Review | Marvel’s Midnight Suns

Review | Marvel’s Midnight Suns – Wanneer iets uitermate boosaardigs de wereld dreigt te vernietigen, wie bel je dan? Niet de Ghostbusters, want die houden het met hun flauwe grappen en protonpakjes nog geen vijf minuten uit. Ook niet de Justice League, want die zijn na de laatste reorganisatie en bijbehorende controversiële beslissingen van Warner Bros. en DC eerder dun gezaaid. Wél de Avengers, al hebben die zich voor de gelegenheid bij een ander, obscuurder groepje helden aangesloten. Zo duurt het niet lang vooraleer het volledige Marvel universum op indrukwekkende wijze de handen in elkaar slaat om dit kwaad het hoofd te bieden. En het mag meteen gezegd worden: het is van Marvel: Ultimate Alliance geleden dat onze interne Marvelfanboy nog zo gekird heeft van plezier.

Midnight Suns… Assemble!

Dit kersverse Marvel avontuur begint met de snode misdaadorganisatie HYDRA, die in zijn onvermoeibare zoektocht naar wereldheerschappij voor de zoveelste keer zijn hand overspeelt. Dr. Faustus brengt met een duister ritueel namelijk Lilith weer tot leven, een uiterst krachtige heks die volgens een oude profetie het einde der tijden zal inluiden. Lekker gezellig, zo vlak voor de feestdagen. Lilith en HYDRA halen onmiddellijk vernietigend uit en vegen het Sanctum Sanctorum – je weet wel, het magische stekje van Doctor Strange – van de kaart. De Avengers likken hun wonden en trekken naar een mysterieuze abdij, waar ze de handen in elkaar slaan met de Midnight Suns, een organisatie die zich al eeuwenlang voorbereidt op de terugkeer van Lilith. Een team-up om U tegen te zeggen. Daar wekken ze ‘The Hunter’ weer tot leven, een unieke Marvel held die jijzelf kan vormgeven. The Hunter heeft een speciale band met Lilith, waardoor zijn/haar aanwezigheid in het team broodnodig is.

Met het mes tussen de tanden en een razendsnel groeiend ledenaantal gaan de Midnight Suns de confrontatie met Lilith aan. Onder hun rangen vinden we zowat alle geliefde figuren uit de Marvelstal terug, van Iron Man tot Dr. Strange en van Captain Marvel tot Spider-Man. Ook minder bekende personages als Magik en Ghost Rider maken echter hun opwachting. Belangrijk hierbij is dat elk lid van de immense cast zijn eigen momenten in de schijnwerpers krijgt. Niemand wordt er met de haren bijgesleurd of doet louter dienst als een kleurrijk stukje wandbekleding. Iedereen zorgt voor spektakel en krijgt ook meer ingetogen momenten van karakterontwikkeling, zodat je als speler heerlijk uitgediepte personages van vlees en bloed voor je hebt. Ze roepen op tot vurig gejuich én trekken aan je hartspieren.

Het overkoepelende verhaal is uiteindelijk ondergeschikt aan de interacties tussen de vele personages, maar enkel een kniesoor gaat zich daar druk over maken. Midnight Suns houdt je alleszins gemakkelijk zeventig uur aan het scherm gekluisterd. Wat het doelpubliek betreft, weet ontwikkelaar Firaxis ingenieus een lastig evenwicht te bewandelen. Aan de ene kant is de game zeer toegankelijk voor leken, die enkel de populairste Marvelhelden bij naam kennen. Biografieën en talrijke (optionele) dialogen bieden een makkelijke uitweg. Aan de andere kant zullen ook doorgewinterde Marvelfans zich allerminst in de steek gelaten voelen. Midnight Suns zit namelijk tjokvol referenties naar de rijke Marvelgeschiedenis en knipoogt soms zelfs speels naar de popcultuur daarbuiten. Erg goed gedaan.

Een streling voor het oor, maar minder voor het oog

Het is één ding om spelers een leuk plot vol boeiende personages voor te schotelen. Je hebt ook de nodige technische toeters en bellen nodig om de superhelden écht van het scherm te laten spatten – zeker in deze tijd, waarin Marvel ons al een decennium lang verwent met de ene spectaculaire blockbuster na de andere. Midnight Suns doet het echter overwegend prima, en dan vooral op vlak van audio. Het stemmenwerk is doorleefd en de acteurs weten, ondersteund door een sterk scenario, schijnbaar moeiteloos de essentie van hun personages te vatten. We dagen je uit om even te luisteren naar een nonsensicale discussie tussen Iron Man en Dr. Strange zonder in lachen uit te barsten of op zijn minst even te glimlachen. Ook de soundtrack doet zijn werk prima: opzwepend én heroïsch.

De game draait ook vlot aan 60fps, met mooie combat animaties die meermaals letterlijk uit de prenten van comic books lijken gehaald te zijn. We zeiden het al: onze innerlijke fanboy heeft zich te pletter geamuseerd. We moeten echter ook een kritische noot kraken: Midnight Suns klinkt goed en speelt prima, maar is niet meteen moeders mooiste. Over de resolutie van 1440p gaan we niet te vervelend doen. De omgevingen missen echter detail, de gezichtsuitdrukkingen horen op de vorige generatie consoles thuis en tijdens dialogen durven de personages soms erg houterig over te komen – toch drie minpunten die we even willen aanhalen. En nu we het toch over dialogen hebben: deze kan je niet pauzeren of opnieuw afspelen, iets dat door hun vaak lange aard soms echt vervelend wordt.

