Preview | Paper Mario: The Thousand-Year Door – De Paper Mario serie heeft door de jaren heen verschillende vormen aangenomen. De serie probeert namelijk iedere keer iets unieks te doen en weet daar soms in te slagen, maar soms de plank ook volledig mis te slaan. Waarom Nintendo de neiging voelt om dat te doen blijft ons een raadsel, want als het aan ons ligt zijn de eerste twee Paper Mario-games nog altijd de beste. De eerste Paper Mario is al een tijd goed speelbaar via Nintendo Switch Online met het Uitbreidingspakket en deze game was voorheen ook verkrijgbaar via de Virtual Console op zowel de Wii als de Wii U. Hoog tijd dus dat we het 20 jaar oude tweede deel, Paper Mario: The Thousand-Year Door, weer eens kunnen bezoeken op een modern platform.

Is het niet Bowser, dan wel iemand anders

Het verhaal brengt ons naar een ander gedeelte van Mushroom Kingdom waar het havenstadje Rogueport zich bevindt. Hier woont en werkt een hoop van het gespuis van het Mushroom Kingdom en dat zie je direct aan hoe vervallen het stadje eruitziet. Terwijl Princess Peach als hoogheid door het rijk reist om te kijken hoe alles er voor staat raakt zij afgeleid door een gerucht over een verborgen schat onder Rogueport. Ze stuurt een brief aan Mario om hem om zijn hulp te vragen en voor je het weet staat Mario in Rogueport, alleen is Princess Peach nergens te bekennen. Wetende dat zij bezig was met het zoeken naar de schat, doet dat Mario besluiten om ook op onderzoek uit te gaan. Hopelijk weet hij dan gaandeweg de prinses te vinden.


Als eerste gingen we Rogueport even opnieuw verkennen in de remake voor de Nintendo Switch en we kunnen zeggen: zoals deze game worden er nog maar weinig gemaakt. Alles in dit hub-stadje ademt een bepaalde sfeer uit. Of het nu de diverse NPC’s zijn met hun verhalen of hoe het stadje is ingedeeld, het was alsof we in een warm bad op perfecte temperatuur stapten. Het gevoel van avontuur is moeilijk te omschrijven, maar Paper Mario: The Thousand-Year Door weet je dit gelijk voor te schotelen. En dat geldt niet alleen voor Rogueport, maar ook de andere gebieden waar we reeds in hebben vertoefd.

Klassieke gameplay

Paper Mario: The Thousand-Year Door is een turn-based RPG net zoals zijn voorganger. Dat is een genre waar velen bekend mee zijn, maar met name dit vervolg doet wat bijzondere dingen. Één van de uitschieters op dat vlak is het publiek. Zodra Mario en compagnon een gevecht in gaan, speelt dit gevecht zich af op een podium met, jawel, publiek. Afhankelijk van hoe goed je presteert in gevechten zal er steeds meer publiek bij komen. Het publiek zal zo nu en dan iets naar je willen gooien wat behulpzaam kan zijn in de vorm van bijvoorbeeld een mushroom, maar het kan ook een steen zijn die je naar je hoofd geworpen krijgt. In beide gevallen zal de game je een waarschuwing geven dat iemand iets wil gooien, en dan kan je de X-knop indrukken om het tegen te gaan. Doe je dat bij een vriendelijke toeschouwer, dan verlies je publiek. Vervelende toeschouwers, zoals die met een steen, slaat Mario met zijn hamer zo het theater uit.


In Rogueport treft Mario al gauw zijn eerste compagnon in de vorm van Goombella, een slimme Goomba die studeert aan de University of Goom. Naast dat zij Mario kan helpen met het verslaan van vijanden kan ze daarnaast ook van alles vertellen over de omgeving waar jij je bevindt en de vijanden die je tegenkomt. Niet veel later treffen we ook Koops de Koopa. Koops is een beetje een angsthaas en wil zichzelf bewijzen tegenover zijn familie én zijn vriendin, en sluit zich daarom bij Mario aan om mee te gaan op dit avontuur. Koops valt aan met zijn schild en kan, als speciale aanval, daarmee ook een hele rij vijanden schade toebrengen. Een nuttige toevoeging aan jouw party en pas het begin van wat ons nog meer te wachten staat.

Nostalgie alom

Dat we in essentie met dezelfde titel te maken hebben als 20 jaar geleden werd al duidelijk vanaf het moment dat we weer helemaal de wereld van de game in werden gezogen. Er is weinig charme verloren gegaan in die periode. We zeggen ‘weinig’, want er zijn ons in de eerste paar hoofdstukken al wat dingen opgevallen waarvan we dachten: dat was in het origineel beter. Zo is er een punt in Rogueport waar je heen kan lopen wat in de GameCube-versie een kijkdoos-achtige transitie opleverde, een kenmerk van de Paper Mario-games; creatief omgaan met de papier-look. In de remake is deze transitie echter nergens te bekennen en kregen we in plaats daarvan, kortstondig, een zwart scherm. Erg zonde.


En om dan maar gelijk het andere hekelpunt in deze remake te benoemen: de framerate. We hebben het niet kunnen meten, maar dit is in ieder geval géén 60fps. Iets wat de oorspronkelijke GameCube-versie dus wel deed. Doet het heel erg af aan de ervaring? Dat niet per se, maar het is gewoon een erg vreemd gegeven. De ruim 20 jaar oude kubus van Nintendo deed ‘gewoon’ 60fps in deze game, waarom zou de Switch dit dan niet kunnen? De game heeft zeker nog zijn charme en de leuk doordachte turn-based gevechten, maar we hopen natuurlijk wel dat de ervaring op het vlak van de framerate nog wat beter wordt.

Voorlopige conclusie

Ondanks onze klaagzang aan het einde van deze preview hebben we nog steeds met ontzettend veel plezier Paper Mario: The Thousand-Year Door gespeeld. Dat heeft absoluut te maken met de charme die deze titel nog altijd uitademt en natuurlijk de doordachte gameplay. We hebben iedere minuut genoten, maar het feit dat sommige elementen juist achteruit zijn gegaan in plaats van vooruit, is iets wat we moeilijk kunnen bevatten. Van wat we tot nu toe hebben gezien durven we deze remake van Paper Mario: The Thousand-Year Door nog niet als een topper aan te merken. We hebben absoluut genoten van de game tot dusver, maar zijn vooralsnog ietwat teleurgesteld als we terugdenken aan het origineel.