Review | Neo: The World Ends With You – Jaar in, jaar uit krijgen we nieuwe delen in bepaalde gameseries voor onze kiezen. Waarom? Het financiële plaatje. Als een game goed verkoopt, wat houdt een uitgever dan tegen om er een nieuw deel van te maken? Toch zijn er bepaalde games voor wie dit lot niet is weggelegd, maar die wel degelijk een fanbase hebben. Zulke games krijgen daardoor al gauw een ‘cult’-status, iets wat op The World Ends With You zeker van toepassing is. Financieel was deze Nintendo DS-exclusive wellicht geen groot succes, maar de mensen die het hebben gespeeld beschouwen het nog altijd als één van de beste JRPG’s ooit gemaakt. Nu, dertien jaar later, is daar dan Neo: The World Ends With You, een game die veel heeft om waar te maken.

Nieuwe personages

Ondanks dat het originele The World Ends With You nog niet al te lang geleden een heruitgave heeft gehad op de Nintendo Switch, heeft Square Enix met Neo ervoor gekozen om het verhaal veelal toegankelijk te houden voor mensen die het origineel niet hebben gespeeld. Dit wil niet zeggen dat er een compleet gebrek is aan verwijzingen richting het origineel. Naast nieuwe personages zoals Rindo en Fret, maakt bijvoorbeeld ook Minamimoto een terugkeer. De vijanden zoals we ze kennen zijn ook weer terug van weggeweest: de Reapers. Rindo en Fret spreken op een normale dag met elkaar af in de stad. Rindo krijgt gedurende de dag al een aantal vreemde visioenen, maar doet deze af als zijnde dagdromen. Tot hij en Fret plots allerlei rare wezens zien en een aantal mensen met deze wezens in gevecht zien gaan. Waarom rennen niet álle mensen in totale paniek weg?


Rindo en Fret lijken één van de weinigen te zijn die kunnen zien wat er allemaal gebeurt. Het wordt al helemaal duidelijk wanneer een man genaamd Shiba Miyakaze op een tv in de stad verschijnt en hen van een uitleg voorziet. Miyakaze is de nieuwe Game Master en het duo Rindo en Fret zijn de nieuwste spelers in de Reapers Game, waarbij alleen de deelnemers de Reapers en al het andere gekke wat in de stad gebeurt kunnen waarnemen. De Reapers Game werkt volgens bepaalde regels. Een game duurt een week. Diverse teams nemen het tegen elkaar op. Het team wat op de eerste plaats terechtkomt mag eruit en hoeft niet meer deel te nemen. Het team dat als laatste eindigt gaat een wat onfortuinlijker lot tegemoet. Alle teams ertussenin moeten de week erna gewoon weer meespelen. Waar in het origineel de teams slechts uit twee personen bestonden, bestaan de teams in Neo uit meer spelers dan dat.

Verkenningstocht

Neo neemt net als diens voorganger plaats in een fictieve versie van het bekende Shibuya-district in Tokio. De stad heeft een ruim aanbod van diverse eetgelegenheden waar jij en jouw party een hapje kunnen eten en zo ook een boost ontvangen voor hun health, attack power en meer. Er zijn ook andere winkels te vinden, zoals een muziekwinkel en een heus warenhuis. Voor de rest voelt de stad wellicht wat dood aan. Dit komt doordat we continu grote mensenmassa’s zien lopen, maar deze geen gezicht hebben. Letterlijk. Deze lege hulzen worden gebruikt om een drukke sfeer te creëren die er dus helemaal niet is. Bovendien kan je ook gewoon door deze lege hulzen heenlopen. Een kleine afknapper.


In de stad kunnen Rindo en zijn vrienden een scan uitvoeren, waarmee je verstoringen in het stadsleven kan opsporen. Deze verstoring (monsters) staan bekend als noise. Noise is het resultaat van negatieve emoties die tot leven zijn gekomen, met dank aan de Reapers. Het vechten tegen de noise gebeurt in real-time zoals we kennen van actie RPG’s, een soort van hack & slash dus. Je vecht met jouw psych-aanvallen die bepaald worden door welke pins jij met je draagt. Elke pin heeft een eigen soort kracht zoals een snelle, lichte aanval of juist een zware, langzame aanval. Deze pins kunnen ook nog eens geleveld worden totdat je ze hebt gemastered. Dan heb je de sterkste variant van de aanval tot jouw beschikking. Wanneer je dus een nieuwe pin tegenkomt, is deze nog niet op zijn sterkst.

