Review | Emio – The Smiling Man: Famicom Detective Club

Review | Emio – The Smiling Man: Famicom Detective Club – Nintendo staat erom bekend dingen anders te doen dan PlayStation of Xbox. Dit geldt niet alleen voor hun consoles, maar ook voor hun games. Terwijl PlayStation en Xbox zich vooral richten op grote triple-A-titels en populaire genres, kiest Nintendo zijn eigen pad. Het Japanse bedrijf wisselt grote triple-A-games af met kleinere titels en schroomt niet om niche-games op de markt te brengen. Dit laatste is het geval met Emio – The Smiling Man: Famicom Detective Club. Deze serie is zelfs pas sinds kort in het Westen beschikbaar en nu kunnen we dus ook met het nieuwste deel aan de slag, en wij waren benieuwd of deze game ons een beetje vrolijk zou maken.

Keep smiling

In Emio – The Smiling Man: Famicom Detective Club krijg je te maken met de moord op een schoolgaande jongen. Deze aanslag springt extra in het oog, omdat het slachtoffer een papieren zak over zijn hoofd heeft met daarop een lachend gezicht getekend. Deze bizarre moord vertoont sterke gelijkenissen met een achttien jaar oude zaak, waarin verschillende meisjes om het leven werden gebracht en eveneens een papieren zak met een lachend gezicht droegen. De politie schakelt een detectivebureau in om hen te helpen, en jij maakt deel uit van dat team.

Vraag en aanbod

Emio – The Smiling Man is een mix van een visual novel en een point-and-click adventure. Het grootste deel van de tijd ben je bezig met het lezen van tekst, maar je hebt ook een klein aantal woorden die je kunt aanklikken, wat doet denken aan de LucasArts-games uit de jaren 90. Zo heb je bijvoorbeeld opties zoals ‘ask/listen’, ‘look/examine’ en ’think’. Met ‘look/examine’ kun je de omgeving verkennen door op objecten te klikken, terwijl je tijdens gesprekken andere keuzes nodig hebt, zoals ‘ask/listen’. Tijdens de gesprekken is het alleen niet altijd duidelijk welk trefwoord je moet gebruiken. Soms wil je iemand verder ondervragen met ‘ask/listen’, maar blijkt dat je eerst iemand moet bekijken of een ander, minder logische optie moet gebruiken voordat je verder kunt gaan. Dit leidt ertoe dat je vaak elke optie moet uitproberen om verder te komen, wat het spelverloop niet bevordert en afbreuk doet aan de spelervaring.

Verder bestaat de gameplay voornamelijk uit het ondervragen van mensen. Je krijgt wat summiere informatie over het slachtoffer of zaken die mogelijk met de moord te maken hebben, en dat is het. Het vinden van bewijzen en het samenbrengen van situaties biedt weinig uitdaging, aangezien deze simpelweg aan je worden gepresenteerd. Het is dus geen Ace Attorney, waarbij je echt een zaak moet ontleden. In Emio komt het er vooral op neer dat je alles goed onthoudt, want na elk hoofdstuk worden er vragen gesteld over wat je gezien en gehoord hebt. Je krijgt dus een soort overhoring. Fouten maken is nauwelijks mogelijk, omdat de game na een fout antwoord negen van de tien keer gewoon doorgaat. Van uitdaging hoef je in deze game dus niet veel te verwachten. Dit zorgt echter wel voor een relaxte ervaring, waarbij je zonder al te veel druk door het verhaal kunt gaan.

Niet te gek

Wat ook relaxt is, is het verhaal, wat verrassend is voor een game waarin je een moordzaak moet oplossen. Het verhaal is op zich oké, maar kabbelt voortdurend voort op hetzelfde rustige niveau. Heel af en toe weet de game je op het verkeerde been te zetten door een onverwachte wending of lijkt de spanning even te worden opgevoerd, maar al snel keert de game terug naar datzelfde vlakke tempo. Een game in dit genre zou de speler juist moeten grijpen en niet meer mogen loslaten, maar Emio – The Smiling Man slaagt daar niet in. In plaats van dat we geboeid bleven doorspelen om te ontdekken hoe het verhaal zich zou ontvouwen, bestond onze speelsessie juist uit korte momenten. Dit kwam doordat we op een gegeven moment wel klaar waren met wat we moesten doen, en ons speurwerk werd niet beloond met toenemende spanning in het verhaal. Hierdoor mist de game die meeslepende ervaring die zo belangrijk is in dit genre.

Wel moet gezegd worden dat de game er grafisch goed uitziet. De manga/anime-achtige stijl is heel clean en ook verzorgd, en komt goed tot zijn recht in 720p in de handheld modus en op 1080p in docked modus. Bovendien zijn de diverse personages goed uitgewerkt, waardoor je met hen meeleeft. Alle dialogen worden ingesproken, en ook hier is prima werk geleverd. Hoewel de stemmen alleen in het Japans zijn (met Engelse ondertiteling), hoor je duidelijk de verschillende emoties van de personages, wat de ervaring verrijkt. Na het uitspelen van de game krijg je nog een extraatje aangeboden. We zullen niet verklappen wat dit is, maar we hadden liever gezien dat dit onderdeel was geweest van de hoofdgame zelf. Het had het verhaal waarschijnlijk positief beïnvloedt en de ervaring wat beter kunnen maken.