Review | Stranger of Paradise: Final Fantasy Origin – Het imposante Final Fantasy universum blijft maar groeien en is sinds deze maand nog een spin-off rijker. We nemen even een nostalgische duik in de franchise en we gaan helemaal terug naar het begin: de allereerste Final Fantasy game. Of toch niet helemaal, want Stranger of Paradise heeft zo zijn eigen visie op hoe die gebeurtenissen nu eigenlijk zijn uitgedraaid. Ontwikkelaar Team Ninja koos voor een erg duistere en ‘edgy’ herinterpretatie van het verhaal, wat initieel op hoongelach van de fans werd onthaald – je herinnert je vast al die ‘Chaos’ memes nog wel. Nu we dan eindelijk met de volledige game aan de slag konden gaan, stelden we vast dat Stranger of Paradise best wel entertainend is, alhoewel er toch gebreken zijn.

Licht en chaos

Als we een euro kregen voor elke keer wanneer de naam ‘Chaos’ valt in Stranger of Paradise, dan konden we waarschijnlijk een luxe daguitstap plannen. Het is dan ook werkelijk allemaal ‘Chaos’ wat de klok slaat in de plot van deze game. Chaos is een mythische entiteit die het koninkrijk Cornelia teistert, wat wil zeggen dat hij dringend uitgeschakeld moet worden. Uw Chaos slachter van dienst is Jack, vergezeld door Ash, Jed, Neon en Sophia. Apart zijn dit slechts individuen met cliché namen, maar samen vormen ze de ‘Warriors of Light’, krijgers die volgens een profetie Chaos ten val zullen brengen. Al snel blijkt er echter meer aan de hand te zijn en de groep raakt dan ook in heel wat situaties terecht waar hun identiteit en hun doelen in vraag worden gesteld.

Het verhaal is – bij gebrek aan een betere omschrijving – van de pot gerukt… maar op een goede manier. Aan het begin van de game maak je kennis met de personages en leren ze elkaar ook voor de eerste keer kennen (lees: één minuut na hun introductie zijn ze al beste vrienden en vertrekken ze plots op tocht door het land heen). De rotvaart aan gebeurtenissen en personages aan het begin van de game zorgt er voor dat het overkoepelende verhaal erg verwarrend overkomt. Je krijgt ook amper tijd om de personages écht te leren kennen, waardoor diepgang in hun persoonlijkheid ver te zoeken is. Ondanks dit alles, kregen we aan het einde van de rit, na zo’n 30 uur spelen, toch voldoening uit het verhaal. In de latere missies krijg je steeds meer duidelijkheid en de finale is een mooie knipoog naar de originele game. Zo wordt het vage verhaal vol vreemde gebeurtenissen toch mooi afgerond op de finishlijn.

Dan moeten we het nog even over het (Engelstalige) script hebben. Beeld je even het taalgebruik in van een ‘coole’ tiener die rebelleert tegen zijn ouders omdat hij zijn eigen baas wil zijn. Wel, dat is zo ongeveer het taalgebruik van Jack in de game. Jack vloekt als een ketter en gedraagt zich als een impulsief jochie terwijl hij blijft jammeren over hoe graag hij Chaos wil vermoorden. Het script is, bij momenten, tenenkrommend te noemen, maar heeft hierdoor wel een bepaalde charme… als je plezier schept uit slechte dialogen tenminste. De game ondersteunt echter ook Japanse stemmen en deze hebben hier een pak minder last van. Jack klinkt nog steeds als een norse brompot in het Japans, maar hij komt minder geforceerd cool over. De ondertiteling is echter nog steeds gebaseerd op de Engelse voice-over en neemt soms een loopje met wat er in het Japans wordt gezegd.

Chaos op het slagveld

De échte kracht van Stranger of Paradise ligt echter in de combat: Team Ninja (bekend van de NioH- en Ninja Gaiden games) toont zich opnieuw een meester in hun vak en geeft ons een erg solide actiegame. De combat vertoont erg veel gelijkenissen met de beruchte ‘soulslike’ games, maar heeft tegelijk ook een eigen identiteit. Je zal al snel merken dat Stranger of Paradise wel een pak toegankelijker is dan games zoals Dark Souls of NioH. Dit zie je al weerspiegeld in de moeilijkheidsgraden: je kan namelijk de volledige game in ‘easy mode’ doorlopen als je dat wil, maar voor de veteranen onder ons zijn er ook moeilijkere opties.