Ook is het van belang welke pins jij gebruikt tegen een bepaald soort vijand, dit in verband met sterktes en zwaktes. Tijdens het vechten zal je soms de melding ‘Drop the beat’ in beeld krijgen. Op dat moment kan je de aanval van een van jouw teamgenoten gebruiken om zo veel schade toe te brengen en te wisselen van personage. Elke pin krijgt een specifieke knop aan zich toegewezen om mee aan te vallen. De pin bepaalt welke psych het personage tot zijn beschikking heeft. Hoewel dit op papier misschien allemaal heel gek klinkt, manifesteert het zich in de game tot een bijzonder leuk en uitdagend geheel.

Stijlvol

We zien de laatste jaren wel meer games uit Japan komen die een ontzettende nadruk leggen op stijl en Neo is hierin geen uitzondering. De hoofdpersonages zien er allemaal flitsend uit en het arsenaal aan noise waar je het tegen op mag nemen kent ook een prima variatie. Dat de mensen in de stad letterlijk lege hulzen zijn is jammer, vooral omdat we weten dat dit beter had gekund. Vermoedelijk is hiervoor gekozen om te zorgen dat Neo ook op de zwakkere Nintendo Switch fatsoenlijk zal draaien. Een hekelpunt wat wij hebben is dat je de camera niet kan besturen in de game. Het is altijd een fixed-angle. In de stad zorgt dit wel voor mooie plaatjes, maar het is desalniettemin soms behoorlijk storend. Laat staan wanneer je in gevecht bent en je niet al jouw vijanden in beeld hebt, terwijl dit wel zou kunnen mits je de camera kon bewegen.

We hebben Neo gespeeld op de PS5 via backwards compability. Neo biedt van zichzelf geen grafische opties aan, dus what you see is what you get. Bij een game die zo erg gefocust is op stijl is dit natuurlijk ook niet écht nodig, maar het was wel leuk geweest om wat opties te hebben. Vooral gezien er ook een pc-port in het verschiet ligt en deze mogelijk dus wel wat grafische opties zal bieden. Misschien heeft de pc-versie wel gezichten op het stadsvolk? Wie zal het zeggen. Dat gezegd hebbende is de performance van Neo gewoonweg prima. We hebben tijdens onze speeltijd geen dips in de framerate mogen waarnemen. Voor de PS5 is het natuurlijk een eitje om een game als deze op 60 fps te draaien, maar dit zou ook op de PS4 Pro het geval moeten zijn. Neo draait voor zover wij hebben waargenomen op 1080p.


De soundtrack is bijzonder, in de beste betekenis van het woord. Low-fi hiphop deuntjes worden vlekkeloos gecombineerd met snoeiharde metal in bijpassende scenario’s. De soundtrack telt zo’n vijftig nummers, wat zeker niet mals is. Maar het is ook zeker niet overbodig, want zoals bij elke echte JRPG kan je de nodige uurtjes kwijtraken aan Neo. Voice-acting is beschikbaar in zowel Engels als Japans. De Engelse stemmen zijn niet slecht, met uitzondering van een paar personages. Voor het overgrote deel hebben wij de stemmen dus lekker op Japans laten staan.

Gereviewed op: PlayStation 4
Ook beschikbaar op: Nintendo Switch

Conclusie

Neo: The World Ends With You is een waardig vervolg op het origineel, maar temper je verwachtingen wel iets. Zoals met veel cult-klassiekers die op den duur een vervolg krijgen is het vervolg vaak minder goed, zij het een beetje of een hoop. Neo valt in de eerste categorie. Met soepele gameplay en een interessant verhaal zit je als ontwikkelaar al gauw in de goede richting. Het pinsysteem is leuk uitgewerkt en ook is het Shibuya-district gewoon leuk om te verkennen. De levenloze mensen in de stad en het feit dat de camera niet bewogen kan worden zorgen voor wat punten aftrek, maar dat maakt Neo nog steeds tot een erg goede game.

Pluspunten

  • Leuke twists in het verhaal
  • Pins zijn goed uitgewerkt
  • Soepele gameplay
  • Meesterlijke soundtrack

Minpunten

  • Fixed camera-angle
  • Leven- en gezichtsloze mensen in het stadsleven

8.0