Review | Atomic Heart – Het mag gerust gezegd worden dat de BioShock franchise een leegte heeft achtergelaten bij veel liefhebbers van actie-adventure games. BioShock Infinite dateert immers alweer van 2013 en we zijn 10 jaar verder zonder een nieuw deel. Het is niet vreemd dat veel spelers met dat lege gevoel daarom met een scherp oog de ontwikkeling van Atomic Heart hebben gevolgd, die soortgelijke gameplay/sfeer lijkt te bieden. Na een lange periode van ontwikkeling en meermaals uitstel, is Atomic Heart nu eindelijk verschenen. Is het dé nieuwe BioShock of krijgen we iets compleet anders voor onze kiezen?

Een utopisch Sovjet-Unie of schone schijn..?

In Atomic Heart bevinden we ons in een alternatieve tijdlijn waarin de Sovjet-Unie nu de grootste supermacht ter wereld is. Zij hebben het Derde Rijk overwonnen en sindsdien ligt de focus van de USSR op wetenschap. Die focus is gegrond, want sinds de Tweede Wereldoorlog zijn er grote sprongen gemaakt op het gebied van technologie. Robots leven in harmonie met mensen en dat allemaal dankzij één man: Dmitry Sechenov. Deze wetenschapper ontwikkelde een speciale substantie genaamd Polymer, dat vooral gebruikt wordt voor het maken van robots. Om de robots nog beter te laten functioneren, werd vervolgens ook het zeer geavanceerde neurologische netwerk genaamd Kollektiv gemaakt, waarmee alle robots zijn verbonden. De ambities van Sechenov kent geen grenzen en hij staat op het punt om THOUGHT te introduceren aan de bevolking. Met dit apparaatje – dat op de slaap gemonteerd wordt – kunnen mensen de robots besturen met hun gedachten.

Het is 1955. De regering staat op het punt Kollektiv 2.0 te lanceren met het THOUGHT-apparaatje en dat wordt groots gevierd met een festival, parades en alles erop en eraan. Dit is ook de start van de game, waarin we geïntroduceerd worden tot deze ogenschijnlijke utopische versie van de Sovjet-Unie. Jij speelt als majoor Sergei Nechaev – beter bekend als P-3 –  die een mysterieus verleden kent en last heeft van geheugenverlies. Na de feestelijkheden word je opgeroepen om naar faciliteit 3826 te gaan waar de robots geproduceerd worden. Eenmaal aangekomen gaat het goed fout. Een mysterieuze hack zorgt ervoor dat alle robots op hol slaan en de mensen stuk voor stuk afgeslacht worden. Sechenov stuurt jou vervolgens op onderzoek uit en dan begint het avontuur pas echt. Gedurende het verhaal kom je erachter dat de utopie maar schone schijn is en dat duistere geheimen op de achtergrond spelen. Atomic Heart kent daarmee een boeiend verhaal vol mysterie, dat je zeker aan het spelen houdt omdat je meer wilt weten over deze futuristische variant van de Sovjet-Unie, en haar geheimen.

Solide gameplay met kleine verbeterpuntjes

Nu de mysterieuze hack alle robots tegen de mensheid heeft gekeerd, is het belangrijk dat je jezelf kan verdedigen. Majoor P-3 beschikt over een redelijk arsenaal aan wapens waar je gebruik van kunt maken. Eén van je meest gebruikte wapens is de speciale handschoen met de naam Char-Les. Dit is een soort AI-assistent en hij houdt je gezelschap tijdens het avontuur. Veel van het verhaal wordt ook uit de doeken gedaan in dialogen tussen Char-Les en P-3. Naast zijn intelligentie beschikt jouw handschoen over de SHOK-vaardigheid, die een korte stroomschok naar vijanden schiet. Het wordt ook gebruikt om camera’s en dergelijke kort uit te schakelen, zodat je niet gezien wordt. Bovendien kan je Char-Les upgraden met andere vaardigheden. Met Frostbite bevries je voor een paar tellen bijvoorbeeld vijanden en met Mass Telekinesis laat je hordes vijanden kort in de lucht zweven om ze nadien neer te smijten. Je kunt twee vaardigheden tegelijk selecteren en al met al voelt het redelijk hetzelfde aan als de Plasmids uit BioShock. Naast wapen vaardigheden kan je ook jouw maximale health upgraden evenals andere skills, om je zo gaandeweg te ontwikkelen. Dit alles gaat via een overzichtelijk systeem en het voelt allemaal gebalanceerd aan, want geen kracht voelt te sterk of zwak. Het zijn daarmee vooral handige hulpmiddelen die jou kort uit de brand kunnen helpen.

