Review | The Texas Chain Saw Massacre

Review | The Texas Chain Saw Massacre – In 1974 wist regisseur Tobe Hooper heel film minnend Amerika met verstomming te slaan. Zijn onsubtiel getitelde Texaanse bloedbad schuwde de controverse niet, liet bioscoopzaal na bioscoopzaal in shock achter én drukte onuitwisbaar zijn stempel op het horrorgenre. Zelfs nu, bijna vijftig jaar later, is het moeilijk om onbewogen achter te blijven wanneer na anderhalf uur krankzinnigheid de aftiteling over het scherm rolt. Weinig films geven je – met een minimumbudget en amper gore (!) – zo vol overtuiging het gevoel dat je een douche nodig hebt om te bekomen. Een gevoel dat sindsdien door zeven vervolgen, remakes en reboots tevergeefs werd nagestreefd. Dan mag een videogame het eens proberen, dachten ze bij ontwikkelaar Sumo Digital. En zo geschiedde.

De ene licentie is de andere niet

Beoordeel wat je hebt, niet wat je zou willen hebben. Het is een regel waar we ons steevast aan proberen te houden, maar soms is het toch nodig om even een paar gemiste kansen onder de loep te nemen. The Texas Chain Saw Massacre is een multiplayertitel pur sang. Dit betekent niet alleen dat een solo campagne uitblinkt door zijn afwezigheid, maar ook dat zelfs met of tegen bots spelen geen optie is. Best jammer, want op deze manier kan je niet even rustig de levels en daarin aanwezige gameplaymogelijkheden verkennen, zoals je dat in gelijkaardige games als Friday the 13th en Evil Dead wél kon. Nog vervelender wordt het als je weet dat partijtjes pas van start gaan zodra je lobby vol zit; opvullen met bots of met minder dan zeven spelers starten had de wachttijden – die soms toch stevig oplopen – merkbaar kunnen inkorten.

Wanneer je daadwerkelijk aan het spelen bent, zal je echter ook snel tegen het feit aanlopen dat de aanwezige content in The Texas Chain Saw Massacre eerder beperkt is. Dit ligt aan de licentie. Waar Friday the 13th en Evil Dead telkens konden beschikken over de personages en gebeurtenissen uit de volledige franchise, daar moet deze game het enkel en alleen doen met de eerste film. Ergens logisch, gezien de overige films vaak door andere studio’s in elkaar gebokst werden, maar toch ook erg jammer, want zo kan je fans niet verlekkeren met personages als de manische Chop Top uit het geschifte tweede deel of de sadistische sheriff Hoyt uit de ondergewaardeerde remake. Hetzelfde gemis voelen we in de aanwezige omgevingen. Hopelijk kan Sumo Digital voor eventuele DLC hier en daar nog iets losweken.

Door fans voor fans

Genoeg gezanikt over wat er niet in de game zit. Wat Sumo Digital wél uit hun hoge hoed van mensenhuid weet te toveren, toont een enorme liefde voor het bronmateriaal. De drie maps – zes, als je dag- en nachtvariaties als aparte levels beschouwd – lijken integraal uit de film te zijn overgezet en stralen net datzelfde gevoel van allesverzengende hitte uit. Aan iconische locaties geen gebrek. Of je nu over het van warmte stomende asfalt naast ’s werelds slechtst onderhouden tankstation spurt of brutaal de ijzeren deur richting slachtkelder dichttrekt, precies daar waar in 1974 een nietsvermoedende Kirk hardhandig in aanraking kwam met een sloophamer… het voelt echt aan alsof je deel uitmaakt van Hoopers tijdloze horrorklassieker. Daar dragen ook het prima (en best zenuwslopende) sound design en de sfeervolle, gepast aan de film refererende soundtrack hun steentje aan bij.

Al is het ook wat overdreven om hier met superlatieven te gaan gooien. De game ziet er in 4K best aardig uit, maar personages bewegen zich nogal houterig en gezichtsuitdrukkingen horen eerder thuis in een museum van Madame Tussauds dan op een televisiescherm. The Texas Chain Saw Massacre poogt daarnaast ook bloed te vergieten in 60fps, maar loopt toch regelmatig tegen wat framedipjes aan. Tijdens bepaalde handelingen leek het zelfs alsof we naar een slideshow aan het kijken waren, wat toch onmogelijk de bedoeling kan geweest zijn. Toegegeven, in het heetst van de strijd draaide het spel gelukkig overwegend prima, maar we moeten het vermelden. Het stemmenwerk is ten slotte best aardig, al kan hetzelfde niet gezegd worden over de zich tot in den treure herhalende lijnen dialoog.

