Review | Fire Emblem Engage

Review | Fire Emblem Engage – We kunnen wel stellen dat de Fire Emblem franchise zich inmiddels heeft ontpopt tot één van de grootste namen uit de stallen van Nintendo. Het heeft even geduurd vooraleer deze tactische RPG’s hun weg naar het Westen vonden, maar dankzij toppers zoals Fire Emblem Awakening of het meest recente Fire Emblem: Three Houses is deze reeks niet meer weg te denken uit het repertoire van Nintendo. Deze maand verschijnt nu Fire Emblem Engage, het volgende mainline deel in de reeks en tegelijk dus eigenlijk de ‘opvolger’ van Three Houses uit 2019. Wij gingen aan de slag met Fire Emblem Engage om erachter te komen of die hoge verwachtingen ingelost worden.

De tocht van de draak

We bevinden ons op het continent Elyos, een plek die bestaat uit verschillende koninkrijken die elk hun eigen identiteit hebben. Om de 1000 jaar vindt op Elyos een ritueel plaats waarbij een uitverkorene met de hulp van 12 zogenaamde ‘Emblem Rings’ de vrede herstelt op het continent en laat dat ritueel nu toevallig zijn aangebroken. De uitverkorene van dienst is de ‘Divine Dragon’ Alear – jouw hoofdpersonage – die ontwaakt uit een schoonheidsslaapje van 1000 jaar. De grote bedreiging van de vrede is de ‘Fell Dragon’ Sombron en ook die is nu wakker geworden. De volgelingen van Sombron beginnen aan een grootschalige invasie en die moet gestopt worden: tijd dus voor Alear om daar werk van te maken.

Het verhaal verloopt als een klassieke fantasy queeste: Alear schuimt de verschillende koninkrijken af, verslaat vijanden tijdens de tocht en maakt onderweg nieuwe bondgenoten. De verschillende personages die je leert kennen, zijn goed vormgegeven en hebben hun eigen unieke persoonlijkheid. Het is hierbij best interessant en soms ook grappig om de verschillende persoonlijkheden naast elkaar te zetten: Timerra is, bijvoorbeeld, een enorm energetische prinses die met een lach op het gezicht haar vijanden in elkaar klopt met een hamer, terwijl er ook personages zijn zoals Alcryst: een onzekere prins die zich schuldig voelt voor elke pijl die hij afschiet. Er zijn veel te veel personages om allemaal op te sommen, maar algemeen kregen we niet het gevoel dat de makers wat simpel kopieer-en-plakwerk hebben toegepast om het rooster uit te breiden.

Het verhaal van de campagne is best entertainend om te volgen, maar misschien ietwat safe gespeeld. Als je bekend bent met fantasy RPG’s zal je vast wel heel wat elementen herkennen en echt baanbrekend nieuw is de verhaallijn niet. Ook zijn sommige twists wat gemakkelijk te voorspellen, al zal dat uiteraard verschillen van persoon tot persoon. We klinken nu wat kritisch, maar deze kleine minpuntjes hebben ons plezier absoluut niet bedorven: Fire Emblem Engage schotelt je minstens zo’n 40 uur aan gameplay voor (met alle optionele hoofdstukken nog veel meer) en blijft wel entertainen. Verwacht gewoon geen grote vernieuwingen binnen het genre.

 

In de ban van de ring

In onze preview bespraken we al de basis van de combat én hoe de Emblem Rings hierin verweven worden. Nu, vele uren verder, moeten we concluderen dat de combat gedurende de hele rit gewoon steengoed blijft. Het grid-based tactische systeem dat we van de serie gewend zijn geworden, werkt nog steeds en de gevarieerde levels zorgen ervoor dat je wilt blijven spelen. Bij aanvang van elk level krijg je de mogelijkheid om zelf te kiezen wie je het slagveld op stuurt en uiteraard heeft elk personage zo zijn sterktes en zwaktes. Elk personage stijgt ook individueel in level en kan individueel uitgerust worden met items en wapens, dus je moet micromanagen en tactisch nadenken bij elke situatie. Ook is de klassieke ‘wapendriehoek’ van de franchise terug (zwaard boven bijl/bijl boven speer/speer boven zwaard) voor nog meer strategische diepgang tijdens gevechten.

Wat Engage uniek maakt, is het gebruik van de eerder genoemde Emblem Rings. In deze magische ringen wonen de geesten van Emblems, krachtige helden uit het verleden die geplukt zijn uit eerdere Fire Emblem-games. Een cross-over van jewelste dus, waar fans van de franchise van zullen smullen. Voorkennis is dus wel leuk, maar je kan deze game ook perfect als nieuwkomer spelen zonder al te veel te missen. In totaal zijn er 12 ringen die (verhaalgebonden) vrijgespeeld worden en elke ring kan door eender welk personage gedragen worden voor extra vaardigheden. De vrijheid die je krijgt is een enorm pluspunt: je kan naar hartenlust experimenteren door verschillende ringen telkens aan andere personages te geven afhankelijk van de situatie. Hierdoor kan je de band tussen de Emblems en hun verschillende dragers versterken, waardoor je onderling nog meer vaardigheden vrijspeelt.