Naast de vaardigheden van Char-Les beschik je over mêlee-wapens, energiewapens en normale schietijzers. Deze wapens kan je stuk voor stuk craften nadat je de blauwdruk hiervoor in de open wereld gevonden hebt. Veel van deze blauwdrukken vind je gelukkig aan het begin van de game, waardoor je al gauw kunt experimenteren. Om deze wapens te kunnen craften bij de NORA-machine, moet je op zoek naar onderdelen. Je kunt nadien kogels craften, maar ook speciale cartridges maken die je kunt monteren voor elementaire schade – vuur, ijs en elektriciteit – en andere handige hulpmiddelen. Energie voor je energiewapens genereer je zelf door rake klappen uit te delen met je mêlee-wapens. Dit voegt ook gelijk een tactisch element toe, want je munitie is schaars en je inventaris kent beperkte ruimte. De combat gameplay is erg vloeiend, vermakelijk en solide. Je zou het kunnen zien als een mix tussen BioShock, Dying Light, Fallout en Wolfenstein. Je neemt het op tegen hordes aan verschillende robots in veelal krappe ruimtes, wat het intens maakt. Ook de grotere en meer unieke robots, die als eindbazen functioneren, zorgen voor intense gevechten en een spektakelstuk qua presentatie. Hierbij dien je soms ook wat creatief te werk te gaan, want sommige vijanden zijn zwakker tegenover specifieke elementen waarbij de Char-Les vaardigheden en elementaire cartridges goed gecombineerd moeten worden met het gewone wapentuig voor maximaal effect.

Toch hebben we wel wat opmerkingen als het op de gameplay aankomt. Zo beschik je bijvoorbeeld over de optie om in stealth gehurkt rond te lopen, maar dit is zo goed als nutteloos. De game is bij vlagen zeer chaotisch door de enorme hoeveelheden vijanden, waardoor stealth toepassen zinloos is. Je kunt er dan beter gewoon op los schieten. Qua beweging krijg je genoeg middelen tot je beschikking om vlot het gevecht aan te gaan, al is het algemene tempo wel ietwat aan de trage kant. Zo ontbreekt het de game aan een sprintknop die vooral in het traverseren als een gemis aanvoelt. Atomic Heart kent best veel grote gebieden waardoor het reizen – zeker als je geen auto hebt – op een gegeven moment wat langdurig aanvoelt. Het wisselen van wapens kan op twee manieren. Je kan gebruikmaken van de d-pad om tijdens het vechten door wapens te scrollen. Dit kan echter wat traag aanvoelen, omdat je vaak rondloopt met 5 of 6 wapens, waardoor je veel moet drukken wat in het heetst van de strijd wat paniekerig kan worden. Het selecteren van cartridges voor je wapens kan niet via de d-pad, maar gaat via het wapenwiel. Dit wiel is echter niet altijd duidelijk, want zo zitten de cartridges verstopt onder een extra laag en moet je soms zoeken naar het juiste wapen, omdat deze ook weer achter een ander item zit.

Schitterende setting, maar lege wereld

Eén van de grootste aantrekkingskrachten van Atomic Heart is zonder meer de stijl en setting van de game. Dit is dik verdiend ook, want de artiesten hebben een prachtige wereld tot leven gebracht. Van begin tot eind sta je oog in oog met het creatieve talent van Mundfish. Zo zien we ondergrondse bunkers, grote opslagruimtes, gigantische standbeelden ter ere van de Sovjet-Unie, vliegende eilanden en nog veel meer. Het is een interessante mix van communisme met futurisme. Zo zie je op veel locaties ook geinig vormgegeven propaganda met personages die je kunt vergelijken met de Vault Boy uit Fallout. Ook het design van de vijanden is prachtig te noemen en de robots zijn er in verschillende soorten en maten. Zo heb je de standaard ‘assistent’ robots met een wit outfit en merkwaardig snorretje, kleine vliegende robots die andere robots kunnen repareren en stuggere robots die raketten en lasers op je afvuren. Kortom: de setting is een lust voor het oog. Faciliteit 3826 voelt sfeervol aan, zowel op het oppervlak als ondergronds. Of je je nu begeeft in beboste gebieden, kleine buitenposten, een verlaten theater of diep ondergronds zit in een verlaten laboratorium: de immersie is overduidelijk aanwezig in Atomic Heart.

