Review: Assassin’s Creed III – Het avontuur dat Assassin’s Creed heet begon ooit eens met Altaïr Ibn-La’Ahad en werd in de drie daaropvolgende delen verdergezet met een ander personage, de welbekende Ezio Auditore da Firenze. Nu is het echter tijd om een nieuwe grote stap te maken met de franchise en Ubisoft doet dit met Assassin’s Creed III, waarin je met Ratohnhaké:ton (Connor Kenway) nieuwe herinneringen via de Animus zal gaan ophalen. Het verhaal verplaatst zich naar de Amerikaanse revolutie en het plot rondom Desmond Miles zal worden afgerond, een behoorlijke grote stap voor de franchise en we gaan je nu haarfijn uitleggen waarom ons dat zo beviel.

Boeiend en intrigerend verhaal

Elke speler van de eerdere Assassin’s Creed delen weet dat elk deel relatief rustig begon, waarbij je als assassin gedurende de game steeds meer opdrachten uitvoerde die je uiteindelijk bij de grote vijand deed belanden, alsook ‘The Apple of Eden’. Op de één of andere manier werd het een beetje voorspelbaar. Natuurlijk waren de games dik in orde en het verhaal was erg boeiend, maar toch. Met Assassin’s Creed III gooit Ubisoft het over een andere boeg en dat niet alleen door Connor Kenway te introduceren.

Deze review zullen we zoveel mogelijk spoilervrij houden, dus de belangrijkste details geven we niet vrij. Wel kunnen we je vertellen dat de game anders begint dan je zou verwachten. Er is namelijk veel meer te doen rondom het personage Connor en de eerder gegeven reden waarom hij assassin werd naar aanleiding van een aanval op zijn dorp is slechts een fragment van het verhaal en gedurende het spelen kom je steeds meer voor verrassingen te staan. Dat Ubisoft echt een keer een andere draai en kijk op het geheel wilde geven is duidelijk en dat pakt goed uit.

Door een nieuw personage te introduceren dat een bijzonder goede reden heeft om assassin te worden binnen een wat gecompliceerde geschiedenis is het verhaal van het begin tot het einde bijzonder boeiend en de diverse gameplayelementen die zich gaandeweg introduceren sluiten hier naadloos bij aan. De traditionele gameplay die je kent uit de franchise is vanzelfsprekend aanwezig, maar er komt hier met Assassin’s Creed III veel meer bij kijken, maar daar komen we zometeen nog even op terug.

Connor is veel cooler dan Ezio

Connor heeft een andere geschiedenis en een andere jeugd gehad, en is in een totaal ander milieu opgegroeid ten opzichte van Ezio. Hierdoor is Connor ook een veel harder personage dat vooral op zijn doel uit is en daarbij weinig tot geen rekening met anderen houdt. Enkel de wat belangrijkere personages, zoals George Washington, zijn mentor en andere prominente figuren kunnen enigszins van invloed op ons hoofdpersonage zijn, maar dan nog heeft hij een ongekend stoere uitstraling. Connor is hard, getalenteerd en vooral iemand die rechtvaardigheid zoekt en hierin zal slagen.

Met Connor heeft Ubisoft dan ook een personage neergezet dat vele malen cooler is dan Ezio ooit was. Ezio was een wat charmante, rustige, maar dodelijke kerel. Connor is een veel ruwer figuur en dat levert een onderscheid op van jewelste. Met Connor weet je nooit precies wat je kunt verwachten en ondanks dat hij een goed hart heeft, deinst hij er niet voor terug om ogenschijnlijk onmogelijke doelen te voltooien – in zijn eentje! Connor is ambitieus en er enorm op gebrand om zijn doelen te verwezenlijken en dat geeft rondom hem als personage een totaal andere sfeer en dat is juist wat hem uniek en erg interessant maakt.

