Review | Alan Wake Remastered – Naast zijn escapades in Bright Falls heeft Alan Wake ook buiten het fictieve stadje al aardig wat meegemaakt. Tijdens de tumultueuze ontwikkeling van maar liefst vijf jaar begon de game nog als een open wereld survival titel, voordat uiteindelijk werd besloten om de ambitie ietwat in te dammen en meer te richten op het verhaal en de actie. Alan Wake werd met lof ontvangen, maar door Microsofts grip op de uitgeefrechten werd Remedy ervan weerhouden om de cultklassieker naar andere platforms te brengen. In juli 2019 kocht de Finse studio deze rechten weer terug en nu – ruim twee jaar later – is Alan Wake Remastered verschenen.
Stephen King en Twin Peaks
Het verhaal begint bij Alan Wake die, ondanks zijn meerdere bestsellers, al twee jaar geen woord meer op papier heeft gekregen. Daarom is hij – samen met z’n vrouw Alice – onderweg naar het idyllische Bright Falls voor een broodnodige retraite en misschien zelfs een nieuwe dosis inspiratie. Het uitstapje verandert al snel in een nachtmerrie wanneer Alice na een heftige ruzie op mysterieuze wijze in de diepe wateren van Cauldron Lake verdwijnt. Alan duikt natuurlijk meteen het diepe water in, maar z’n eerstvolgende herinnering is een week later: hij heeft een auto ongeluk gehad en tijdens z’n zoektocht naar hulptroepen wordt hij aangevallen door duistere wezens die te boek staan als ‘Taken’. Tevens vindt Alan onderweg pagina’s van een manuscript wat hij zich niet herinnert geschreven te hebben. Al snel ontdekt hij dat de gebeurtenissen in het boek langzaam maar zeker in de echte wereld gebeuren: zijn nachtmerrie komt tot leven. Alans race tegen de klok om z’n geliefde Alice te redden van de duisternis is nog steeds net zo vermakelijk als in 2010.
Qua verhaal is de vergelijking met de verhalen van Stephen King al snel gemaakt, en dat is niet onterecht. Sterker nog, de 11-12 uur durende reis zit vol met verwijzingen naar Kings werk (en andere popcultuur) en geeft met zijn setting tevens een enorme knipoog naar de serie Twin Peaks van David Lynch. Fans van één of beide heren kunnen daarom met Alan Wake hun lol op. Maar zelfs zonder een voorkeur voor dergelijke werken, is er genoeg plezier uit Remedy’s game te halen, door de vele kronkelingen in het verhaal en de kleurrijke personages die het geheel mooi complementeren. Tevens zijn de twee uitbreidingen ‘The Signal’ en ‘The Writer’ inbegrepen, wat de speelduur weer met een aantal uurtjes verlengt. Het ontbreken van het losstaande Alan Wake’s American Nightmare is geen crime, maar het had het gehele pakket toch wat aantrekkelijker gemaakt. Dat wordt overigens enigszins verzacht door gloednieuw commentaar van Sam Lake, schrijver en creative director bij Remedy.
Een fijne wijn
Het klinkt bijna raar om het hardop te zeggen, maar Alan Wake is alweer ruim 11 jaartjes oud. Dat is echter niet te merken aan het spelverloop, want dat staat nog steeds als een spreekwoordelijk huis. Alan Wake is een third-person shooter met een extra gimmick. De talloze Taken die Alan opjagen zijn namelijk bedekt met een laagje duisternis, die je er eerst af moet schroeien, eer je schade kunt toedienen. De duistere mannekes schromen niet om je met man en macht te bestormen en Alan is nou niet bepaald een actieheld. Dat betekent niet dat wegrennen altijd een optie is, maar gelukkig heeft de schrijver wel een aantal opties om z’n mannetje te staan en het gespuis te bestrijden. De zaklamp is misschien wel het belangrijkste ‘wapen’ in z’n arsenaal; vijanden ontdoen van hun donkere jasjes staat immers centraal.
