Special | Tales of Symphonia Remastered – Bandai Namco heeft de laatste jaren keihard ingezet op de ‘Tales of’ franchise, intussen toch wel een klassieker in het JRPG-genre. De twee laatste mainline games in de reeks – Tales of Berseria en Tales of Arise – wisten de franchise op een succesvolle manier te moderniseren, waardoor talloze nieuwe fans aangetrokken werden tot de reeks. Veel van die nieuwe fans hebben echter nog geen kennis kunnen maken met enkele ‘oudere’ Tales of klassiekers en daar moet verandering in komen! Bandai Namco verblijdt ons nu met een remaster van Tales of Symphonia uit 2003, de eerste game in de serie die ook officieel uitkwam in het Westen. Een geliefde game bij de long-time fans herleeft, maar de vraag is nu of deze nieuwe editie wel écht iets ‘nieuws’ te bieden heeft.

Nog maar eens de wereld redden

In Tales of Symphonia maken we kennis met Lloyd Irving, een jonge (maar impulsieve) knaap die samen met zijn jeugdvrienden Colette en Genis een vredevol leventje leidt in het dorpje Iselia. Erg lang duurt het echter niet vooraleer die vrede brutaal ten einde komt: doordat de mana voorraad in Sylvarant (de wereld waar de game zich afspeelt) gestaag leegloopt, gaat de wereld traag maar zeker richting de verdoemenis. Alsof dat nog niet erg genoeg was, terroriseren de ‘Desians’, een kwaadaardig ras, de bevolking van Sylvarant ook nog eens. Het gaat er dus allemaal niet zo best aan toe, maar gelukkig is er hoop: Colette is een ‘uitverkoren engel’ van de god Martel die een lange tocht moet ondernemen om zo de wereld te redden. Lloyd (zoals het een goede vriend betaamt) vergezelt Colette op deze epische queeste vol gevaren.

De algemene opzet van Tales of Symphonia klinkt dan misschien niet bijster origineel, maar dat kunnen we wel vergeven gezien de eigenlijke leeftijd van de game. Toch moet gezegd worden dat het verhaal, ondanks de clichés, wel (grotendeels) boeiend is. Het avontuur schiet onmiddellijk uit de startblokken met enkele belangrijke gebeurtenissen en je wordt direct meegesleept in het verhaal. Ook de personages zijn aangename metgezellen op je tocht. Als je bovendien Tales of Arise gespeeld zou hebben, dan kan je gelijkenissen spotten in de achterliggende moraal en maatschappijkritiek: discriminatie, onderdrukking en het losbreken van maatschappelijk opgelegde beperkingen staan hier centraal.

Knokken maar!

Het vechtsysteem van Tales of Symphonia werd indertijd al geprezen als een toegankelijk en fast-paced systeem. Jij neemt de controle over één personage in je party, terwijl de overige leden door de AI worden bestuurd. Je wisselt standaardaanvallen af met speciale moves en op deze manier kan je combo’s aan elkaar schakelen, wat zorgt voor een leuke flow in de combat. Het probleem is echter dat je dit gevoel nog niet zult hebben tijdens gevechten in de eerste uren van de game, gezien je dan nog niet veel combo’s tot je beschikking hebt. Ook de meest spectaculaire aanvallen (de visueel verblindende ‘Mystic artes’ en de ‘Unison attacks’, waarbij verschillende partyleden samen aanvallen) speel je pas later vrij. Even doorbijten dus, maar de gevechten zijn uiteindelijk wel leuk, ondanks de leeftijd van het vechtsysteem.

Mag het iets meer zijn?

Voorlopig zijn we dus best positief over de game: logisch, want we wisten al van eerdere uitgaves dat Tales of Symphonia gewoon een heel goede JRPG is. Toch kampt Tales of Symphonia Remastered met een groot probleem: een gebrek aan vernieuwing. Deze editie is namelijk gebaseerd op de PS3/pc-port uit respectievelijk 2014 en 2016. Bandai Namco heeft die port als hun basis genomen, er een mooi hoedje opgezet, een snor opgeplakt en dan gedaan alsof ze een ‘nieuwe ervaring’ hebben gemaakt. Men dacht dat we deze enorm zwakke vermomming niet zouden doorzien, maar jammer genoeg is het té opvallend om te negeren.

