Review | Crown Wars: The Black Prince

Review | Crown Wars: The Black Prince – XCOM, maar dan in de middeleeuwen. Klink als een best interessant concept, toch? Het is namelijk al even geleden dat we nog eens een game zoals XCOM hebben gekregen en strategie games worden de laatste jaren zowaar opnieuw populair! Ontwikkelaar Artefacts Studio poogt nu een waardige toevoeging aan het genre uit te brengen in de vorm van Crown Wars: The Black Prince. Het is een project dat gericht is op zowel strategie-fans als liefhebbers van Europese geschiedenis… al schiet het resultaat jammer genoeg tekort op beide vlakken. We gingen met deze veelbelovende game aan de slag, maar we bleven wat ontgoocheld achter.

‘Bore-log’

Frankrijk, de 14^e eeuw. De 100-jarige Oorlog – die eigenlijk 116 jaar duurde – woedt in al zijn hevigheid en het land lijdt onder voortdurende veldslagen en hongersnood. Tegelijk is er ook de onrustwekkende opkomst van een occulte vereniging genaamd de ‘Orde’. Te midden van al deze chaos, sta jij: een leenheer van een hoogstaande familie die betere dagen heeft gezien. Jouw leengoed is ook in verval geraakt en het is jouw taak om je grondgebied opnieuw op te bouwen, te onderhouden en te verdedigen tegen eventuele indringers. Het concept is best leuk en ook de sfeer is wel geslaagd, al houden onze complimenten over het verhaal daar jammer genoeg al op.

Het eigenlijke ‘verhaal’ is voornamelijk achtergrondlawaai: het is niet interessant en het maakt veel te weinig gebruik van de setting waarin het zich afspeelt. Verwacht ook geen historisch accuraat avontuur, want er zitten wat fantasy-elementen in de mix (wat op zich niet slecht is). Je krijgt wel wat historische achtergrond bij de gebeurtenissen, maar die moet je zelf gaan nalezen in een apart menu in een veel te lange lap tekst die nu ook niet heel boeiend geschreven is. En dan moeten we het nog even over de stemacteurs hebben: oh God, de stemacteurs… Met het charisma van een uitgedroogde kamerplant en het enthousiasme van Garfield op maandag sleuren ze je door de dialogen heen. Saai, geforceerd en lachwekkend op een totaal foute manier. Voor het verhaal moet je deze game alleszins niet aanschaffen.

Kasteelheer spelen voor dummies

Over naar iets waar we wél positief over kunnen zijn: het managen van je leengoed en je troepen. Als leider van je eigen gebied, draag je best veel verantwoordelijkheden en dus zal je goed moeten plannen en managen. Er zijn verschillende faciliteiten beschikbaar, waaronder een smidse om je wapens sterker te maken, een laboratorium om items te maken en de barakken om je soldaten te beheren. Niets wat je in andere games nog nooit eerder hebt gezien, maar op zich is dat geen probleem. De game heeft een interne kalender en de acties die je onderneemt, volgen een soort ‘realistisch’ tijdsverloop. Een gewonde soldaat verzorgen of betere wapens ontwerpen, bijvoorbeeld, duurt telkens een paar dagen en hier moet je rekening mee houden.

Om dit alles te kunnen waarmaken, heb je grondstoffen nodig. Die krijg je door missies te voltooien en ook hier moet je plannen. Op een oorlogskaart kan je zien waar er zich problemen voordoen in het rijk en waar je dus je troepen naartoe kan sturen. Deze missies zijn vaak tijdsgebonden, dus je moet even kijken welke missies je wel of niet aangaat (afhankelijk van je beschikbare troepen en de beloningen). Klein minpuntje: je leengoed zou onderdak moeten bieden aan heel wat burgers, maar daar merk je eigenlijk bitter weinig van. Je krijgt gewoon een stilstaande afbeelding te zien en daar selecteer je dan de faciliteit die je wilt gebruiken. Een beetje saai om naar te kijken, extra animaties hadden hier wel wat meer leven in de brouwerij kunnen brengen.