Een tweede verschil is het feit dat doodgaan in Stranger of Paradise niet zo hard wordt afgestraft dan in andere games in het genre. Er is namelijk geen systeem aanwezig waar je ‘souls’ of ‘amrita’ moet verzamelen om in level te stijgen en je verliest dan ook geen geld of XP-punten als je sterft. Een derde element dat de game een pak toegankelijker maakt, is de prominente aanwezigheid van jouw twee party leden. Deze kunnen echte spelers zijn, die via online multiplayer met jou meespelen. Samen spelen doe je via rooms: je kan er zelf eentje aanmaken of eentje opzoeken als gast. Hierbij kan je filters instellen die de moeilijkheidsgraad bepalen en wie de room kan betreden. Je kan rooms aanmaken vanuit het hoofdmenu, maar ook tijdens een level zelf. Loot wordt bovendien verdeeld over alle spelers, dus het systeem is best prima. Multiplayer wordt echter nooit verplicht, want als je de game solo speelt, krijg je AI-gestuurde kompanen. Die AI werkt overigens bijzonder goed: je teamgenoten helpen actief mee tijdens gevechten en lopen je niet in de weg. Als je hen echter alleen laat vechten en enkel van een afstandje meekijkt, zullen ze logischerwijs wel het loodje leggen. Ze voelen dus aan als waardige teamleden, maar ze zullen niet al het werk voor jou doen: exact zoals het hoort.

De ziel van chaos

Naast het gebruikelijke soulslike hakwerk, voegt Stranger of Paradise ook nog eens een cruciaal eigen element aan de gameplay toe: de ‘soul’ krachten van Jack. Jack beschikt namelijk over wat handige trucjes, waarmee hij erg vlot vijanden kan kristalliseren. Je kan een vijand op twee manieren uitschakelen: de normale gang van zaken waarbij je de levensbalk op 0 zet, of via een ‘soul burst’. Deze aanval maakt direct komaf met de vijand en kan je activeren wanneer je de verdediging van een vijand volledig hebt afgebroken, vergelijkbaar met het posture-systeem in Sekiro: Shadows Die Twice. Daarnaast kan je ook aanvallen afweren met je ‘soul shield’, wat eigenlijk een soort afweermanoeuvre is. Deze vaardigheden zijn erg belangrijk, want als je ze correct uitvoert, stijgt je MP-balk en die is cruciaal als je wilt overleven.

Je vecht door normale aanvallen af te wisselen met ‘acties’ en die tweede soort kost je MP-punten om uit te voeren. Je start elk level met een kleine MP-balk, maar zoals gezegd kan je die ook groter maken. We vermeldden al even dat je geen geld of XP verliest wanneer je sterft, maar sterven heeft wel degelijk negatieve consequenties: je MP-balk gaat er immers weer door krimpen en dat wil je uiteraard niet. Je wilt namelijk zoveel mogelijk combo’s gebruiken om zo snel mogelijk een soul burst uit te voeren, iets wat vooral bij sterke vijanden met lange levensbalken echt wel handig is. Je kan soul bursts overigens ook uitvoeren tijdens baasgevechten, alhoewel die wel telkens uit twee fases bestaan en dus niet in één klap uitgeschakeld kunnen worden.

Die baasgevechten zijn bovendien talrijk aanwezig en zijn best de moeite waard. Ze zijn zeker niet zo moeilijk als een gemiddeld soulslike baasgevecht, maar ze zullen wel nog steeds het beste van je skills vragen. Om een baas te bereiken, moet je echter eerst één van de vele levels doorlopen, waarbij je je weg moet zien te vinden in een doordacht leveldesign vol binnenwegen en geheime gangen. Elk level doet ook iets anders met de omgevingen, waardoor je je niet snel zal vervelen en exploratie wordt aangemoedigd om zo schatkisten te vinden. Verschillende monsters uit het Final Fantasy universum zullen hierbij je pad kruisen, maar er zijn ook voldoende andere vijanden te vinden. Er zijn bovendien ook zijmissies te spelen, waarbij je een level achteraf nog eens doorloopt, maar dan met aangepaste doelen voor meer uitdaging. Variatie in content is er dus genoeg.