Een unieke setting met een twist op de geschiedenis

Connor is als personage een fantastisch figuur voor de franchise, dat mag duidelijk zijn, maar wat hier vooral in meetelt is zijn verhaal, wat vanzelfsprekend volledig fictie is. Dit fictieve verhaal heeft Ubisoft echter op briljante wijze in de Amerikaanse geschiedenis verwerkt en dat levert memorabele momenten op. Regelmatig passeren geschiedkundige momenten de revue en Connor speelt hier altijd een al dan niet grote rol in. Het gevolg is dan ook dat hij diverse bekende personen ontmoet uit die tijd. Denk bijvoorbeeld aan de naïeve George Washington, die het leger patriotten aanvoert tegen de Britse red coats.

Daarnaast kom je nog tig andere zowel historisch correcte als fictieve personages tegen, maar het geheel voelt qua verhaal en setting erg passend aan. De manier waarop het geheel in elkaar zit wordt op een bijzonder realistische wijze gepresenteerd en dat doet je als je eenmaal aan het verhaal begint continu doorspelen. De game zit vol met tig andere mogelijkheden, maar we betrapten ons tijdens het spelen er vooral op dat we continu alleen maar met het verhaal bezig waren. Dit verhaal begint allemaal in Engeland, maar zal zich in een mum van tijd verplaatsen naar Amerika, waar jij Boston, New York, de Frontier en Homestead aandoet.

Diverse locaties leveren prachtige plaatjes op

De eerste uren zul je voornamelijk in Boston bezig zijn en aangezien het verhaal een periode van tientallen jaren overbrugt, zul je zien dat Boston in de eerste instantie een kleinere stad is dan tientallen jaren later. Het is later in de game veel drukker, de havens liggen vol met schepen en meer. Dat is misschien een detail dat lang niet iedereen even goed zal opvallen, maar het zijn wel van die aspecten die juist zo goed bijdragen aan de sfeer van het geheel.

Naast Boston is New York ook een redelijk grote stad te noemen en hoewel de twee steden qua visuele opbouw enigszins op elkaar lijken, is er voldoende te doen en zul je niet snel uitgekeken raken. Vanzelfsprekend zijn er in beide steden de nodige uitkijkpunten en wanneer je dan op zo’n punt staat, is het een waar genot om eens rustig rond te kijken, want dit levert prachtige plaatjes op. De Frontier is in dat opzicht een hoogtepunt, want de Frontier is één groot bos met alles er op en er aan en als je dan bovenop een berg staat en uitkijkt op de wilde natuur… dat zijn momenten die je niet snel zult vergeten.

De spelwereld is met Boston, New York, de Frontier en Homestead (eenkleinere frontier die zo’n beetje de thuisbasis van Connor vormt) ontzettend groot en vooral extreem uitgebreid. Overal valt wel wat te doen, want het verhaal is slechts een onderdeel van de game. Als je het gehele verhaal hebt uitgespeeld in een uur of vijftien, dan zul je qua synchronisatie op ongeveer 40% zitten, de rest is voor alle zijmissies en dat zijn er nogal wat. Deze zijmissies tref je werkelijk overal aan en variëren van het redden van mensen tot het bezorgen van post en nog veel meer.

De zijmissies zijn lang niet allemaal even interessant, maar de fanatieke speler zal zich hier na het voltooien van het verhaal nog een lange tijd mee kunnen vermaken. De vooropgestelde speelduur van rond de 40 uur klopt dan ook helemaal, want er is zo absurd veel te doen in de game dat je rustig tot aan de jaarwisseling met de game zoet bent en dan is er de multiplayer nog. In dat opzicht levert Ubisoft ook een game af die ongekend uitgebreid is en door de vele nieuwe elementen in de game zul je er niet snel op uitgekeken raken.

