Reflectie | Onze GOTY van 2021 – Tijdens The Game Awards werd It Takes Two uitgeroepen tot de Game van het Jaar 2021. De beste man, Josef Fares, heeft het wel verdiend. Niet alleen is de game It Takes Two uiterst vermakelijk, het is ook een erg goede volgens de critici. Maar er zijn natuurlijk zoveel meer games uitgekomen in 2021 en ook vooral veel verschillende soorten. Het is daarom niet zo gek dat iedereen binnen de gaming community gerust een andere favoriete titel kan hebben dit jaar. In deze laatste Reflectie van 2021 zullen wij ieder onze eigen GOTY bespreken en vooral toelichten waarom wij dit vinden. Het hoeft ook niet per se een game te zijn die dit jaar is uitgekomen, want laten we eerlijk wezen: het was een vrij karig jaar, waardoor er niet voor een ieder wat wils was. Het is daarom misschien wel redelijk om gewoon een titel naar voren te schuiven waar men zich dit jaar goed mee heeft weten te vermaken.
Johnny
Na ongeduldig te hebben gewacht, heb ik afgelopen jaar eindelijk Control gespeeld. Uiteraard op de PlayStation 5 en met ray tracing aan. Geduld is een schone zaak en Remedy heeft dat met Control zeker bewezen. Het verhaal is intrigerend en origineel. De setting loopt over van sfeer en het brutalisme van de architectuur in de Oldest House is puur genieten. De gameplay staat werkelijk waar als een huis. Het is toch heerlijk om even los te gaan met je service weapon en de krachten van Jesse, niet? Het is ook lang geleden dat ik zulke kwalitatieve uitbreidingen voor een game heb gespeeld. The Foundation is uitstekend, maar vooral AWE deed mijn liefde voor Alan Wake weer helemaal opbloeien.
Toch schuif ik Resident Evil 8: Village naar voren als mijn game van het jaar. Ik was vanaf het begin tot het einde gefascineerd. Capcom heeft puik werk geleverd en het is vooral indrukwekkend hoe gevarieerd de gameplay wel niet is. Iedere locatie had iets unieks te bieden en laten we eerlijk zijn, het komt maar zelden voor dat de kwaliteit dan zo consistent blijft. Maar zelfs al zou alles zijn tegen gevallen, dan nog maakt House Beneviento het de moeite waard. Wat was dat een intens en ongemakkelijk stuk. Als horrorfan komt het helaas maar zelden voor dat mijn nekharen nog overeind gaan staan, maar Donna en Angie hebben toch mooi voor klamme handjes tijdens het spelen gezorgd.
Nando
Het beschrijven van mijn game van het jaar kostte toch wat meer moeite dan ik in eerste instantie had verwacht. Hoewel ik ruim een maand later nog steeds geniet van het racegeweld in het weergaloze Forza Horizon 5, gaat mijn stem uiteindelijk toch naar een titel die het (naar mijn idee) meer verdiende: Returnal. Ik hoef denk ik niet meer te vertellen dat Housemarque’s Triple-A rogue-lite waanzinnig lekker speelt, klinkt, oogt en ga zo door, maar ergens is dat toch niet genoeg om mijn adoratie voor Returnal te beschrijven. Het is meer als die ene maffe oom of tante die ietwat uit de toon valt bij de rest van de familie.
Returnal komt niet op een verjaardag aankakken in z’n Volvo, hij pakt lekker de scooter of een vrolijk gekleurde fiets. Met de Top 40 hoef je niet aan te komen, maar over jazz kan hij uren lullen. Een biefstukje op de zondagavond is hij liever kwijt dan rijk, een boterham met pindakaas en banaan: dáár mag je hem ’s nachts voor wakker maken. Returnal is eigenzinnig, een buitenbeentje, maar bovenal puur en oprecht in z’n principes en passies. Returnal is een unicum in een industrie die volgepropt is met cinematische action-adventures, Battle Royales en open werelden met lijstjes om af te vinken, en dat is voor mij reden genoeg om Housemarque’s titel van mijn ereprijs te voorzien.
Wim
Voor mij was het afgelopen jaar niet bepaald karig te noemen eigenlijk. Ik heb veel achten en negens mogen noteren. No More Heroes III, Persona 5 Strikers, Lost Judgment en de vreemde eend in dit rijtje: Psychonauts 2. En laat ik die game nu eens gaan honoreren als zijnde mijn game van het jaar. Allereerst omdat het een fantastische game is. Met alle problemen tijdens de ontwikkeling en het daaraan verbonden uitstel, is deze game er ontzettend sterk uitgekomen. Een liefdesbrief aan fans van het origineel, maar ook aan liefhebbers van 3D-platformers in het algemeen.
Misschien dat ik mij meer heb vermaakt met Lost Judgment, maar dat is een gegeven. Ik ben dol op de games van Ryu Ga Gotoku Studio, maar ik ben minstens net zo dol op originele games. Psychonauts 2 heeft zo’n unieke artstyle, een apart doch pakkend verhaal en aardig goede gameplay, dat deze game het verdiend heeft om even in het zonnetje gezet te worden. Vooral nadat deze game vijf kansen had op een prijs tijdens The Game Awards, maar al deze opties aan de spreekwoordelijke neus voorbij gingen. Tim Schafer, blijf wie je bent en ik hoop dat Microsoft jou de vrijheid geeft om meer van dit soort eigenzinnige games te creëren.
Chris
De heren Johnny en Nando hebben beiden een prachtige GOTY aangewezen, waar ik me ook in kan vinden. Ik heb mij uiterst goed weten te vermaken met Resident Evil 8: Village. Hoe sfeervol en tof de game ook was en terecht hoge scores heeft gekregen, was het voor mij niet het niveau van een Resident Evil 2. Die game heeft mij werkelijk weggeblazen als het ging om puik gamedesign en ontwikkeling. De andere game is Returnal, die heeft ook een behoorlijke indruk op mij achtergelaten. De muziek, de omgevingen en de genadeloze gameplay zijn op een zeer hoog niveau in het roguelite concept verwerkt. Ook het verhaal wist dit concept op een vrijwel perfecte manier over te brengen. Maar het is juist dit specifieke concept, waardoor ik er niet van begin tot eind in de ban van ben geraakt.
Metroid Dread is voor mij de grootste verrassing van dit jaar. Ik ben niet de meest happige gamer als het gaat om 2D-games, dus daarom keek ik ook niet per se uit naar deze titel. Wel was ik geïntrigeerd, omdat Metroid Returns op de 3DS een ijzersterke remake was. Tijdens het reviewen van de game werd ik simpelweg weggeblazen: het level design, de OST, de gameplay, de artistieke stijl, de pacing, de baasgevechten en ja, zelfs het verhaal/de lore wist mij op alle vlakken te overtuigen. Het is een game die een mooi voorbeeld zet van hoe je een game moet maken. Klassiek in design, maar daarom niet minder doeltreffend. Ik kon het dan ook niet laten een traan te laten vallen na het uitspelen, omdat Metroid Dread heeft laten zien dat het nog steeds kan dat er games gemaakt worden met passie, ziel en met zorg (voor de fans én nieuwkomers).