De opzet van de actie is relatief simpel, maar dat maakt het niet minder vermakelijk. Door de soms overweldigende groepen vijanden ontstaat er een hectische wisselwerking tussen aanvallen en verdedigen. Het op een haar na ontwijken van een zware aanval en vervolgens meteen de tegenaanval inzetten met een rits kogels of spreekwoordelijke vitamine D, voelt uitermate fijn en je zit vaker wel dan niet op het puntje van je stoel. De hoeveelheid wapens zijn beperkt, maar ze voelen stuk voor stuk krachtig aan, waardoor je je nooit machteloos voelt. In elke andere game zou een flare gun aanvoelen als iets sufs. Niet bij Remedy. Laat het maar aan deze maffe Finnen over om een felrooie proppenschieter te transformeren naar je persoonlijke lijntje met de zonnegod Helios, vernietiging incluis. Alan Wake is verjaard als een fijne wijn: de actie is simpel, vloeiend, cinematisch en overheerlijk.
Likje verf
Een remaster anno 2021 kan uiteraard niet verschijnen zonder de nodige grafische updates, en ook daar blijft Alan Wake niet achter. Op de Xbox 360 moest de game het destijds doen met een resolutie van 720p. Dit is in de remaster opgehoogd naar een rendering resolutie van 2560×1440, die vervolgens een upscale krijgt naar 4K. De 30fps framelock is eveneens naar de prullenbak verwezen: ditmaal beleef je de horror in een vloeiende 60 frames per seconde. Punt. Dat is niet alles, want niet alleen hebben een aantal texturen een likje verf gekregen, ook zijn de gezichtsmodellen van een aantal personages aangepakt en zijn de cut-scènes opnieuw gemaakt om meer in lijn te liggen met de nieuwe gezichten. HDR ontbreekt helaas, net als een modus die de game vastzet op een native 4K resolutie (desnoods met een 30fps cap).
Desondanks zijn de resultaten verbluffend te noemen. We halen de leeftijd maar weer eens aan, maar Alan Wake kan zich mede door de bovenstaande (summiere) verbeteringen nog steeds meten met de groten der aarde. Schaduwen dansen onheilspellend heen en weer terwijl je panisch de zaklamp heen en weer schijnt, op zoek naar de volgende vijand of route. De kraakheldere maan die zich een weg door de donkere bossen probeert te vechten om de weg te verlichten. De Taken spatten uiteen in vonkjes en de felle fakkels verdrijven ieder stukje duisternis en bieden een tijdelijke, veilige plaats aan. Gecomplementeerd door de zuivere audio (en goede surround implementatie) komt Bright Falls en diens omgeving tot leven: het geroezemoes van de bomen, de bloedstollende kreten en de korte, scherpe slagen op de violen als audio cues, zorgen voor een audiovisueel feest waar je ‘u’ tegen zegt.
Maar niet alles is een succes
Hebben we dan helemaal niks te klagen? Zeker wel, maar gelukkig zijn er geen zaken die het spel bederven of onspeelbaar maken. Waar bijvoorbeeld de game zelf superstrak speelt met z’n vloeiende 60fps, merkten we – vreemd genoeg – wel dips en gestotter tijdens een aantal cut-scènes (die pre-rendered zijn). De geüpdatete gezichtsmodellen zijn prima. Tot ze beginnen te bewegen. Met name het gezicht van Alan neemt op een aantal momenten wel hele bijzondere vormen aan, waardoor we tijdens een serieuze scène het soms niet konden laten om te giechelen. En waar de game op grafisch gebied tijdens de nachtelijke momenten schittert (wat het overgrote deel van de game is), is de belichting van de stukken overdag zeer flets te noemen. Dit valt bijvoorbeeld enorm op bij stukken meubilair, die nul komma nul ambient occlusion hebben en daardoor in het decor lijken te zweven.
Gereviewd op: PlayStation 5.
Ook beschikbaar op: PlayStation 4, Xbox One, Xbox Series X|S en pc.