit

Er is duidelijk getracht om met Erica een soort ultieme combinatie van film en game te bewerkstelligen, maar ik ben er niet meteen van overtuigd dat dit ook gelukt is. Terwijl je het verhaal beleeft, maak je keuzes in Erica’s plaats, maar om het geheel wat interactiever te maken, dien je ook bepaalde handelingen uit te voeren – denk aan het openen van dozen en het schoonvegen van ramen om erdoorheen te kijken. Opwindend is dit allerminst, zeker wanneer je bedenkt dat scènes voor dit soort ongein stilgelegd worden, waardoor de spanningsopbouw regelmatig volledig verloren gaat. Erica is daardoor niet interactief genoeg als game, maar vloeit ook nooit lekker genoeg om te slagen als film.

De ‘gameplay’ – om het kind toch maar een naam te geven – maakt volledig gebruik van het touchscreen op je controller. Dit werkt goed genoeg voor het uitvoeren van de hierboven beschreven eenvoudige handelingen, maar is al een stuk ongemakkelijker wanneer je antwoorden of keuzes dient te selecteren door ze met je vinger te zoeken op het scherm. Navigeren in het pauzemenu is de meest frustrerende grap. Het touchscreen op je controller voelt eenvoudigweg vaak nét te klein aan om de game te ondersteunen. Erica biedt evenwel een oplossing: je kan de game ook besturen via je smartphone. Tot mijn spijt maakte een enorme hoeveelheid input lag dit voor mij echter onmogelijk.