Review: Ion Fury

Review: Ion Fury – Als een ontwikkelaar een nieuwe game wil maken is het logisch dat er gebruik wordt gemaakt van de meest recente engine die er op de markt is. Ze moeten dan ook kiezen welke zij willen gebruiken. Wordt er veel geld in de game gepompt, dan kan er zelfs een eigen engine gemaakt worden, maar dat is niet voor iedereen weggelegd. Gelukkig zijn er ook tools waar je tegen betaling gebruik van kunt maken, zo maken kleine ontwikkelaars bijvoorbeeld vaak gebruik van Unity en bij de iets grotere jongens is Unreal Engine erg populair. Voidpoint LLC besloot echter om voor de Build Engine te kiezen voor Ion Fury, die stamt uit de jaren 90. Op papier een hele vreemde keuze, maar dit is natuurlijk niet zonder reden.

Terug in de tijd

Ion Fury is een first-person shooter waarin de sfeer en de gameplay van de jaren 90 centraal staat. Om er voor te zorgen dat de game tot in de kleinste poriën doordrenkt is met deze retro-aanpak, is er gekozen om ook gebruik te maken van de oude Build Engine. Hiermee werd onder andere Duke Nukem gemaakt en deze titel is tevens als inspiratiebron genomen. Toegegeven, het is wel een aangepaste versie van de Build Engine, genaamd: Eduke32, maar het blijven vrij beperkte tools als je deze afzet tegen de engines van vandaag de dag. Er zitten dus wat restricties aan wat de ontwikkelaar met deze game heeft kunnen doen, maar dat was natuurlijk exact de bedoeling. Zo had het ontwikkelteam in ieder geval de zekerheid dat ze niet teveel mogelijkheden tot hun beschikking hadden. Hierdoor zouden ze ook hun doel van het creëren van een jaren 90-game niet voorbij kunnen schieten. Een slimme zet dus.

In Ion Fury wordt er gebruik gemaakt van een 3D-omgeving waarin vijanden worden weergegeven als platte sprites. Je hebt dus direct het idee dat je terug in de tijd bent gegaan. Het enige wat wel meteen in het oog springt en iets moderner aanvoelt, is dat er nu meerdere etages zijn te vinden in de levels. Dit maakt de verschillende levels van Ion Fury wat complexer dan een shooter uit de jaren 90, maar dat gaat niet ten koste van de sfeer. Het level design is over het algemeen sowieso goed. Dit komt hoofdzakelijk doordat er snelle actie wordt gehandhaafd en omdat het level design dat niet tegenwerkt. Het kan wel zijn dat je soms even moet zoeken naar bijvoorbeeld een uitgang of het is soms ietwat onduidelijk waar je heen moet. Deze momenten komen gelukkig niet veel voor, maar ze halen wel de flow uit de gameplay en dat is jammer. De game kent een map, maar die biedt voor dit soort momenten helaas geen hulp.

De schietactie zelf voelt exact aan als toen. Het is snel en erg pittig qua moeilijkheidsgraad. Je skills worden flink op de proef gesteld als je aan het spelen bent en dat zorgt zeer vaak voor intense momenten. Er zijn niet super veel verschillende vijanden, maar ook dat past weer bij dit type game. Dat was immers toen ook niet het geval. Buiten het zaaien van dood en verderf is het zaak om schakelaars om te zetten en pasjes te vinden om zo deuren te openen. Niets bijzonders, maar ook hier geldt weer dat dit meer dan 20 jaar geleden heel normaal was en Ion Fury omarmt deze formule. Sowieso heb je helemaal geen tijd om je druk te maken over de basic gameplay of verschillen in vijanden. Je bent veel te druk bezig met het afknallen van de voetsoldaten en hier en daar wat eindbazen, en daar beleef je meer dan genoeg plezier aan.

Teveel van het goede

Zoals het een first-person shooter betaamt zijn er verschillende wapens te gebruiken en deze kom je vanzelf tegen gaandeweg je avontuur. Er zijn aardig wat variaties, maar je krijgt al snel de meest bruikbare schietijzer tot je beschikking: de shotgun. Deze is natuurlijk erg krachtig voor het doden van vijanden die dicht bij je staan, maar in Ion Fury is deze ook prima te gebruiken als ‘sniper’. Je kan met alle gemak tegenstanders op grote afstanden neerknallen. Dit maakt de shotgun zodoende te overpowered. Hierdoor gebruik je de meeste tijd alleen dit wapen, zolang je hier munitie voor hebt en dat is jammer. Het was wat leuker geweest als je meer moest wisselen tussen schietijzers om zo sneller je vijanden te verslaan.

Er is ook nog een ander puntje dat voor wat verbetering vatbaar is. Ion Fury begon zijn leven als een pc-game en dat is op één punt goed te merken. Op de pc maakt de game gebruik van keyboard en muis en daarmee kan je veel preciezer richten dan met een analoge stick. Andere pc-ports naar consoles maken daarom veel gebruik van een auto-aim, waardoor je niet altijd te precies hoeft te richten. Dit is vooral een noodzaak in games met snelle actie. Deze feature is aanwezig in Ion Fury, maar deze werkt niet optimaal. Het wil wel eens voorkomen dat je mist, terwijl je zelfs precies op de desbetreffende vijand hebt gericht. Dit komt vaker voor bij de wat kleinere tegenstanders en hoewel het niet continu gebeurt, is het wel vervelend als het voorkomt. De game is van zichzelf al pittig genoeg, dus als sommige vijanden schade bij jou aanrichten terwijl ze eigenlijk al dood hadden moeten zijn, dan kan dat wat storen.

Oud voelt nieuw

Ion Fury heeft dus wat mankementen, maar de sterke punten van de game weten deze te overschaduwen. Het doel was om een first-person shooter te maken die aanvoelt als een jaren 90-titel en daar is de ontwikkelaar met vlag en wimpel in geslaagd. De game is echter niet alleen voor de gamers die graag shooters van weleer spelen. Ja, Ion Fury is een hele basic shooter voor vandaag de dag, maar er komen tegenwoordig zoveel moderne first-person shooters uit die alle moderne snufjes bevatten, dat Ion Fury eigenlijk weer als nieuw voelt. De snelle gameplay en pittige moeilijkheidsgraad zorgen tevens voor een ervaring waar veel games van vandaag de dag niet aan kunnen tippen.