Review | After Us

Review | After Us – Er gaat tegenwoordig veel mis in de wereld. Zo sterven er verschillende diersoorten uit en volgens geleerden leidt de overmatige CO2 uitstoot ertoe dat de wereld niet lang meer mee zal gaan als we zo doorgaan. After Us toont ons een wereld waarin al deze zaken hun beloop hebben gehad, waardoor de game gezien kan worden als een waarschuwing. Het spelen van een game doe je meestal omdat je even wilt ontspannen en niet wilt nadenken over de eerder genoemde onderwerpen. Als ontwikkelaar is het daarom belangrijk om niet té ver door te schieten in het onderwerp en gamers constant het gevoel te geven dat ze een belerend vingertje opgeheven zien worden. Games blijven nu eenmaal entertainment.

Hoop op een nieuwe wereld

In After Us beland je in een wereld waarin de mensheid het niet heeft overleefd en alle diersoorten zijn uitgestorven. Je speelt als Gaia, de godin van de aarde, en het is aan jou om de zielen van de uitgestorven dieren te vinden, zodat ze weer tot leven kunnen worden gewekt door ‘Mother Ark’. Om deze missie te volbrengen, zul je door verschillende werelden reizen die laten zien welke schade de mensheid heeft aangericht en wat de oorzaken zijn van het uitsterven van de diersoorten, die jij nieuw leven moet inblazen. Met de verzamelde zielen kan er een nieuwe wereld worden gecreëerd.

Simpele zoektocht

After Us is een avonturen/platformspel dat een vrij lineaire ervaring biedt. Soms kom je echter in omgevingen terecht die een wat meer open karakter hebben, maar er is slechts één manier om door een wereld te navigeren. Elk level fungeert als een hindernisparcours waarbij je van platform naar platform moet springen en obstakels moet ontwijken. Het belangrijkste waar je op moet letten, is of je de zielen van dieren kunt vinden en verzamelen, evenals verzamelobjecten die één kader van een strip laten zien die betrekking heeft op het huidige level. Verzamel je deze allemaal in een level, dan heb je dus een compleet kort stripverhaal. Af en toe wordt er een puzzel gepresenteerd, maar deze zijn niet al te uitdagend. Denk eerder aan het vinden en activeren van schakelaars om verder te kunnen gaan. Niets wereldschokkends dus.

In het begin weten de levels niet echt indruk te maken. Het leveldesign is redelijk, maar vrij standaard. Je springt wat rond, zoekt naar verzamelobjecten en dat is eigenlijk alles. Je wordt nergens echt aan een uitdaging onderworpen. Na de eerste helft van het spel wordt het wat interessanter. Dan worden de vaardigheden van de speler daadwerkelijk op de proef gesteld en/of zijn er obstakels die specifiek zijn voor bepaalde levels. Zo kom je bijvoorbeeld in een omgeving terecht waar cirkelzaagbladen je als hittezoekende raketten achtervolgen. Je kunt ze uitschakelen door jezelf zo op te stellen dat ze vastlopen in houten objecten die zich in de omgeving bevinden. Hoewel de gameplay over het algemeen eenvoudig blijft, is de tweede helft van het spel leuker qua gameplay dan het eerste deel.

Gevarieerd avontuur

Deze niet al te complexe gameplay is echter bewust gekozen. After Us is namelijk een avontuur in de stijl van ‘Journey’. Het verhaal wordt verteld door middel van de omgeving, de sfeer van de game en de eerder aangehaalde korte strips, niet door middel van dialogen – althans, dat is de bedoeling. Elk level heeft een totaal andere setting, wat erg interessant is. Zo beland je bijvoorbeeld op een soort vuilnisbelt en vervolgens in de oceaan in het volgende level. Elk level heeft zijn eigen identiteit en zorgt voor voldoende variatie. Meestal is het duidelijk wat elk level probeert over te brengen, maar de game mist een belangrijk aspect voor dit soort titels: sfeer. After Us slaagt er niet in om een intrigerende ambiance te creëren. De game doet zijn best en raakt soms de juiste snaar, maar weet dit helaas niet consistent vast te houden. Bovendien slaagt de wat synthesizer-achtige muziek er niet in om een sfeer verhogende melodie te bieden.