Geloven in het hart van de kaarten

Qua gameplay bestaat Midnight Suns uit twee delen: gevechten en het exploreren van de ‘Abbey’, de veilige thuisbasis van de Midnight Suns. Van een Marvel-game zou je normaliter combat verwachten waarbij je fanatiek op knopjes moet rammen om zoveel mogelijk coole moves te kunnen uitvoeren, maar Midnight Suns slaat een radicaal andere weg in: tactische turn-based combat met kaarten. Dat klinkt best apart, maar het uiteindelijke resultaat wist ons positief te verrassen. Ontwikkelaar Firaxis (bekend van, onder andere, de meest recente XCOM-games) is gespecialiseerd in tactische games en levert hier opnieuw fantastisch leuke en verslavende gameplay af. 

Voor elke held maak je een deck aan met acht vaardigheidskaarten die uniek zijn voor die held. Leuk is ook dat die kaarten aangepast zijn aan het karakter van de desbetreffende held: Ghost Rider heeft zo bijvoorbeeld toegang tot explosieve vaardigheden die ten koste gaan van zijn eigen levens. Vampier Blade heeft aanvallen die zijn vijanden laten bloeden, Magiks aanvallen draaien allen rond haar mogelijkheid om portalen aan te maken en ga zo maar verder. Heel wat verschillende speelstijlen dus en dat konden we wel appreciëren: van kopieer-en plakwerk is hier geen sprake en elke held heeft op deze manier een eigen speelstijl, wat de variatie ten goede komt.

Een tactisch slagveld

Gevechten zelf zijn veelal kort, krachtig en uitdagend. Je kiest drie helden die in een gebied worden gedropt met allerlei vijanden. Elke beurt trek je een bepaald aantal kaarten uit je deck die je dan tactisch dient in te zetten. Ben je omsingeld door een groep kwaad uitziende HYDRA-soldaten? Dan is een vaardigheid met een groot bereik misschien wel een goede keuze! Sta je oog in oog met een sterkere vijand met een grote levensbalk? Probeer dan een precieze aanval in te zetten die veel schade aanbrengt aan één specifiek doelwit. Voor nog meer diepgang kan je ook de omgevingen gebruiken: explosieve tonnen, elektrische generators en meer staan tot uw beschikking en zijn enorm nuttige tools. 

Dat klinkt allemaal best logisch en simpel, maar vergis je niet: je zal geregeld je brein moeten kraken als je het slagveld zonder kleerscheuren wilt verlaten. Het systeem is wat meer gestroomlijnd en meer toegankelijk dan de XCOM-games (er is geen cover om rekening mee te houden, aanvallen kunnen niet falen, etc.), maar dat wil niet zeggen dat het diepgang mist. Je kan immers slechts een beperkt aantal kaarten spelen per beurt en de sterkste vaardigheden kosten je ‘heroism’ punten. Je verzamelt deze punten door eerst basisvaardigheden te gebruiken (die dus wel meestal een stuk zwakker zijn). Het is een spel van wikken en wegen: wanneer zet je welke vaardigheid in zodat je optimaal je heroism kaarten op het juiste moment kan inzetten voor maximale schade?

Vriendschapsverzoekjes in de abdij

Zoals al even aangehaald, speelt een groot deel van de gameplay zich af in de ‘Abbey’: de nummer één plek waar superhelden even kunnen ontspannen tussen alle levensgevaarlijke gevechten door. Het is de centrale hub van waaruit de Midnight Suns opereren en dus essentieel in de strijd tegen Lilith. Hier merk je invloeden op van eerder werk van de ontwikkelaar: ook Midnight Suns werkt met een dag-en-nacht-systeem, waarbij je zelf elke dag en nacht kiest waarmee je je zoal bezighoudt. Tijdens deze secties bestuur je The Hunter en kan je naar hartenlust de Abbey en het gebied er omheen exploreren. Alhoewel je dit aspect van de game eigenlijk zou kunnen negeren, is dit allesbehalve aangeraden: er is namelijk gigantisch veel te doen en te ontdekken.

Nieuwe kaarten maken, je kaarten versterken, mysteries oplossen door middel van side quests en trainen met je teamgenoten zijn slechts enkele voorbeelden van wat je zoal kan doen. Je hebt zelfs  – we verzinnen dit niet – een demonische hond die je elke dag kan aaien voor extra beloningen. De boog hoeft niet altijd gespannen te staan, dus je kan ook gewoon ontspannen met je favoriete superheld om jullie band te versterken. Ook dit is nuttig, want hierdoor speel je speciale aanvallen vrij. De Abbey is een uitgestrekte plek waar je op jouw eigen tempo je team kan versterken en het is een waar plezier om hier tijd door te brengen. Weet echter wel dat het merendeel van de gameplay zich hier afspeelt: ongeveer 30% van de gameplay bestaat uit concrete gevechten, waar je 70% van je tijd dan in de Abbey doorbrengt.

Gespeeld op: PlayStation 5.
Ook beschikbaar op: Xbox Series X|S, pc, PlayStation 4*, Xbox One* en Nintendo Switch*.
*Verschijnen op een latere datum