Review | Detective Pikachu Returns

Review | Detective Pikachu Returns – Denk je aan Pokémon, dan denk je aan Pikachu. Er zijn maar weinig mascottes die zo herkenbaar zijn als de schattige dikke muis. Dat een spin-off zoals Detective Pikachu überhaupt ooit het levenslicht heeft gezien blijft voor ons een mysterie, want bij een schattige Pikachu denken wij niet aan een koffiedrinkende detective. Desalniettemin heeft het zeker wel charme. Met alleen charme red je het echter niet om een goede game te zijn. De eerste Detective Pikachu schoot op diverse vlakken tekort, iets wat ontwikkelaar Creatures met Detective Pikachu Returns natuurlijk recht zou willen zetten. Dat is tenminste de gedachtegang die wij hadden toen we de game voor het eerst opstartte.

Pikachu en Tim aan zet

Nadat Pikachu en Tim in de eerste Detective Pikachu het mysterie rondom de mysterieuze stof  ‘R’ hebben opgelost, worden ze gezien als helden in Ryme City. Net wanneer de burgemeester hun wil belonen voor hun heldendaden, sjeest er een agressieve Corviknight over het podium heen die Pikachu’s detective pet afpakt. Deze eerste kleine zaak wordt natuurlijk vliegensvlug opgelost door het detective duo, maar niet lang daarna komen ze weer in aanraking met Pokémon die ongewoon gedrag vertonen. Is het de terugkeer van ‘R’ of gebeurt er totaal iets anders? Daarnaast is Tims vader Harry ook nog altijd niet terecht dus ook die zoektocht wordt voortgezet.

Erg simpel

Detective Pikachu Returns speelt net als zijn voorganger eigenlijk als een soort point & click game. Je loopt rond door met de linker joystick te bewegen en je kan tijdens het verkennen in elk gebied binnen Ryme City diverse cluess verzamelen. Doordat Pikachu ook met Tim kan communiceren, dient hij als tolk wanneer je met Pokémon in gesprek gaat. Die gesprekken met Pokémon zijn wel de grootste charme van deze game. Het is leuk en bovendien ook aandoenlijk om te zien hoe de karakters van sommige Pokémon zijn. Een Growlithe die alles over heeft voor zijn baasje, een Raboot die een maatje zoekt om mee te voetballen en véél Pidove’s die net zoals echte duiven niet de aller snuggerste wezens zijn.

De ‘mysteries’ die Pikachu en Tim moeten oplossen zijn voor een volwassen mens wel heel erg simpel. In de diverse hoofdstukken zie je de clou van het mysterie vaak al van mijlenver aankomen. Sterker nog, de grote antagonist van Detective Pikachu Returns hadden wij al door na het spelen van het eerste hoofdstuk. Dat lag er wellicht wel wat dik op, maar gezien de simpelheid van alles kunnen we concluderen dat Detective Pikachu Returns voornamelijk gericht is op de jongste generatie gamers. Als Nintendo verstandig was geweest hadden ze dan ook voor enige lokalisatie gezorgd, maar Detective Pikachu Returns kent vreemd genoeg geen Nederlandse taaloptie.

Té simpel

We hebben geprobeerd het onderste uit de kan te halen met Detective Pikachu Returns, maar de omschrijving die je hierboven kan lezen vat het geheel eigenlijk al samen. Je loopt rond, inspecteert voorwerpen, praat met mensen en Pokémon en daarna moeten Pikachu en Tim samen de vervolgstap bedenken. Dan loop je nog een keer rond, praat je weer wat en dat gaat zo door tot je het mysterie hebt opgelost. Voor ons was dit gewoon erg simpel en hierdoor hebben we geen uitdaging uit de game gehaald. We houden echt wel van een leuke adventure game op zijn tijd, maar dan moet die wel enigszins uitdaging bieden. Voor een kind zullen sommige raadsels nog wel wat lastig zijn, dus vanuit dat perspectief kent de game wat meer uitdaging – mits kinderen Engels machtig zijn.

Die andere met aandelen

Detective Pikachu Returns heeft een stabiele framerate van 30fps, docked draait de game netjes op 1080p en handheld op 720p. In dat opzicht heeft ontwikkelaar Creatures in ieder geval de minimale verwachtingen waar kunnen maken. We hebben nul haperingen waar mogen nemen en niks met betrekking tot een dynamische resolutie kunnen spotten. Na de dramatische performance en ondermaatse graphics die Pokémon Legends: Arceus en Pokémon Scarlet & Violet ons wisten voor te schotelen, hoopten we eigenlijk op een frisse wind. Wat blijkt: iedereen met aandelen in Pokémon heeft slechte programmeurs in dienst.

De game ziet er namelijk niet uit. De animaties van de diverse Pokémon en menselijke personages is nog wel oké te noemen, maar alles er omheen kent nauwelijks details of ziet er ronduit kartelig uit. Bij games met een meer open concept zoals de eerder genoemde Pokémon titels kunnen we dat nog wel door de vingers zien, maar voor een game waar nagenoeg niks in gebeurt zoals Detective Pikachu Returns is dit wel treurig te noemen. We weten het, de Switch is geen grafisch powerhouse maar verdorie… Super Mario Odyssey, een titel uit 2017, ziet er vandaag de dag nog steeds fantastisch uit, heeft véél meer om handen dan Detective Pikachu Returns én draait notabene op 60fps. De Pokémon-games lijken wat dat betreft haast wel vervloekt.

Nog enig plezier

Jammer genoeg heeft Danny DeVito nog steeds geen gehoor gegeven aan de oproep van gamers om de stem van Pikachu in te spreken, maar de huidige voice actor heeft het zeker leuk gedaan. We speelden Detective Pikachu Returns met Engelse stemmen en dat was gewoonweg prima. De voice actors hebben wat ons betreft allemaal prima werk geleverd en weten het verhaal leuk tot leven te brengen. Qua muziek is het allemaal wat rustig, maar dat past bij het genre. Leuk zijn de soms typische detective-deuntjes die je voorbij hoort komen. Die klinken alsof ze rechtstreeks uit een detective-serie uit de jaren 80 komen. Op dat gebied is het dus gelukkig allemaal in orde.