Review: WWE 2K19 – De WWE 2K-serie zorgt altijd voor leuke games, maar de laatste jaren weet de reeks niet meer zoveel indruk te maken. Het zijn op zich wel goede games, maar er valt altijd wel wat op aan te merken. Zo is de ontwikkelaar met de laatste delen op zoek geweest naar de meest ideale vorm om de verschillende worstelaars weer te geven, maar die vorm is nog niet gevonden. Ook qua gameplay begon de reeks scheurtjes te vertonen en dat kwam vooral doordat deze stilstond en er zo goed als geen vernieuwingen werden doorgevoerd. Ook het aantal worstelaars die aanwezig waren in de verschillende delen was soms wat teleurstellend. Yuke’s heeft al deze kritiek aangepakt in WWE 2K19 en het nieuwste deel in de worstelserie lijkt op papier de ultieme worstelgame te zijn.
Torens
Je kan veel zeggen over de WWE 2K-serie, maar qua content heeft het altijd wel goed gezeten. Het nieuwste deel trekt deze lijn voort en stelt op dit vlak niet teleur. Er zijn nu gigantisch veel worstelaars aanwezig die speelbaar zijn. Het spel loopt echt over van de atleten en geeft de gamer genoeg keuze. Ook qua modi valt er niets te klagen. Natuurlijk zijn oude bekenden als MyUniverse en Road to Glory weer terug en deze hebben aanpassingen gehad die de ervaring beter moeten maken, maar er is ook een nieuwe modus: Towers. Hierin krijg je torens met worstelaars die je moet verslaan en elke toren heeft specifieke condities waaraan je moet voldoen. Dit is op papier een hele simpele modus, maar pakt toch verrassend goed uit. Je hebt dus meer dan genoeg te doen in WWE 2K19.
De perfecte balans
Zoals al aangegeven is Yuke’s in de afgelopen jaren op zoek geweest naar de juiste vorm om de worstelaars zo goed mogelijk weer te geven en dat leverde vaak gemixte resultaten op. Regelmatig was het zo dat de grote sterren er wel goed uitzagen, maar dat de mindere goden er daadwerkelijk uitzagen als mindere goden. Met WWE 2K19 heeft de ontwikkelaar eindelijk de ‘perfecte’ balans gevonden. Voor zo goed als alle worstelaars geldt dat ze goed zijn vormgegeven en prima zijn geanimeerd. Wat er bovendien op een positieve manier met kop en schouders bovenuit steekt, zijn de gezichtsanimaties. WWE-worstelaars staan bekend om ‘overacting’ en dat wordt hier geweldig goed weergegeven. Het is ook fijn dat je maar heel zelden ledematen in elkaar ziet vloeien, wat voorheen vrij veel gebeurde. Het maakt van de nieuwste telg in de serie een zeer indrukwekkend schouwspel.
Een leuke toevoeging
De WWE 2K-serie staat qua gameplay al een aantal jaartjes zo goed als stil. Aan dit nieuwe deel is echter een nieuwe feature toegevoegd die hier verandering in moet brengen, namelijk Payback. Dit moet je zien als een soort ‘second wind’. Ben je aan de verliezende hand, dan loopt er een metertje vol en kan je op een gegeven moment een bepaalde ‘perk’ gebruiken die per worstelaar weer anders is. Zo moet je denken aan het automatisch counteren van een aanval van de tegenstander of dat je direct opstaat, terwijl je tot pulp bent geslagen. Dit is op zich een leuke toevoeging – met de nadruk op toevoeging – want het geeft je de kans om het momentum van een wedstrijd naar je toe te trekken op een moment dat dit bij je tegenstander ligt. Het is echter geen ‘game changer’, die de gameplay totaal doet veranderen. Het spel voelt dus hoofdzakelijk nog steeds hetzelfde aan. Dat is op zich nog steeds leuk en goed, maar fans verwachten inmiddels toch wel wat meer.
