Review | No More Heroes III

Review | No More Heroes III – Travis Touchdown is terug in zijn beste vorm. Suda51 heeft ons lang laten wachten op het laatste deel in de trilogie van deze bizarre serie. Na het tussendeel Travis Strikes Again – No More Heroes werden alle pijlen gericht op een nieuw deel in de hoofdserie, maar dat was een wat tumultueuze route. Grasshopper Manufacture werd overgenomen door GungHo en vervolgens werd er ook nog in het personeel van Grasshopper gesneden. No More Heroes III is vergeleken met de vorige delen door een zeer klein team gemaakt, maar wat ze met de beperkte handjes die beschikbaar waren hebben neer weten te zetten is op zijn minst bewonderenswaardig te noemen.

Damon, I love you!

Twintig jaar voor het begin van de game vindt het jongetje Damon een alien genaamd FU. Samen worden ze beste vriendjes en deelt FU zijn krachten met Damon om zo samen een ruimteschip te maken, waarmee FU van de aarde kan ontsnappen. Tijdens een emotioneel afscheid beloofde FU over twintig jaar terug te komen om Damon op te zoeken. Twintig jaar later is Damon de baas van een groot bedrijf en wacht hij op het moment dat FU terug keert. FU komt terug, samen met wat vrienden die hij in zijn ballingschap heeft leren kennen. Het is echter geen blije hereniging, want FU wil de wereld overnemen. Maar wel samen met zijn maatje Damon, die hem al die jaren terug heeft geholpen.

De compagnons van FU beginnen een aanval op aarde, waarbij iedere alien zijn eigen zone krijgt toegewezen, waaronder Santa Destroy. Dit stadje behoort tot het territorium van Mr. Blackhole, niet wetende dat hij daarmee een slapende wolf wakker maakt. Travis Touchdown vindt het natuurlijk maar niks dat aliens zijn geliefde stadje om zeep aan het helpen zijn, dus gaat hij een stokje voor deze invasie steken. Alsof dat al niet genoeg motivatie is voor Travis, besluit FU ook nog eens een intergalactische ranglijst te maken van de beste assassins. Travis was natuurlijk al de beste assassin van aarde, maar de beste assassin van het heelal is natuurlijk een titel die hij niet aan zijn neus voorbij kan laten gaan.

KILL!

No More Heroes III is in essentie een openwereldgame, maar de focus van de gameplay ligt te allen tijde op de gevechten. En daar zijn we blij mee, want de besturing voelt soepeler aan dan ooit tevoren. Het fijne aan dat deze game op de Nintendo Switch is verschenen, is dat we de keuze hebben hoe we het willen spelen. De eerste twee delen zijn allebei op de Nintendo Wii verschenen en de standaard speelstijl was dus met motion controls. Die optie hebben we nog steeds met de Joy-Cons van de Switch, maar je kan natuurlijk ook gewoon een Pro Controller erbij pakken. Hoewel de motion controls erg goed werken, zijn we met onze PlayStation-roots natuurlijk gewend aan een ouderwetse controller, dus het is fijn dat we die optie ook gewoon tot onze beschikking hebben.

Travis z’n arsenaal bestaat hoofdzakelijk natuurlijk uit zijn beam katana, een soort lightsaber waarmee je door jouw vijanden heen slaat. Door een mooie combo te maken krijg je uiteindelijk de mogelijkheid om een vijand op brute wijze door midden te hakken als een soort van finisher. De baasgevechten zijn van het kaliber waar je “U” tegen zegt. Lekker ouderwets uitdagend, maar wel eerlijk. Een baas tijdens jouw eerste poging verslaan is dan ook lastig; je zal de patronen moeten leren kennen alvorens je dit klaar zal spelen. Bij sommige bazen is dit nog verdomd lastig ook, maar gelukkig heeft Travis nog wel wat dingen achter de hand voor dit soort gevechten.

