Review: Close to the Sun – Eigenlijk ben ik een eenvoudig man: als ik iets zie dat op BioShock lijkt, ben ik geïntrigeerd. Tegelijkertijd schreeuwen alle alarmbellen in mijn hoofd moord en brand. BioShock behoort samen met hersenkraker BioShock Infinite (en in mindere mate het ondergewaardeerde BioShock 2) tot de beste games ooit gemaakt, een statement waar ik – ook na de heruitgaves op PS4 – nog steeds volledig achter sta. Het is alleen niet zo eenvoudig om de succesformule van deze franchise zomaar te repliceren, wat leidt tot een hoop zielloze copy paste oefeningen van minder begaafde ontwikkelaars. Prey deed onlangs een aardige poging, al maakte de TALOS-1 als setting uiteindelijk toch heel wat minder indruk dan Rapture of Columbia. En nu is daar Close To The Sun, dat eveneens zijn inspiratiebron niet onder stoelen of banken steekt.

All Aboard the Helios!!!

We bevinden ons in een alternatieve tijdlijn op het einde van de negentiende eeuw, waar Nikola Tesla’s uitvindingen effectief gerealiseerd zijn. De man heeft de ‘Helios’ (Oud-Grieks voor ‘zon’) gebouwd, een reusachtig schip waar wetenschappers vrij zijn om te experimenteren zonder dat overheden hen constant op de vingers kijken. Alle bollebozen op onze aardbol worden langzaam maar zeker daarheen gehaald, waar Tesla als megalomane heerser – je zou kunnen spreken van een waar Andrew Ryan complex – de plak zwaait. Jij bent Rose, een jonge vrouw wiens zuster Ada een tijdje geleden aan boord van de Helios gehaald is. Plots ontvang je een bericht waarin Ada je vraagt om haar te komen opzoeken. Een paar dagen later betreed je het kolossale vaartuig en merk je al snel dat er iets niet helemaal pluis is. Typisch.

Het begint al bij het verontrustende feit dat Ada – die met je in contact staat via een soort voorhistorische walkietalkie – je helemaal geen bericht gestuurd heeft. Even onheilspellend is de drukkende stilte die in de verlaten gangen van de Helios hangt; zou het hier niet moeten bruisen van leven? De boel explodeert wanneer je een aanzienlijk deel van de bemanning afgeslacht aantreft, hun lichamen aan stukken gescheurd en in alle kleine hoeken en gaatjes van het vaartuig gepropt. Al snel mag je rennen voor je leven, terwijl je probeert om samen met Ada levend en wel het vaartuig te verlaten. Onderweg puzzel je langzaam maar zeker bij elkaar wat er precies gebeurd is en geloof me als ik zeg dat dit verhaal de voornaamste drijfveer van je speelsessie zal vormen. Intelligent en verrassend; zo heb ik mijn verhalen graag.

Exploratie met hoofdletter E

Het verhaal van Close to the Sun is onderverdeeld in tien relatief korte hoofdstukken, waarin je telkens een nieuw deel van de Helios mag verkennen. Wie zich haast, kan in enkele uren tijd de aftiteling bereiken, maar mist dan wel een aanzienlijk deel van de fun. Close to the Sun is namelijk een sublieme oefening in het uitbouwen van een geloofwaardige fictieve wereld en doet dit met behulp van taferelen in de omgeving en verschillende documenten, die steevast een tipje van de sluier omtrent het mysterie oplichten. Ik ga niets spoilen, maar kan jullie wel vertellen dat ik de manier waarop de historische vete tussen Nikola Tesla en Thomas Edison op de voorgrond geplaatst wordt, ten zeerste wist te waarderen. De Helios is daarnaast ook dubbel en dik de moeite waard om tot op de laatste pixel uit te spitten. Allen daarheen dus.

Als hersenkraker scoort het verhaal van Close to the Sun dus meer dan voldoende. Hetzelfde kan helaas niet gezegd worden van de puzzels (te makkelijk) en actiesegmenten (te frustrerend) die je regelmatig op je pad treft. Puzzels komen meestal neer op het zorgvuldig observeren van je omgeving, zodat je de juiste code of items kan spotten om een doorgang vrij te maken. De actiesegmenten maken geen gebruik van wapens, maar spelen leentjebuur bij de achtervolgingen uit Outlast. Helaas loopt Rose nogal wankel en wordt je controller input lang niet altijd juist geregistreerd, waardoor je soms niet van de eerste keer over een obstakel geraakt. Achtervolgingen monden vaak uit in een partijtje trial-and-error, waarin er niet echt ruimte is voor het maken van fouten. Vanzelfsprekend kan dat al eens op de zenuwen werken.

Dicht bij de Zon

Rondlopen op de Helios zal fans van de BioShock games alvast ten zeerste kunnen bekoren. Het art deco stijltje van het schip en de manier waarop subtiel de indruk gewekt wordt dat er iets heel ergs fout gebeurd is, bezorgden mij rechtstreeks flashbacks naar Rapture. Rose kan daarenboven ook soms lichtsilhouetten zien, die je een glimp laten opvangen van hoe het leven aan boord van de Helios moet geweest zijn gedurende de hoogtijdagen. Erg sfeervol. Helaas kunnen we niet meteen hetzelfde zeggen over de verouderde karaktermodellen en de niet altijd even overtuigende watereffecten. Met de soundtrack zit het dan weer wel snor. Ook het stemmenwerk is prima. De acteurs die het handvol personages op de Helios leven inblazen, klinken stuk voor stuk doorleefd, met een geloofwaardige spelwereld als gevolg.

Conclusie

Nee, Close to the Sun is géén nieuwe BioShock, daarvoor mist de game iets te veel finesse en originaliteit. Maar als kruisbestuiving van BioShock en Outlast had dit experiment veel slechter kunnen aflopen. De art deco spelwereld doet op gepaste wijze aan Rapture denken en ook de tot in het kleinste detail uitgewerkte alternatieve geschiedenis waarin de game zich afspeelt, refereert aan de passie die Ken Levine en de zijnen in hun geesteskind stopten. Over de puzzels en achtervolgingen zijn we minder te spreken, maar de frustratie die daarmee opgeroepen wordt, blijkt al snel weer tenietgedaan wanneer een nieuw hoofdstuk van de game je even later weer met verstomming slaat. Hou je van interessante spelwerelden en een verhaal om je tanden in te zetten? Dan kan ik je Close to the Sun met de glimlach aanraden.

Pluspunten

  • Boeiend verhaal
  • Alternatieve geschiedenisles
  • Intrigerende spelwereld
  • Exploratie roept herinneringen op aan BioShock

Minpunten

  • Achtervolgingen leunen erg op trial-and-error
  • Puzzels mochten uitdagender
  • BioShock light

7,5