Review | Vampire: The Masquerade – Swansong

Review | Vampire: The Masquerade – Swansong – Als tabletop RPG ervaart Vampire: The Masquerade sinds 1991 al overwegend succes en dat vertaalde zich ook naar videogames in 2004 met het hooggeprezen Vampire: The Masquerade – Bloodlines. Sindsdien is het lang rustig geweest, maar het universum lijkt nu bezig met een comeback, met acht nieuwe releases in de afgelopen 3 jaar. Swansong probeert iets nieuws met Vampire: The Masquerade en de verwachtingen zijn hoog als eerste high-budget singleplayer game in 18 jaar voor de serie. De narratieve RPG heeft de kans om Vampire: The Masquerade opnieuw in het oog te brengen van spelers en hen te introduceren aan de World of Darkness, Kindred, clans, politiek en de maskerade. Zal Swansong het begin van een heropleving zijn, of is Swansong verdoemd om in de schaduwen te verblijven?

Code Rood

Vampire: The Masquerade – Swansong geeft een kijkje in de gewiekste wereld van de Kindred (vampiers) in Boston, waar ze al eeuwenlang de ‘Maskerade’ in stand houden. De Maskerade is de code waar de Kindred zich aan houden van de Camerilla (een overheid) om te voorkomen dat de mensheid bewust wordt van hun bestaan. Swansong zet je in de schoenen van drie Kindred uit verschillende clans: Emem, Galeb en Leysha. Dit in de nacht van een mogelijk catastrofale gebeurtenis: code rood. Een gebeurtenis die de Maskerade en het lot van de Kindred in gevaar brengt. Het is aan jou om te ontrafelen wat er precies is gebeurd en om de identiteit van de verantwoordelijken te achterhalen. De Prins van Boston geeft ieder van jouw personages een opdracht, waardoor je meerdere kanten van het complot te zien krijgt en jouw steentje kan bijdragen om de Maskerade in stand te houden.

De historie van Vampire: The Masquerade is rijk en kent veel termen uniek aan de serie, waarmee je je moet familiariseren. Dat stelt nieuwelingen dus voor een mogelijk ontmoedigende heuvel om te beklimmen, maar de game geeft je gelukkig de handvatten die je nodig hebt in de vorm van een in-game codex. Het spel kent een langzame opbouw mede doordat spelers toch echt de Codex door zullen moeten lezen om meer te begrijpen over de wereld waarin je je bevindt, maar die moeite is het dubbel en dwars waard. Swansong pakt de regie snel op na de introductie in de eerste scene en trekt constant je aandacht, met goede afwisseling tussen rustige en actievolle momenten. Het verhaal is boeiend en houdt je constant bezig met het zoeken naar antwoorden op de vragen die telkens de kop op steken. Als narratieve RPG weet Swansong tenminste al één van de essentiële onderdelen goed uit te voeren.

Feature galore

Swansong lijkt in gameplay veel op andere narratieve avonturen zoals Detroit: Become Human, de diverse Telltale-games en dergelijke. Het levert tot op zekere hoogte zeker dezelfde lineaire, veelal cinematische, ervaring waarin je van level naar level gaat. In elk level zal je tijd doorbrengen met één van de drie personages. Wat je doet in de levels verschilt niet veel per individu, behalve in thema. Galeb zal vaak meer actievolle missies ondernemen, waar Leysha juist meer van het sluipen is en Emem vaak vooral exploratief bezig zal zijn. De hoofdbezigheid met ieder personage blijft echter hetzelfde: je speurt naar hints, spreekt met mensen en verzamelt nieuwe informatie. In die zin is Swansong een echte detective game en hoef je geen actie elementen te verwachten zoals combat. De enige actie die je zal zien komt vooral in de vorm van cutscenes en de scenario’s die zich ontvouwen gebaseerd op jouw keuzes. Swansong belooft echter wel wat meer dan alleen speurwerk met de RPG noemer. Het spel heeft meerdere RPG-elementen in elkaar verwikkeld, zoals de lore getrouwe ‘Hunger’, die omhooggaat als je bepaalde Kindred krachten gebruikt in de vorm van Disciplines. Dit zijn personage specifieke krachten zoals dominantie, psychometrie en snel voort kunnen bewegen.

Natuurlijk heb je ook je stats in bepaalde talenten zoals psychologie, intimidatie, beveiliging, deductie en meer. Bepaalde stats zullen je verder helpen terwijl je het level doorkruist en andere zullen je verder helpen in conversaties en confrontaties. Daarnaast heb je ook een bepaald aantal ‘Wilskracht’, die je moet spenderen om bepaalde dialoog opties te gebruiken die gekoppeld zijn aan je stats. Verder heb je nog Traits. Traits zijn buffs of debuffs die je krijgt gebaseerd op hoe bepaalde scenes verlopen. Zo kan de XP die je nodig hebt voor het upgraden van een stat of discipline omlaag gaan, maar kan de kans op falen in een gesprek ook omhoog gaan. Zoals je merkt zijn er veel verschillende features. Dat is niet erg, echter is het nut van de feature niet altijd duidelijk en lijkt er wat overlap te zijn. Een voorbeeld hiervan is Hunger en Wilskracht.