Terug van weggeweest
Wat gamers ook graag wilden zien in WWE 2K19 was de terugkeer van de populaire modus Showcase. Met WWE 2K17 was deze enkel beschikbaar als je daar extra geld voor betaalde en dat kwam 2K op veel kritiek te staan. Het jaar daarop was het zelfs geheel verdwenen. Nu keert Showcase weer terug en het is gewoon weer een vast onderdeel van het spel waarin de worstelcarrière van Daniel Bryan onder de loep genomen wordt. Dit lijkt dus erg goed nieuws, alleen komt deze modus nu niet echt goed uit de verf. Ten eerste ben je verplicht verschillende bewegingen te doen of situaties na te bootsen in een bepaalde volgorde. Deze moet je volbrengen, anders kan je niet winnen. Bepaalde situaties zorgen er echter voor dat de wedstrijden onnodig lang duren. Nu staat Showcase bekend om dit soort momenten, maar in WWE 2K19 is het gewoon overkill. Je moet constant een opdracht volbrengen om verder te komen en daardoor voelen wedstrijden veel te gescript aan en dat is gewoonweg niet leuk.
Ten tweede worden de bewegingen die je moet maken om de volgende opdracht te krijgen negen van de tien keer gecounterd door je tegenstander. Het maakt dan niet uit of je vijand haast geen energie meer overheeft of nog volledig op sterkte is. En aangezien je elke wedstrijd (te) veel verplichte situaties moet nabootsen, wordt het snel heel vervelend en/of frustrerend. Daar komt ook nog eens bij dat hoe verder je komt hoe specifieker de opdrachten worden die je moet vervullen. Als je dan ook nog eens tegen meerdere tegenstanders tegelijk moet knokken, wordt het natuurlijk wel heel erg gortig. Je zal veelvuldig verliezen, doordat je geen eerlijke kans krijgt door de vele en soms moeilijke opdrachten. Showcase was in eerdere delen de meest populaire modus, maar is nu gedegradeerd tot het minst leuke gedeelte van het spel. De ontwikkelaar had eigenlijk net zo goed kunnen besluiten om de modus wederom weg te laten, want nu loopt het nieuwste deel een veel grotere deuk op.
Mijn carrière
Het verplicht uitvoeren van bepaalde bewegingen is ook doorgevoerd in de verhalende campagne van MyCareer. Nu hebben je tegenstanders hier gelukkig minder de neiging om in deze situaties je aanvallen de meeste keren te counteren en deze momenten zijn bij lange na niet zo veelvuldig aanwezig als in Showcase. Hier komt het veel meer tot zijn recht, doordat je nu veel meer vrijheid hebt. MyCareer is daarmee best een aardige modus, alleen is het online-gedeelte van deze modus wel uit balans doordat je met echt geld je personage kan oplevelen, oftewel pay-to-win. Gelukkig is dit maar een klein gedeelte van het geheel, maar toch. Het verhaal van MyCareer is niet bijzonder en ‘plottwists’ zie je van mijlenver aankomen, maar het is goed te doen. Alles is nu ook – eindelijk – voorzien van gesproken tekst, dus dat geeft het verhaal in ieder geval een meer realistisch gevoel. Het minder extreem counteren maakt het tevens een leukere modus om te spelen dan Showcase. Dat wil echter niet zeggen dat er voor de rest op de gameplay niets aan te merken is, want dat is er zeker wel en dat is voor alle modi van kracht.
Elk voordeel heeft zijn nadeel
Zo zijn je tegenstanders altijd in het voordeel als je een submission mini-game moet spelen. Jij moet veel meer moeite doen om deze te winnen dan bij je tegenstander het geval is. In sommige modi is dit erger merkbaar dan in andere en soms is het zeer extreem. Zo kwam ik in de nieuwe modus Towers al snel in een ‘submission match’ terecht. Hier moet je dus winnen door je tegenstander op te laten geven door middel van een armklem of iets dergelijks. Toen ik mijn tegenstander helemaal tot pulp had geslagen en gegooid was zij volledig – maar dan ook echt volledig – buiten westen. Ik heb toen letterlijk tien minuten lang steeds opnieuw de mini-game moeten spelen om haar op te laten geven. Steeds won ze de mini-game en moest ik weer opnieuw beginnen. Ze kon niet meer opstaan, omdat ze helemaal out was en er zat geen kracht meer in haar ledematen, maar toch gaf ze niet op. Uiteindelijk was de tijd voorbij en won ik dus niet.