Deze remaster voegt inhoudelijk niets toe; sterker nog: eigenlijk heeft deze editie zelfs minder content dan de PS3-versie (die werd uitgebracht als ‘Tales of Symphonia Chronicles’), want de sequel/spin-off Tales of Symphonia: Dawn of the New World is hier niet inbegrepen, waar dat op de PS3 wél het geval was. Je krijgt echter wel de nieuwe aanvallen en kostuums die in de PS3-versie werden toegevoegd. Ook kan je hier kiezen tussen de Japanse of Engelse stemmen, maar wees er je wel van bewust dat niet alle scènes ook daadwerkelijk ingesproken zijn. De skits (de leuke optionele dialogen waar de Tales of franchise om bekend staat) zijn echter enkel beschikbaar met Japanse stemmen.

Dit wil niet zeggen dat er helemaal niets nieuws te bespeuren is, want deze remaster heeft wel degelijk enkele aanpassingen ondergaan. De meest opvallende is visueel van aard: de resolutie van de game is opgekrikt naar een FULL HD-resolutie, waardoor het geheel een stuk scherper oogt. Het blijven echter dezelfde assets uit 2003, maar dan met een ietwat mooier randje. Daarnaast is het nu ook mogelijk om sommige scènes door te spoelen, met de nadruk op ‘sommige’. Het gaat hier over slechts enkele cutscènes en de optionele skits, maar het overgrote deel van de game kan niet doorgespoeld worden.  En euh… tja, dat is het zo’n beetje.

Ouderdomskwaaltjes

Tijdens onze tijd met de game, merkten we wel heel duidelijk op dat we met een ‘oudere’ game bezig waren, wat met enkele frustraties gepaard gaat. Ons grootste probleem is dat het ‘save systeem’ niet aangepakt is: er zijn geen automatische saves en je bent gebonden aan enkele vaste punten waar je je voortgang kan opslaan. Wanneer je party echter plots wordt weggeveegd in een gevecht (iets wat geregeld zal gebeuren, mede door de onvoorspelbare AI van je partyleden) krijg je onherroepelijk een ‘Game Over’ scherm te zien en moet je je vorige save file laden. Meer dan eens zal je hierdoor best veel progressie verliezen, want de save punten zijn soms best schaars.

Een ander probleem is de besturing van de camera. In sommige gebieden staat de camera vast en kan je enkel vanuit één bepaald standpunt naar de scène kijken, maar als je op de wereldmap rondloopt, kan je zelf de camera manipuleren. De camera voelt hier echter aan als een oude man met rugproblemen: het loopt niet lekker en voelt frustrerend traag aan. Daarnaast heeft de game nog steeds een framerate van 30fps: alhoewel het geheel zeker speelbaar is, voelt het toch wel aan als een gemiste kans, zeker gezien de originele versie op de GameCube wél 60fps had. Alle genoemde kwaaltjes zijn logisch, gezien het ‘slechts’ een remaster is van een oude game, maar waar andere recente remasters (denk aan de verschillende remasters van Square Enix de laatste jaren) functies implementeerden om die frustraties tegen te gaan, heeft Tales of Symphonia Remastered niets te bieden.

Conclusie

Dat Tales of Symphonia nu ook toegankelijk is op meerdere (moderne) platformen, kunnen we enkel maar toejuichen. Het is niet voor niets een populaire game, zowel binnen de franchise als in het JRPG-genre. Het entertainende (doch ietwat cliché) verhaal en het leuke combat systeem zijn dan ook grote pluspunten. Toch zijn we niet overtuigd dat deze nieuwe versie echt nuttig is: dit is immers een remaster die bijna gelijk is aan een vorige remaster, maar dan met ietwat betere graphics én minder content (Dawn of the New World ontbreekt). Vreemd genoeg is deze versie echter wel duurder (€ 39.99) dan de PS3- en pc versie, maar dit hogere prijskaartje wordt eigenlijk niet gerechtvaardigd. Wees ook gewaarschuwd dat we hier te maken hebben met een game op leeftijd, waardoor je zal moeten leren leven met enkele (ouderdoms)frustraties. Ook hier zijn er geen toevoegingen gebeurd om deze weg te werken, iets wat we wél al hebben zien gebeuren in andere moderne remasters. Tales of Symphonia als game an sich is zeker een aanrader voor fans van de serie, maar deze kale remaster had eigenlijk niet gehoeven.

Gespeeld op: PlayStation 5 (PlayStation 4 versie).
Ook beschikbaar op: Xbox One, Nintendo Switch.