Gezocht: architect voor een luchtkasteel

Qua tactische gameplay zit het dus helemaal goed, maar de Fire Emblem-games hebben naast de tactische pilaar telkens ook een sociaal aspect. Na al die levensgevaarlijke gevechten kan je namelijk achteraf wat stoom afblazen met je kameraden in je centrale hub: de Somniel. De Somniel is echter niet zomaar een plek waar je doodleuk even binnenstapt: nee, het is een letterlijk kasteel in de wolken! Als je Fire Emblem: Three Houses gespeeld zou hebben, dan kan je dit luchtkasteel eigenlijk vergelijken met de Academy uit die game, de plaats waar je als professor rondliep om allerlei quests te voltooien om zo een betere band te scheppen met je studenten en collega’s. Waar de Academy een enorm boeiende ruimte was om uren in rond te lopen, is de Somniel echter… beperkt.

In onze preview merkten we al op dat de activiteiten in de hub minder talrijk aanwezig zijn en ook gewoon minder interessant zijn. Ja, de verschillende minigames die je er kan spelen zijn best fijn voor even, maar worden na enkele keren best saai en vervelend. Bovendien zijn de beloningen die je ervoor krijgt ook niet bijster bijzonder. Naast de minigames zijn er nog wel wat activiteiten, maar echt warm werden we hier ook niet van: je kan diertjes op een boerderij zetten om grondstoffen te verzamelen, je kan fruit plukken van bomen, vissen vangen en nog wel wat ander tijdverdrijf. Uiteraard zijn er ook de gebruikelijke item- en wapenshops om tussen gevechten door je uitrusting te upgraden, wat best wel handig is. Ook kan je online vechten tegen de legers van andere spelers, wat een leuke (maar niet echt bijzondere) activiteit is. Let wel: je speelt enkel tegen legers die bestuurd worden door de AI en dus niet tegen de desbetreffende speler zelf in real-time. Je kan zelf bepalen hoeveel tijd je in je hub spendeert, want veel van deze activiteiten kunnen grotendeels genegeerd worden. Je wordt dus nooit echt gedwongen om bepaalde minigames te spelen, wat natuurlijk goed is.

Bovendien is ook de lay-out van de Somniel een rommeltje: alle kamers en faciliteiten lijken gewoon random aan elkaar geplakt te zijn zonder enige logica. De ringkamer – je weet wel, waar al die belangrijke Emblem Rings liggen – ligt pal naast de bar, die op zijn beurt naast de trainingsarena ligt. De gangen krioelen maar wat langs elkaar en zijn ook geen pretje om doorheen te lopen. Zowel de inhoud als de lay-out van de Somniel valt wat tegen en bijgevolg schiet ook het sociale aspect tekort. Door personages vaak samen te laten vechten kan je nog steeds hun banden versterken, waardoor je zogenaamde ‘bond events’ vrijspeelt (deze zijn ook mogelijk tussen personages en Emblems), maar ook deze zijn wat korter en minder interessant dan ze in Three Houses waren. Aan de ene kant is dit wat jammer, maar als je het hele sociale aspect in Three Houses wat te overweldigend vond, kan je dit misschien wel als iets positiefs zien. Persoonlijk waren we echter een beetje ontgoocheld.

Een audiovisueel spektakel

Waar Fire Emblem Engage wél een enorme sprong vooruit heeft gemaakt ten opzichte van zijn voorganger, is in het technische departement. We waren aangenaam verrast om te zien dat de game prima is omgegaan met de (toch wel verouderde) hardware van de Switch. Waar Three Houses het met een erg grauw kleurenpalet moest doen en wat wazige contouren, ligt dit bij Engage anders. De kleuren spatten van het scherm af en de algemene visuals zijn enorm geslaagd. In docked modus heeft de game een dynamische 1080p-resolutie en in handheld modus een dynamische 720p-resolutie. Op sommige momenten durft de visuele presentatie wel eens ‘korrelig’ over te komen, maar in het algemeen is de game mooi om naar te kijken.

Het positieve nieuws houdt niet op, want ook de performance is enorm geslaagd: je krijgt door de game heen een stabiele framerate van 30fps zonder storende drops. Ten slotte zijn de audio en muziek ook fantastisch afgewerkt. De algemene soundtrack is (zoals we gewend zijn geworden van de franchise) heerlijk om naar te luisteren en past perfect bij de verschillende scènes van de game. De volledige game is ingesproken in het Japans én Engels en ook hier zijn we enorm tevreden: beide talen hebben een uitgebreide cast aan getalenteerde stemacteurs die puik werk leveren om je helemaal onder te dompelen in de game.

Beschikbaar en gespeeld op: Nintendo Switch.