Ome Kettingzaag

Zullen we het eens over de gameplay hebben? Die verloopt in The Texas Chain Saw Massacre volgens het stramien dat we kennen van andere asymmetrische multiplayergames. Er is slechts één modus. Daarin vertolken drie spelers de moordlustige familie, die vier potentiële slachtoffers proberen uit te schakelen voor ze kunnen ontsnappen. Elke psychopaat heeft zijn eigen sterktes en zwaktes, die je naar goede gewoonte kan opwaarderen in een verrassend diepgaande skilltree. Leatherface is met zijn huilende kettingzaag hét icoon van de franchise. Hij doet logischerwijs het meeste schade, maar is ook luid én kan zich niet door smalle openingen wringen. De kok is traag en snel buiten adem, maar weet met zijn uitstekende gehoor elke beweging te registreren. De lifter kan dan weer vallen leggen op strategische plekken, om zo de tegenpartij een stok in de wielen te steken.

De andere twee familieleden zijn speciaal voor de game ontworpen… en dat merk je. Zowel Johnny als Sissy lijken niet echt te passen in het rijtje; een krampachtige poging om fanfictie te doen lijken op het echte werk. De één een stoere bink, de ander een gestoorde vrouw die al zingend door de levels huppelt… echt aanvoelen als familie van de moordenaars uit de film doen ze helaas nooit. Wie je ook speelt, als lid van deze bende kannibalen breng je partijtjes vooral patrouillerend door. Je probeert het plan van de tegenpartij te doorgronden en hen tijdig de pas af te snijden. Een onmiskenbaar voordeel haal je door bloed te verzamelen en dit aan je grootvader – in essentie een levend lijk in een rolstoel – te voederen. Zo upgrade je diens sonarvaardigheden, die slachtoffers opsporen – totaal niet filmauthentiek, maar wel handig.

Vers vlees voor het slachthuis

Ook de slachtoffers hebben elk zo hun sterktes en zwaktes, die eveneens te upgraden vallen in uit de kluiten gewassen skilltrees. Connie kan bijvoorbeeld zonder al te veel problemen sloten kraken, daar waar andere spelers steevast tegen een tijdrovende minigame aankijken, die hun personage uiterst kwetsbaar achterlaat. Leland is met zijn bodycheck-vaardigheid dan weer erg geschikt om familieleden tijdelijk te verlammen, zodat hij en zijn kompanen heelhuids het hazenpad kunnen kiezen. De eerste paar partijtjes die je als slachtoffer speelt, zijn behoorlijk spannend. Je bevindt je als het ware in een stealth game met een onoverwinnelijke tegenstander… die dit keer niet gehoorzaamd aan AI-patronen, maar vertolkt wordt door iemand van vlees en bloed. Iemand die zich niet zomaar in de luren zal laten leggen. Al snel merk je echter dat samenwerking dé sleutel is tot een succesvolle ontsnapping.

En het voordeel gaat naar…

Welke zijde je ook voor je rekening neemt, je zal het meeste plezier beleven aan The Texas Chain Saw Massacre wanneer je de game samen met vrienden speelt. Zo kan je de vaardigheden van de verschillende personages perfect op elkaar afstemmen en zo je moord of ontsnapping vlekkeloos uitvoeren. Het is eigen aan asymmetrische multiplayergames dat de balans tussen beide partijen niet altijd even lekker aanvoelt, maar in The Texas Chain Saw Massacre hadden we helaas de indruk dat een goed geolied team slachtoffers een duidelijk voordeel had. Om dit statement met een voorbeeld te illustreren: wanneer je als moordenaar iemand uit zijn schuilplaats sleurt, doe je niet automatisch schade. Integendeel, jij zit telkens vast in een korte animatie, waardoor het slachtoffer dat je had weten op te sporen er gratis en voor niets tussenuit kan knijpen.

Gespeeld op: PlayStation 5.
Ook beschikbaar op: PlayStation 4, Xbox One, Xbox Series X|S en pc.