De immersie wordt echter verbroken door een ‘probleem’,  want de open wereld zelf voelt vrij leeg aan. Je hebt kleinere locaties met huisjes, torens, tenten en containers die je zult tegenkomen, maar hier kan je vaak alleen vijanden vinden en wat simpele loot. Her en der kom je auto’s tegen, waarin je kunt rondrijden om zo sneller te reizen, maar de wereld nodigt niet uit om overal uit te stappen omdat er geen reden toe is. De wereld stikt bovendien van de vijanden en het wordt alleen maar erger naarmate je het gevecht aangaat. Er zijn namelijk overal camera’s aanwezig in de game en wanneer deze jouw aanwezigheid registeren, verandert het alarmlevel waardoor er meer robots op je afkomen. Doorrijden naar de volgende locatie in het verhaal is dan ook aan te raden in de meeste gevallen. Atomic Heart kent geen fast travel, dus je moet wel met de auto of te voet van punt A naar B. Besluit je wel elke keer uit te stappen en het gevecht aan te gaan? Dan merk je ook gauw dat je veelal tegen dezelfde vijanden vecht, omdat de variatie wat ontbreekt. Met dat gezegd, moeten we wel de Polygon bunkers speciaal vermelden, want die zijn een groot genot om te verkennen: ondergrondse bunkers bomvol unieke puzzels waar je speciale upgrades voor wapens kunt vinden.

Visuele pracht en ijzersterke soundtrack

Het grafische aspect van Atomic Heart is gelukkig veelal dik in orde. De game draait voornamelijk op 60fps met wat drops naar de 40 op bepaalde momenten. Het kan echter voorkomen dat de framerate naar 30fps zakt, maar dat gebeurt ogenschijnlijk enkel bij specifieke cutscenes. Qua resolutie mag je dynamisch 4K verwachten, waarbij de algehele presentatie het merendeel van de tijd simpelweg haarscherp is. Een leuk detail dat het visuele aspect versterkt, is dat de schade op vijanden daadwerkelijk zichtbaar is op de plek waar je ze raakt. Krassen en deuken van je mêlee-wapens, maar ook gaten of schroeiplekken van kogels en vuur zijn goed te zien bij de vijanden. Ook het kleurgebruik doet de game eer aan, die erg goed past bij een communistische setting. Dit zien we bijvoorbeeld terug in de militaire kleuren die vervolgens een flink contrast vormen tegen de kleurrijke en goed ontworpen propaganda. Bovendien heeft de game in dat opzicht nog wat verrassingen voor je in petto. Dit gaat overigens gepaard met wat glitches, zoals pop-up meldingen van opgepakte loot die niet weggaan of lades die niet reageren op het looten, maar heel erg is het allemaal niet. Tot slot willen we kort de ijzersterke en unieke soundtrack benoemen. Er wordt gebruikgemaakt van opera en jaren ’50 muziek waar DOOM-componist Mick Gordon zijn unieke twist aan heeft gegeven. Ga je een baasgevecht aan of is er een belangrijk moment in het verhaal? Dan slaat de muziek op uitstekende wijze toe wat de ervaring op dergelijke momenten van een meerwaarde voorziet.

Gespeeld op: Playstation 5.
Ook beschikbaar op: PlayStation 4, Xbox Series X, Xbox One en pc.

Conclusie

Ontwikkelaar Mundfish zet met z'n eerste game iets unieks op de kaart. De game haalt inspiratie uit grotere titels zoals BioShock, Dying Light, Fallout en DOOM, maar geeft daar een unieke draai aan en dat komt vooral door de schitterende wereld en setting waarin het zich afspeelt. De game is van begin tot eind een genot om naar te kijken en het verhaal zal je geboeid houden vanwege het mysterie en diverse interessante personages die je op je pad treft. Ook je oren zullen zich geen moment vervelen dankzij de mix van opera en jaren ’50 muziek die Mick Gordon naar een unieke combinatie heeft omgetoverd. Het is wel jammer dat de open wereld wat leeg aanvoelt tegen de prachtige setting en artstijl. Ook een gebrek aan variatie in vijanden wordt na verloop van tijd steeds meer zichtbaar. Desalniettemin is de gameplay zelf erg solide en het zorgt voor genoeg plezier, maar je zult wel wat tekortkomingen en wat merkwaardige designkeuzes voor lief moeten nemen. Het is nergens echt een heel groot probleem, maar hierdoor mist de game op sommige vlakken net wat finesse om zichzelf écht een topper te noemen.

Pluspunten

  • Interessant verhaal
  • Prachtige setting
  • Meestal goede performance
  • Unieke soundtrack
  • Design van robots
  • Solide gameplay
  • Interessante puzzels
  • Polygon bunkers

Minpunten

  • Stealth is nutteloos
  • Lege bovengrondse open wereld
  • Variatie in vijanden wat beperkt na verloop van tijd
  • Kleine visuele bugs

8.0