Je zou verwachten dat wanneer je te veel Hunger hebt, je personage zich anders zou gedragen of erratisch zou worden. Dit is echter niet het geval, het heeft namelijk absoluut geen unieke impact op je personage. Dat betekent dus dat Hunger en Wilskracht alleen semantisch verschillen, maar functioneel beide gebruikt worden om interacties van specifieke aard uit te voeren. Dominantie gebruikt bijvoorbeeld Hunger, waar overtuigingskracht Wilskracht gebruikt. Hunger is bovendien gemakkelijk weg te werken door te voeden op mensenbloed. Dat is in tegenstelling tot je Wilskracht, dat veel moeilijker weer te verkrijgen is en je echt laat nadenken of je het nu wilt gebruiken, of dat je het misschien in een latere interactie die veel belangrijker is wilt inzetten. Je moet je middelen voorzichtig managen, anders zul je zien dat wanneer het er echt toe doet je niet de keuze kan maken die je wilt. Al met al lijkt het soms alsof de features op de game zijn geplakt, in plaats van dat de game om de features heen is gebouwd.

Bij dit type games heb je soms dat de keuzes die je maakt uiteindelijk geen invloed hebben, behalve misschien op het einde. Natuurlijk heb je in Vampire: The Masquerade ook een aantal dialoogopties die niet direct impact hebben op het lot van jouw personage, maar dat betekent niet dat ze niet betekenisvol zijn. Veel gesprekken en voorwerpen bieden je munitie voor latere dialogen en info om waardevolle informatie te vinden in het level. Daarnaast zijn er ook momenten die juist immense impact hebben op jouw personage en het verhaal. Sommige keuzes kunnen relaties repareren maar net zo makkelijk breken, jouw eigen perceptie drastisch veranderen en kunnen een kwestie van leven of dood zijn. Het is fijn om te zien dat je keuzes dus niet voor de show zijn, maar de wereld en de personages daadwerkelijk beïnvloeden.

Duisternis verbergt niet alles

Van narratieve avonturen mag je vaak hopen dat het grafisch van een hoge kwaliteit is omdat er minder bewegende onderdelen zijn. Dat is waar voor de omgevingen, die er vrij goed uitzien en een genot zijn om te doorlopen. Zo is er tussen de lineaire levels een mooi niveau aan variatie in omgevingen. De modellen van de personages vallen echter tegen. Wanneer je kijkt naar de gezichten in de scenes lijkt het in sommige situaties alsof je naar een pop kijkt. De mond animaties matchen regelmatig nét niet met de stem en dat kan een storend effect hebben. Regelmatig reset een model of animatie waardoor je een arm of het haar van het personage opeens van positie ziet verschieten. Allemaal elementen die voor lachwekkende situaties kunnen zorgen, soms ten nadele van het spel.

Het spel kampt verder nog met een redelijk groot probleem en een aantal andere kleine technische mankementen. De tekstgrootte van de ondertiteling en documenten die je kan lezen in het spel zijn ietwat klein. Het spel heeft geen optie om de tekstgrootte aan te passen, een groot gemis voor spelers die geen groot scherm hebben of wat verder weg zitten. Ter vergelijking, recht voor een 24″ scherm of twee á drie meter van een 55″ scherm is perfect. De kleinere probleempjes zijn te overzien, dan hebben we het over korrelige schaduwen, assets en textures die pas na een tijdje laden en NPC’s die precies dezelfde model en stemacteur hebben. Normaal niet heel opmerkelijk, maar wel wanneer ze naast elkaar staan. Gelukkig doen deze situaties zich niet vaak voor en heeft het spel ook nog genoeg aspecten die wél naar behoren worden gepresenteerd. Zo heeft Vampire: The Masquerade – Swansong constant een stabiele 60 fps aangehouden op een 4K resolutie. Dat is maar goed ook, want het spel beschikt niet over visuele modi waaruit je kan kiezen. Verder is de belichting van het spel prima en weet Swansong zich al met al nog redelijk goed neer te zetten.

Wat zeg je?

Swansong draait om het verhaal en het audiodesign speelt een primaire rol in de sfeer, overdracht van informatie en de betekenis van wat er gebeurt. Over het algemeen doet Swansong dit goed, maar het laat toch soms steken vallen waar dat niet zou moeten. Soms kan audio wat grainy klinken en het verschil in ervaring tussen stemacteurs is wel te merken. Gelukkig is dit een probleem dat zich vooral voordoet bij de minder belangrijke personages. Het meest irritante in Swansong is echter dat de richting van de camera het volume bepaalt. Nee, dit is niet het zachter worden van geluid wanneer je wegloopt zoals je misschien gewend bent van andere games. In Swansong zijn er bepaalde dialogen waar de camera zich zal richten op een personage dat niet spreekt, waardoor de spreker bijna onhoorbaar wordt. Alsof je lieflijk in het oor gefluisterd wordt terwijl het personage in werkelijkheid een tirade aan het voeren is. Dit verpest de gehele atmosfeer in het moment en kan een scene zijn impact laten verliezen. Je zult er niet altijd last van hebben, maar wanneer het voorkomt is het heel storend. Hier valt dus te spreken van slecht audiodesign.

Gespeeld op: PS5.
Ook verkrijgbaar op: PS4, Xbox One, Xbox Series X|S, Switch en pc.