Review | Harry Potter: Quidditch Champions

Review | Harry Potter: Quidditch Champions – Ondanks de vaak ronduit absurde regels en het ongezond hoge risico op menselijk letsel – of misschien juist daardoor – is zwerkbal (‘quidditch’ voor de taalpuristen) al jarenlang één van de populairste ingrediënten van J.K. Rowlings toveruniversum. De wedstrijdjes van de schoolcompetitie hielden ons zes boeken lang ettelijke hoofdstukken aan de pagina’s gekluisterd en ook het handvol filmscènes op het zwerkbalveld sprak tot de verbeelding. In die mate zelfs dat veel fans de afwezigheid van zwerkbal betreurden in het verder uitstekend te pruimen Hogwarts Legacy. Die ‘fout’ is nu rechtgezet. Ontwikkelaar Portkey Games vuurt met Quidditch Champions een magische sportervaring op ons af, die zelfs een poging onderneemt om de eerder vermelde absurditeit in het reglement de wereld uit te helpen. Geslaagd? Wel… de game heeft zijn charmes, maar niet zonder enkele kanttekeningen.

Zwerkbal voor beginners

De dreuzels onder ons – ja, ja… ‘muggles’ is de Engelse term, maar we houden ons in deze tekst aan de Nederlandse terminologie – geven we graag even een snelcursus zwerkbal. De populairste sport in de wereld van Harry Potter is in essentie een verhaspelde vorm van korfbal op bezemstelen, waarin elk team een rode bal (de slurk of ‘quaffle’) door drie ringen probeert te werpen. Deze eenvoudige opzet wordt bemoeilijkt door de aanwezigheid van enkele rondzoevende metalen ballen (beukers of ‘bludgers’), die door de drijvers (‘beaters’) van het andere team genadeloos met honkbalknuppels naar spelers geslagen worden. Ondertussen vliegt een klein gouden balletje met vleugels (de snaai of ‘snitch’) haast onzichtbaar over het terrein. Als de zoeker (‘seeker’) de snaai weet te vinden én vangen, verdient hij of zij maar liefst 150 punten en is de wedstrijd onherroepelijk afgelopen. Interessant? Ja. Fair? Niet echt.

Portkey Games begreep dat het moeilijk werd om deze spelregels integraal over te nemen en toch voor een evenwichtige ervaring te zorgen. De studio heeft namelijk de regels die J.K. Rowling op papier zette een beetje herwerkt, om zo de rol van de zoeker minder doorslaggevend te maken. Dit betekent in de praktijk dat de snaai twee keer per wedstrijd opduikt en bij vangst slechts dertig punten waard is. Dit maakt het heel wat gemakkelijker om ook zonder een doorgewinterde zoeker een voorsprong vast te houden; een gescoord doelpunt is immers tien punten waard. Een wedstrijd duurt zeven minuten of is afgelopen wanneer een team de kaap van de honderd punten overschrijdt. Verder is het aantal drijvers herleid naar één, zodat een team zwerkbalspelers uit zes mensen bestaat in plaats van de zeven die in de boeken en films een ploeg uitmaken. Aanpassingen waar we eigenlijk best voor te vinden waren.

Rollenspel

Als speler kan je elke positie op het zwerkbalveld voor je rekening nemen. Een jager zoeft door het luchtruim en probeert de slurk te veroveren, om deze vervolgens door één van de ringen van de tegenstander te werpen. Je probeert dus andere spelers te tackelen, gericht passes te versturen of op te vangen en met een welgemikt schot je scorebord aan te dikken. Wie voor de rol van wachter (‘keeper’) kiest, moet de eigen ringen verdedigen. Dit komt vooral neer op slim positiespel, gecombineerd met razendsnelle reflexen. Met een druk op de knop kan je immers voor één van de ringen belanden, maar waar het tegen AI nog best vlot in te schatten valt op welke ring de vijandige jager gaat mikken, is dat tegen andere spelers van vlees en bloed geen sinecure. Vergelijk het met een penalty in het voetbal, waar je als doelman ook vaak een hoek kiest en hoopt dat de bal net in die richting getrapt zal worden. Een uitdagende rol.