Ook de mogelijkheid om te ontsnappen als je vijand je bij je hoofd vastpakt en jou door de ring sleurt is niet goed gebalanceerd. Je moet als een gek op het rondje drukken, maar de meter vult zich zo langzaam dat voordat je zijn/haar grip hebt verbroken, je al in de hoek bent gekwakt of nog erger, tegen de stalen hoekpaal als je buiten de ring staat. Tevens wil het wel eens voorkomen dat er niet gereageerd wordt als je je tegenstander wilt vastpakken als deze in een hoek zit. Vreemd genoeg gebeurt dit vaker als er meer dan twee atleten aan het vechten zijn. Ook werkt het countersysteem nog steeds niet zoals het hoort en het lijkt er regelmatig op dat je op het goede moment had gecounterd, maar dat dat dus niet het geval was. Natuurlijk kunnen al deze minpunten worden opgelost met een patch wat Yuke’s ongetwijfeld zal doen, maar dit soort dingen horen eigenlijk gewoon al op orde te zijn. Het maakt het spel er nu in ieder geval niet leuker op.
Conclusie
WWE 2K19 volgt de trend van de voorgaande delen en heeft dus zijn goede en slechte kanten. Het is nu wel zo dat de slechte kanten meer de overhand hebben dan voorheen. Dit komt vooral doordat de gameplay zelf nu meer problemen met zich meebrengt, waaronder de submission mini-game die altijd in het voordeel van de tegenstander is en soms reageert de game niet als je je tegenstander wilt vastpakken. Daar komt ook nog eens bij dat Showcase nu de minst leuke modus van de game is geworden, terwijl dit altijd één van de sterkste onderdelen was. Wat er overblijft is een worstelgame die op zich nog steeds leuk is om te spelen, maar qua gameplay nog teveel lijkt op diens voorgangers, ook al is Payback nu toegevoegd. Het spel heeft verder veel modi, er zijn gigantisch veel worstelaars en die zien er ook allemaal prima uit en Towers is een goede toevoeging. Alleen zorgen de vele minpunten – en dan vooral op gameplay gebied – er toch voor dat het speelplezier regelmatig flink wordt ingedamd.
Pluspunten
- Worstelaars zien er goed uit
- Veel modi
- Gigantisch aantal worstelaars
- Eindelijk gesproken teksten in MyCareer
- Towers is een leuke nieuwe toevoeging
Minpunten
- Showcase is frustrerend en niet leuk
- Balansproblemen tijdens gameplay
- Soms wordt vastpakken niet geregistreerd
- Counter-systeem werkt nog steeds niet optimaal
6.0
Waarom waren deze spellen vroeger (PS1, PS2 tijdperk) toch zo verdomd goed en nu de afgelopen jaren zooooo beroerd???
Ik vind wwe 2k19 dit jaar echt zwaar verbeterd in tegenstelling tot de laatste jaren … tuurlijk kan het nog niet tippen aan de SVSR serie of aan shut youre mouth,
Just bring it en here comes the pain.. maar vermaak me er goed mee
Ik vermaak me er prima mee vanochtend een paar uur bezig geweest met mijn custom charactar maken en al een paar potjes gespeeld het spel is echt verbeterd vergelijken met de laatste paar delen die ik gespeeld heb (2k15 2k16 en 2k17)
En blij dat ko matches er weer in zitten die miste ik echt
En btw jullie cijfer is wel erg laag hij scoort overal minstens een 7 tot 8.5
bericht boven deze was van mij btw was blijkbaar weer uitgelogd
kortom een topper
WWE games heb ik altijd wel interessant gevonden misschien dat dit de 1e wordt die ik aanschaf.