Knuppels, zwaarden en bogen

Eens aangekomen bij een missie, moet je die uiteraard nog tot een goed einde brengen. Crown Wars: The Black Prince is een turn-based tactische game die heel veel gelijkenissen vertoont met de XCOM-games. Je bestuurt een groepje soldaten en elke soldaat kan tijdens diens beurt drie acties uitvoeren: bewegen, aanvallen of een item gebruiken. Of je aanval ook raakt, is gebaseerd op verschillende factoren: je positie, eventuele aandoeningen, de verdedigingsgraad van je tegenstander en meer. Je krijgt telkens een slaagpercentage te zien, dus je moet je troepen tactisch plaatsen op het veld om maximale schade aan te richten. Tegelijk blijft het ook een beetje geluk hebben: je kan (in ware XCOM-stijl) een aanval met 95% slaagkans nog steeds missen, maar gelukkig kan je altijd beroep doen op het beruchte ‘save scummen’ (als je moreel kompas dat goedkeurt).

An sich werkt het systeem prima, maar dat is vooral omdat de elementen die gekopieerd werden van XCOM gewoon een sterke basis vormen. Crown Wars kiest dan wel voor een middeleeuwse setting en probeert hier een eigen identiteit te vinden. De snipers, shotguns of machinegeweren worden dus ingewisseld voor knuppels, bogen en zwaarden. Elke troep is ingedeeld volgens een ‘class’ en onze persoonlijke favoriet is de ‘beastmaster’: een soldaat die toegang heeft tot een wild dier (beer of hond), dat je ook apart kan besturen en kan gebruiken om vijanden mee uit te schakelen. De meeste classes zijn echter heel gelijkaardig aan elkaar en het gevolg hiervan is dat het merendeel van je confrontaties met mêlee zal gebeuren. Dekking zoeken voelt hierdoor vaak als een wat overbodige feature (behalve tegen boogschutters). Meer dan eens draaide de missie uit op een ‘moshpit’ van soldaten die samengetroept op elkaar begonnen te meppen tot de ander dood neerviel.

Op zich is het systeem niet slecht en we hebben er ons plezier wel uitgehaald, maar het mist hierdoor wel de finesse en diepgang van zijn inspiratiebron. Wat ons echter veel meer stoorde, was de geforceerde grind. Het zit zo: om voortgang te boeken in het verhaal, moet je hoofdmissies spelen (klinkt logisch). Het probleem is dat een nieuwe hoofdmissie een best grote ‘difficulty spike’ met zich meebrengt. Oplossing: grinden in de zijmissies. Nieuw probleem: je soldaten levelen gaat best traag én er is een ‘permadeath’ systeem, dus als een soldaat sneuvelt, heb je brute pech en mag je opnieuw beginnen met grinden. Op den duur heb je deze zijmissies ook wel gezien: de omgevingen beginnen op elkaar te lijken en je doet vaak hetzelfde. De lengte van de game wordt hierdoor artificieel gerekt en zo wordt het saai.

Insectenverdelger

Zucht… we moeten ook nog even praten over het technische aspect van deze game. Korte samenvatting: het is niet al te best. De game heeft een 4K-resolutie, maar veel verschil maakt die niet. De visuals schommelen van oké (tijdens gameplay) tot lachwekkend slecht (tijdens cutscènes). Animaties zijn eerder beperkt en degene die er zijn, zijn zo houterig en geforceerd als een bejaarde die een TikTok-dansje probeert te doen. Over houterig gesproken: de camera blijft vaak vasthangen in het décor en de besturing ervan gaat niet zo heel vlot. Tijdens de beurt van de tegenstander gebeurt het ook wel eens dat de camera gewoon niet inzoomt op de actie, waardoor je achteraf maar moet gissen wat er precies is gebeurd.

En dan zijn er nog de talloze bugs en glitches die we tegen het lijf zijn gelopen. Hier gaan we, in willekeurige volgorde! De game zou een framerate van 60fps moeten hebben, maar wen alvast aan zware framedrops / soms beslist de game dat een personage plots een bepaalde aanval niet meer mag uitvoeren… heb jij even pech! / game crashes (wanneer heb je het laatst je spel opgeslagen?) / PlayStation trofeeën activeren niet correct / visuele bugs / input lag en de besturing met een controller is wat sloom. Waarschijnlijk missen we nog wel wat dingetjes, maar één ding mag duidelijk zijn: het is een rommeltje. We kunnen leven met een bepaalde graad aan bugs en oneffenheden, maar hier was het gewoon veel te veel.

Gespeeld op: PlayStation 5.
Ook beschikbaar op: Xbox Series X|S, Nintendo Switch, pc.