Review | Hi-Fi Rush

Review | Hi-Fi Rush – Tango Gameworks en Microsoft wisten begin vorig jaar voor een grote verrassing te zorgen. Zij kondigden namelijk Hi-Fi Rush aan voor de Xbox Series X|S en pc en brachten de game direct dezelfde dag uit. Ook ging het om een titel die je nu niet gelijk associeert met de eerder genoemde Japanse ontwikkelaar, die vooral bekend staat om zijn horrorgames. Helaas hebben wij Hi-Fi Rush toentertijd niet van een review voorzien, maar Microsoft heeft ondertussen besloten om een aantal van hun games multiplatform te laten gaan en één daarvan is Hi-Fi Rush, die nu ook op de PlayStation 5 te spelen is. Dat is voor ons een mooie gelegenheid om de game van Tango Gameworks alsnog van een review te voorzien.

Feel the beat

In Hi-Fi Rush speel je als Chai, die heel graag een rockster wil worden. Hij besluit vrijwillig deel te nemen aan ‘Project Armstrong’ van het gerenommeerde bedrijf Vandelay Technologies. Zij staan bekend om hun vooruitstrevende robotica. Chai wordt voorzien van een robotarm, maar door een samenloop van omstandigheden wordt ook zijn muziekspeler in zijn borst geïmplanteerd. Hierdoor wordt de hoofdrolspeler als ‘defect’ bestempeld, en het bedrijf wil deze fout in de doofpot stoppen en gaat achter de jongen aan. Chai besluit echter de strijd aan te gaan met Vandelay Technologies en ontdekt al snel dat de geïmplanteerde muziekspeler hem kan helpen. Het apparaat stelt hem namelijk in staat de ritmes van de wereld te voelen, en zijn nieuwe robotarm blijkt meer te kunnen dan waarvoor die bedoeld is.

1, 2, 3… 1, 2, 3

Het spel biedt in principe een ervaring die je waarschijnlijk al vele keren eerder hebt beleefd. Je doorkruist levels, springt van en naar platforms en vecht tegen vijanden. Door te vechten kun je valuta verdienen, die je vervolgens kunt gebruiken om meer vechtbewegingen of upgrades te kopen. Zoals al eerder beschreven draait het in Hi-Fi Rush echter ook om ritme, en dit is nu net de toevoeging die meestal niet wordt gebruikt in soortgelijke games. Tijdens de gevechten moet je letten op de beat van de muziek. Je hebt een sterke en een zwakke aanval en als je één van deze knoppen indrukt, reageert Chai niet direct. Hij valt pas aan op het ritme van de muziek. Om direct aan te vallen moet je dus op het ritme van de beat je knoppen indrukken. Dit geldt natuurlijk ook voor combinatieaanvallen en wanneer je aanvallen wilt ontwijken of pareren.

Het is van essentieel belang om goed op de muziek te letten, want als je aanvallende of verdedigende bewegingen uit de maat laat vallen, laat je een opening voor je vijanden die daar maar al te graag gebruik van maken. De combinatie van vechten en muziek zorgt voor uiterst vloeiende gevechten. Er wordt ook nauwkeurig gereageerd op je commando’s, dus als er iets misgaat, is dat echt jouw eigen schuld. Je hebt bovendien een behoorlijk arsenaal aan bewegingen tot je beschikking om je vijanden aan te vallen, en je kunt er nog veel meer vrijspelen. Hierdoor worden de gevechten nooit eentonig en zijn ze een waar genot om te ervaren. Dit wordt ook bevorderd door de diversiteit in vijanden, die elk hun eigen sterke en zwakke punten hebben. Gedurende je avontuur krijg je ook hulp van andere personages, die je tijdens gevechten bijstaan. Het vechten vormt dan ook een hoogtepunt van Hi-Fi Rush.

Goed werk

Dat het vechten het hoogtepunt van Hi-Fi Rush is betekent niet dat de rest van de game niet goed is. Integendeel, alles is namelijk tot in de puntjes uitgewerkt. Het leveldesign zorgt ervoor dat de vloeiende gevechten niet worden verstoord door levels waar je vast komt te zitten, waardoor de hele game een heerlijke flow krijgt. Op grafisch gebied scoort de game ook uitstekend. Er is gekozen voor een tekenfilmstijl die er zeer goed uitziet. Door geen gebruik te maken van krachtverslindende nieuwe technieken om het uiterlijk op te leuken, kan de game op 4K en 60 frames per seconde draaien. Hierdoor zien de graphics er haarscherp uit. De framerate laat geen steekje vallen, wat de gameplay zelf ook ten goede komt. Kortom, de game ziet er visueel top uit. Over de algehele sfeer kunnen we ook alleen maar positief zijn. Het geheel doet denken aan tekenfilms uit de vroege jaren 90, inclusief de daarbij horende – en goed uitgewerkte – humor. Voeg daar nog eens lekkere gelicenseerde en originele muziek aan toe, en je hebt een audiovisueel indrukwekkende game.

Het verhaal biedt ongeveer 10 tot 12 uur aan gameplay, wat voldoende is voor een game die voor minder dan de helft van een ‘full-priced’-titel van vandaag de dag wordt aangeboden. Je kunt deze speeltijd echter nog uitbreiden met extra content (die erg leuk is) nadat je de campagne hebt afgerond. Valt er dan helemaal niets op Hi-Fi Rush aan te merken? Toch wel, want we hebben wat kleine puntjes van kritiek. Ten eerste zijn er de cutscènes. De meeste tussenfilmpjes zijn gemaakt met de in-game graphics, maar heel af en toe zijn deze handgetekend. Dit verschil valt erg op, aangezien de handgetekende cutscènes er niet zo mooi uitzien als de filmpjes waar de in-game graphics voor worden gebruikt. Een ander minpuntje is dat je naar het einde toe toch aardig overpowered bent, waardoor het einde niet echt voor een uitdaging zal zorgen. Dit komt ook doordat geheime kamers en dergelijke, die extra valuta bevatten, niet al te moeilijk te vinden zijn.

Gespeeld op: PlayStation 5.
Ook beschikbaar op: Xbox Series X|S en pc.