Chaos & co: een job voor iedereen

Waar er ook enorm veel variatie te vinden is, is in de manier waarop je speelt. In ware Final Fantasy stijl, geeft Stranger of Paradise je toegang tot een grote hoeveelheid ‘jobs’, wat je kan vergelijken met classes. Je begint met enkele basis jobs – denk hierbij aan magiër of zwaardvechter – maar gaandeweg speel je ook meer gevorderde jobs vrij – berserker, ninja, sage en nog veel meer. Elke job heeft een aparte skilltree, waar je punten in kan investeren om die job sterker te maken en nieuwe combo’s vrij te spelen. Bovendien heeft elke job een unieke vaardigheid, waardoor je telkens een vernieuwde speelervaring krijgt. Op elk moment kan je twee jobs actief zetten en je kan tijdens het spelen met één druk op de knop actief en vlot wisselen tussen beide jobs.

Welke jobs dat zijn, welke combo’s en wapens je gebruikt en wanneer je die job activeert? Daar ben je volledig vrij in! Dit is een enorm pluspunt voor de game, want dit systeem zorgt ervoor dat je naar hartenlust kan experimenteren en variëren met een grote hoeveelheid aan speelstijlen. Jobs levellen verloopt bovendien erg vlot en voelt nooit aan als een grind. Sommige stukken uitrusting geven daarbij bonussen aan een bepaalde job en ook hier heb je een enorm uitgebreide keuze: door op een normale manier de game te spelen, speel je heel wat uitrusting vrij en je kan erg snel de beste keuze voor jouw speelstijl selecteren dankzij een overzichtelijke inventory en een handig ‘auto equip’ systeem.

Chaotische performance

Op technisch vlak lijkt Stranger of Paradise echter nog heel wat werkpunten te vertonen. De game biedt je twee mogelijkheden aan: performance of resolutie. Beide opties mikken op een framerate van 60fps, maar met verschillende prioriteiten. De performance modus is echter een rommeltje: we krijgen hier een resolutie van 1080p, maar de game oogt extreem ruw. We speelden de PS5-versie, maar bij momenten leek het alsof we een Switch game aan het spelen waren: shimmering, slordige anti-aliasing en wazige assets alom. Ironisch genoeg heeft de perfomance modus zo nu en dan wel eens last van een framedipje, waardoor het nut van deze modus wat teniet wordt gedaan.

De resolutie modus krikt de game dan op naar een 4K-resolutie, wat de algemene visuals een pak beter maakt. Een kunstwerk is het echter nog steeds niet, maar het is best oké. Hier krijg je natuurlijk wel wat meer framedips tijdens erg chaotische momenten, maar erg storend is dit niet: we konden de game nog steeds perfect spelen en ondervonden geen praktische irritaties. Als je de game op de PS5 speelt, krijg je bovendien een bonus in de vorm van haptische feedback op je DualSense controller. Deze is op een erg leuke manier geïmplementeerd en voegt wat extra immersie toe aan cutscènes en gevechten. De soundtrack is, ten slotte, oké. Je krijgt fantasierijke deuntjes terwijl je rondloopt door de wereld, maar ook wat hardere muziek tijdens gevechten. De muziek doet zijn werk, maar is absoluut niet zo memorabel als andere soundtracks uit de Final Fantasy franchise.

Gereviewed op: PlayStation 5.
Ook beschikbaar op: PlayStation 4, Xbox One, Xbox Series X|S, pc.

Conclusie

Als je alle ‘Chaos’ grapjes even buiten beschouwing laat, dan heb je met Stranger of Paradise: Final Fantasy Origin best wel een leuke titel in handen. Het avontuur van Jack en de andere ‘Warriors of Light’ mag dan wel initieel erg vaag zijn, toch krijg je uiteindelijk een antwoord op je vele vragen en wordt het geheel in schoonheid afgerond. Je zal echter moeten leren omgaan met het overdreven ‘coole’ Engelstalige script en de geforceerde dialogen, maar eigenlijk zijn deze (onbedoeld) best grappig. De gameplay is uitdagend, maar tegelijk toegankelijk en biedt je erg veel variatie op vlak van speelstijl, level design en baasgevechten. De game is echter niet moeders mooiste, wat vooral opvalt als je speelt in de performance modus (die bovendien ook geen stabiele performance garandeert). Algemeen is deze eerste soulslike game in het Final Fantasy universum een geslaagd project dat geschikt is voor nieuwkomers en veteranen in het genre.

Pluspunten

  • Level design
  • Baasgevechten
  • Uitdagende en toegankelijke combat
  • Goede AI
  • Veel speelstijlen
  • Progressie gaat vlot
  • Verhaal is uiteindelijk wel de moeite waard…

Minpunten

  • …maar is initieel erg vaag
  • Personages missen diepgang
  • Engelstalig script is lachwekkend slecht
  • Visuals en framerate in performance modus

8.0