De drijver kan een beuker oproepen en deze staalhard richting de tegenstander meppen. Weet je iemand meermaals te raken, dan ram je hem uiteindelijk van zijn bezem, waarna die speler even op non-actief geplaatst wordt. De auto-aim zorgt ervoor dat je redelijk vlot mensen het leven zuur kan maken, al geldt ook hier dat het een stuk eenvoudiger is tegen de computer dan tegen echte tegenstanders. Iedereen heeft namelijk de beschikking over een ontwijkknop die, mits wat gevoel voor timing, het harde werk van een drijver tot nul herleidt. De zoeker moet tenslotte de gouden snaai opjagen. Door zo nauwgezet mogelijk achter het gouden balletje aan te zoeven, loopt er een balkje vol, waarna je met een druk op de knop de snaai uit de lucht kan plukken. Het is alleen zaak om dit snéller te doen dan de zoeker van het andere team. Wat de invulling van de verschillende rollen betreft, weet Quidditch Champions alvast te scoren.

Rocket League op bezemstelen

In Quidditch Champions wordt de camera steevast achter je personage geplaatst. Dit zorgt ervoor dat je een prima gevoel van snelheid ervaart, maar ook soms het overzicht kwijtspeelt. Met een druk op een knop kan je weliswaar de camera op de slurk focussen, maar probeer dat eens te doen zonder je bezem abrupt van richting te doen veranderen of snelheid te laten verliezen? Bijna onmogelijk. Ook een scherpe bocht nemen is geen sinecure. Je kan Fast and the Furious gewijs driften, maar dat vergt veel oefening en wordt nooit echt intuïtief. Quidditch Champions wil heel erg graag Rocket League op bezemstelen zijn, maar is op dit moment helaas eerder een motorisch licht gehandicapt neefje dan een magisch spiegelbeeld. Bijzonder vlot speelt het allemaal niet… al moeten we daar wel bij vermelden dat wie de game veel speelt, na verloop van tijd uiteraard zal leren omgaan met de hierboven omschreven gebreken.

Geen magische levensduur

Om de game veel te spelen, heb je echter ook een grote hoeveelheid interessante content nodig… en daar wringt het schoentje toch een beetje. Quidditch Champions biedt drie verschillende competities aan, die je solo of in coöp met een vriend kan spelen. Het gaat om de Hogwarts Cup, waarin de verschillende afdelingen van Zweinstein het tegen elkaar opnemen; de TriWizard Cup, waarin Hogwarts de degens kruist met Beauxbatons en Durmstrang, twee tovenaarsscholen vanop het Europese vasteland; en de wereldbeker zwerkbal, waarin het logischerwijs om landenteams draait. In de praktijk zijn deze toernooien redelijk kort, waardoor je toch al snel tegen de aftiteling van de singleplayercampagne aankijkt. We hadden bijvoorbeeld graag de nationale zwerkbalcompetitie van Engeland – die, zo leren we uit de boeken, wel degelijk bestaat in deze wereld – ook vertegenwoordigd gezien.

Gelukkig kan je je zwerkbalvaardigheden ook meenemen naar het online multiplayertoneel, waar je met drie tegen drie het virtuele veld op kan. Als je in je eentje tegen AI speelt, kan je op elk moment van rol wisselen en dus zonder verpinken op enkele seconden tijd overschakelen van jager op wachter op drijver op zoeker. Online moet je op voorhand twee rollen kiezen die je graag voor je rekening zou nemen. Denk dan bijvoorbeeld aan jager en wachter of jager en zoeker. Goed kiezen is dus de boodschap. De online multiplayer is het leukste en spannendste onderdeel van Quidditch Champions. Het helpt ook dat de game vlot draait aan een relatief stabiele 60 frames per seconde, waardoor je nooit abrupt uit de ervaring wordt gehaald. Alleen jammer dat de matchmaking verre van optimaal is. Zo gebeurt het wel eens dat je als beginner tegen zeer ervaren spelers komt te staan of omgekeerd. En dan is frustratie nooit veraf.

Magische soundtrack, minder magische graphics

Een extra reden om te blijven spelen, is het verzamelen van cosmetische items en personages die je nog kent uit de Harry Potter verhalen. Dat potentiële feest van herkenning wordt naar een hoger niveau getild met een magische soundtrack die op gepaste wijze de feel van de iconische deuntjes uit de films emuleert. Commentatoren voorzien wedstrijden daarnaast van wat standaard commentaar, maar echt overtuigen doet dat beperkte stemmenwerk nooit. Op grafisch vlak trekken we opnieuw de vergelijking met Rocket League: veel flitsende felle kleuren en stadions in unieke locaties. Het ziet er allemaal prima uit in 4K, maar voelt – mede door het cartooneske stijltje – toch vooral aan als een stap terug sinds het bijzonder knappe Hogwarts Legacy. Hierover blijven klagen zou muggenziften zijn, maar vandaag de dag zijn we meer en beter gewoon. Hoeveel belang je daaraan hecht, is een andere vraag.