Maar kan iemand mij vertellen waarom die vechters altijd zo houterig bewegen in elke wwe game?
Verleden jaar me laten vangen nu niet meer .
@2a02:a450:d305:1:6dd7:135f:3640:9.xxx: Inderdaad het waren super leuke games op de ps1 en 2, alle games daarna was het poep.
Ik had vroeger een wwe spel geleend van een vriend en ik was er toen helemaal weg van. Het was op de PS2, volgens mij het spel van 2007 of 2008. Lijkt deze wwe 2k19 er nog een beetje op?
@2a02:a450:d305:1:6dd7:135f:3640:9.xxx: Oh remember WCW Nitro!
OFF TOPIC;
Ik ben wel weer toe aan een nieuwe Def Jam Fight For New York.
Dat was ook een prima beuk spelletje.
Eerste game sinds ps2 tijdperk die ik niet meer day-one heb gehaald. Echt zwaar teleurgesteld in de game. Ik vond het “season” gedeelte in de delen tot SvsR wel okay, daarna werd het wel minder.
Komt ook door mijzelf hoor ; ik keek WWE van 1997 – 2010. Nu ook niets geen “binding” meer met het huidige roster. En om een game te spelen met alleen de undertaker, Kane , the Rock en Stone cold… tjah….
@91.208.229..xxx: Mooie periode was dat!!
@46.226.57..xxx: Als ze ooit nog een game brengen die het volledige verhaal gaat vertellen van WCW vs. Raw , met daarop volgend dat ECW/WCW (Alliance) vs. WWF verhalenlijn…. Dat was me een periode zeg!
Is het een moeilijk spel? Que knoppen combinatie enzo?
Score is naar mijn mening wel iets te laag. Sommige punten die worden aangehaald zijn terecht maar andere punten lijken mij meer de schuld van de reviewer te zijn dan van de game zelf. De timing van de counters zijn altijd wel wat moeilijk in te schatten geweest maar dat is geen bug of slechte gameplay, dat hebben ze opzettelijk zo gedaan zodat je wel eens mis drukt. Anders krijg je gewoon een gevecht waar je altijd moves countert, zeker als je met twee menselijke spelers tegen elkaar speelt die het counteren onder de knie hebben. Maar als je je er echt op toelegt dan kan je de timing van vele moves best leren en weet je wel wanneer je moet counteren.
Dat hele submission gedoe vind ik ook maar vreemd hoor. Je moet ook niet zomaar wat inbreuken op je tegenstander en dan voor de submission gaan. Je moet tactisch het lichaamsdeel waar je de submission op wil uitvoeren verzwakken, figure fout, dan ga je voor de benen, armbar, dan dus de arm etc. Als je tijdens de wedstrijd de focus legt op die delen en dan vervolgens de submission daar op uitvoert kan je ze vrij snel laten afkloppen. Ook hangt natuurlijk veel af van je personage en tegenstander. De ene superstar is nu eenmaal beter in submission uitvoeren/weerstaan dan anderen.
Balans is echter af en toe wel eens zoek, zeker in showcase, dat klopt wel (hoe vaak ik Randy Orton fight heb moeten doen was gewoon frustrerend) maar in de andere gamemodi zit de balans beter.
Het is geen perfecte game, maar ik vind het wel een verbetering over de laatste jaren. Toch in de categorie 7,5-8/10 hoor.
@84.196.96.xxx: Met het counteren gaat het er mij om dat het regelmatig gebeurt dat je wel degelijk op tijd bent met drukken, maar dit niet wordt geregistreerd. Ik begrijp ook hoe het submission-gedoe werkt, maar de balans is in het voordeel van je tegenstander. Als je beide bijvoorbeeld nog vrij fris bent en zo een minigame ingaat dan kan je tegenstander zo vrijkomen, maar als je tegenstander deze inzet moet jij veel meer moeite moet doen om los te komen. En zoals ik in de review al aangaf kan het soms wel eens zo zijn dat je tegenstander altijd deze minigame wint, ook al komt hij of zij niet meer van de vloer en zijn al zijn/haar ledematen leeg.