Tijdens het avontuur zul je af en toe wat tegenstand krijgen van zombie-achtige menselijke wezens en de enige manier om ze uit te schakelen is door het kloppende hart van de natuur, dat je met je meedraagt, naar hen te gooien. Dit doe je met een druk op de knop. Je kunt ook vijanden ontwijken, maar daar houdt het eigenlijk wel op qua vechten, en dat wordt snel saai. Er zijn namelijk maar twee soorten vijanden, waarbij je bij één alleen schade kunt toebrengen van achteren, en als ze jou opmerken, rennen ze als kip zonder kop naar je toe. Deze segmenten zijn duidelijk bedoeld om de platformactie even te onderbreken en zo de gameplay wat gevarieerder te maken. Vanwege de eentonigheid halen deze segmenten de game nu meer naar beneden dan dat ze de game goed doen.

Overdaad, schaadt!

Wat de game ook niet positief beïnvloedt, is dat de ontwikkelaar soms te ver doorschiet met zijn ideeën. Zoals je al hebt kunnen lezen, zul je af en toe moeten vechten. In plaats van hierin wat variatie aan te brengen, bijvoorbeeld door meer soorten vijanden toe te voegen, worden er nu steeds meer tegenstanders tegelijk jouw kant opgestuurd. Dit wordt zo extreem dat op een gegeven moment tientallen vijanden proberen jou aan te vallen. Het vechten is al niet leuk, dus het toevoegen van extreme aantallen vijanden maakt het nog minder leuk. Hetzelfde geldt voor sommige puzzelsecties. Je moet opeens binnen een bepaalde tijd heel veel verschillende dingen doen, terwijl je vaak gewoon ontspannen kunt gamen. Het gevolg is dat de flow van de game hierdoor verstoord kan worden.

Wat wel oké is, is dat je de keuze hebt uit twee grafische opties. De resolutiemodus draait op 4K en 30 frames per seconde, en de prestatie(modus) verhoogt de framerate naar 60 fps, maar verlaagt de resolutie naar 1440p. Aangezien je voornamelijk aan het platformen bent, is het belangrijk dat de besturing zo snel mogelijk reageert op jouw commando’s. Het is dan ook altijd aan te raden om dit soort titels op 60 frames per seconde te spelen, omdat dit de input latency doet verlagen. Hier merk je bij After Us echter weinig van. Hoewel je op 60 fps speelt, heeft de game nog altijd met input lag te maken.

Er wordt namelijk wat traag gereageerd op jouw commando’s. Vooral bij het springen zit er duidelijk tijd tussen het moment waarop je de desbetreffende actieknop indrukt en wanneer er een reactie volgt. Het verdere bewegen van het personage voelt iets beter aan, maar is absoluut niet wat je zou verwachten van een game die op 60 fps draait. Je kunt er natuurlijk aan wennen dat de besturing trager is dan verwacht, maar het speelt gewoon niet optimaal. In de 30 fps-modus merk je hier minder van, maar zelfs dan reageert je personage niet helemaal soepel. Daarnaast beweegt de camera vrij traag en er is geen mogelijkheid om dit aan te passen. Dit alles zorgt ervoor dat het speelplezier een deukje oploopt.

Een ogenblik, alstublieft

De framerate lijkt in het begin perfect te lopen op 60 fps in de performance-modus. Al snel merk je echter dat dit soms wat afneemt. Vooral wanneer je in een afgesloten ruimte belandt of er veel vijanden op het scherm zijn, zakt de framerate in. Op één specifieke locatie zakt de framerate zelfs flink onder de 30fps. Gelukkig verblijf je daar niet al te lang. Wat nog vervelender is dan de framerate die soms inzakt, is dat het beeld af en toe drie á vier seconden stil blijft staan. Op dat soort momenten lijkt er iets ingeladen te worden, met het bevriezen van het spel tot gevolg wat de hele ervaring verstoort. Bovendien duurt het laden op zichzelf al vrij lang voor een PlayStation 5-titel. Er is dus nog wat werk aan de winkel voor Piccolo, maar deze zaken hadden eigenlijk bij de lancering al opgelost moeten zijn.

Gespeeld op: PlayStation 5.
Ook beschikbaar op: Xbox Series X|S en pc.