Home sweet home

Zoals in voorgaande delen krijgen we ook weer een open wereld voorgeschoteld om te verkennen op onze motor. Natuurlijk zijn er weer diverse jobs om je mee bezig te houden en jouw portemonnee wat te spekken. Denk hierbij aan het verzamelen van vuilnis om de stad net wat mooier te houden, maar wel in de maffe stijl van Suda51. Zo kan je tijdens het verzamelen van vuilnis zomaar aangevallen worden door een alligator. Jazeker, een alligator. Maar daar maakt Travis zonder al te veel moeite direct korte metten mee. Als dat je iets té spannend klinkt, kan je natuurlijk ook gewoon het gras gaan maaien bij de buren. Er is weer genoeg te doen in Santa Destroy.

Als je dan eenmaal jouw portemonnee aardig hebt gevuld, is het natuurlijk tijd om jouw zuurverdiende centjes te spenderen. Travis is dol op sushi en je zal hier en daar ook sushi kramen tegenkomen. Je kan er voor kiezen om daar te eten, maar ook het een en ander mee te nemen. Sushi werkt als een soort buff, waarmee je tijdens een missie bijvoorbeeld extra attack power krijgt, maar het dient ook als simpele health power-up. Het is dan ook wijs om wat sushi mee te nemen voordat je tegen een baas gaat vechten, want ze slaan hard. Je kan jouw geld natuurlijk ook spenderen aan nieuwe T-shirts of het verzamelen van figuurtjes die in een capsule machine zitten. Ook in Santa Destroy zelf zal je diverse collectables tegenkomen, die bijvoorbeeld weer andere unieke outfits ontgrendelen.

Te veel van het goede?

Veel gamers zullen weten van de erbarmelijke staat waarin Deadly Premonition 2 op de markt kwam, een vervolg op een game die minstens net zo’n cult-status heeft als No More Heroes. Bij de eerste beelden die we te zien kregen van de open wereld in No More Heroes III, waren we bang dat deze game hetzelfde lot tegemoet zou gaan. Gelukkig heeft men voor de release een hoop weten te verbeteren, maar het is nog niet helemaal wat het zou moeten zijn. No More Heroes III draait op de Unreal Engine 4, iets wat voor de Switch nogal pittig kan zijn. Je zal dus genoegen moeten nemen met slechts 30fps gemiddeld, maar in de open wereld wil het nog wel eens daaronder schieten. Met deze engine op de Switch hebben we daar op zich nog wel begrip voor. Het maakt de game absoluut niet onspeelbaar, maar jammer is het wel. Tijdens de missies daarentegen merk je dat de framerate wel wat omhoog gaat en deze tikt soms zelfs bijna de 60fps aan wanneer je docked speelt.

Door diezelfde engine ziet No More Heroes III er echter wel erg goed uit voor een Switch titel. De gevechten spatten van jouw scherm af en ook de stad kan er met vlagen prima uitzien, ware het niet dat er toch behoorlijk wat texture pop-in aanwezig is wanneer je door de stad aan het cruisen bent. We kunnen het allemaal wel begrijpen, maar het is ergens toch wel jammer dat een game met zoveel ambitie dan weer exclusief voor de Nintendo Switch verschijnt en hierdoor erg veel op performance moet inleveren, vooral wanneer je portable speelt. Door het gebruik van een zwaardere engine lever je daarom ook in op de resolutie. Docked draait No More Heroes III op 720p en portable zelfs op 480p. Zonde, maar voor ons absoluut geen definitieve dealbreaker als je ziet wat No More Heroes III je verder allemaal te bieden heeft.

Het verhaal an sich is al maf genoeg, maar ook de dialogen bevatten veel bizarre woordwisselingen tussen Travis en anderen. Zo ook de kat Jeanie die, tot Travis zijn verbazing, een diepe mannenstem blijkt te hebben. De voice-acting in No More Heroes III is erg fout. Als wij dit in een gemiddelde JRPG waren tegengekomen, hadden we het waarschijnlijk ook niks gevonden. Maar No More Heroes III is een erg absurdistische game wat de voice-acting eigenlijk weer ‘so bad, it’s good’ maakt. Vooral onze complimenten aan de voice-actor van FU, want wat die af en toe uit weet te kramen plus zijn gewetenloosheid, heeft ons diverse keren hardop aan het lachen gemaakt.