Veranderingen en vernieuwingen

Door de jaren heen is de franchise behoorlijk geëvolueerd wat mogelijkhedenbetreft. Ook in Assassin’s Creed III zijn weer voldoende nieuwe elementen te bespeuren, maar wat vooral opvalt is dat Ubisoft alle oninteressante aspecten uit de game heeft gehaald om ze te vervangen door nieuwe, (wel) interessante aspecten. Zo is het hele economiesysteem op de schop gegaan en hierdoor is geld verdienen wat lastiger, maar het voelt tegelijkertijd wel een stuk realistischer aan. Een andere belangrijke, doch fenomenale nieuwe toevoeging, zijn de Naval Battles.

Vechten op zee is de beste toevoeging aan de franchise in jaren

Op een bepaald moment in het verhaal krijg je een schip tot je beschikking en naast dat je voor het verhaal de nodige dingen op zee moet doen, is het Naval aspect een losstaand onderdeel hiervan. Want na de missies die je voor het verhaal op zee zult uitvoeren, krijg je nog een hoop andere missies voorgeschoteld die je naar alle denkbare locaties brengen die in die tijd enigszins relevant waren. Hierbij kom je dan ook keer op keer weer voor een verrassing te staan en wat vooral erg tof is, is dat je de volledige controle over je eigen schip hebt.

Het besturen van een schip gaat fantastisch, want je kunt zelf bepalen op welke snelheid je vaart, welke wapens je inzet en als je voldoende geld hebt, kun je het schip ook nog eens upgraden. De gevechten op zee zijn uiteindelijk de meest interessante, zeker als er een zware storm woedt en het ’s nachts is. Het is een schouwspel dat je nooit eerder gezien hebt en wederom is dat een aspect van de game dat je niet snel zult vergeten. Iedereen die verwachtte dat de Naval Battles een wat zinloze toevoeging zouden zijn komt bedrogen uit, want het is een heerlijke toevoeging; de beste aanvulling op de gameplay in jaren wat on betreft en als Ubisoft er een losse game van zou maken, sta ik vooraan. En dat komt voornamelijk door de werkelijk fantastische momenten die ik heb mogen ervaren op zee.

Vechten, klimmen en klauteren… nu zonder problemen

Assassin’s Creed III bevat een nieuw verhaal, een nieuw hoofdpersonage, nieuwe gameplayelementen, een nieuwe setting en nog veel meer. De game is in elk opzicht een volledige vernieuwing voor de franchise en dat is iets wat erg welkom is. Naast de direct opvallende vernieuwingen zijn er ook op technisch vlak zeker vernieuwingen te bespeuren en dat heeft te maken met het klim- en vechtsysteem. Beide systemen zijn op de schop gegaan en alle voorkomende issues die we in eerdere delen zagen zijn nu echt verleden tijd.

Het vechten gaat veel fijner en is veel dynamischer. Je kunt tijdens gevechten gemakkelijk blocken en diverse wapens inzetten, zoals je rope dart, pistool en meer. Terwijl je de ene vijand aanvalt, zal de ander je proberen neer te steken, maar door een duidelijke weergave tijdens gevechten kun je hierop anticiperen en een counter aanval inzetten. Een ander zeer fijne verbetering is dat je in een gevecht niet automatisch gelockt bent op een vijand en als je dan weg wilt omdat het te heet onder je voeten wordt, dan kun je zonder problemen wegrennen. Een verademing!

Een ander aspect dat zo nu en dan voor wat irritatie zorgde was het klimmen. Regelmatig klom Ezio tegen dingen op terwijl dat niet de bedoeling was. Vooral in missies kon dit erg irritant zijn. Met Assassin’s Creed III is ook dit systeem op de schop gegaan en hoewel het identiek aanvoelt, is de rechter analoge stick van groter belang dan ooit. Met de rechter analoge stick draai je de camera elke gewenste richting op en deze concentreert zich op het hoofd van Connor. Als jij recht vooruit rent, maar je wilt rechtsaf, dan draai je de camera naar rechts waarmee je in feite het hoofd van Connor bestuurd… zijn lichaam volgt vanzelf. Het is misschien een wat wazige omschrijving, maar als je met de game aan de slag gaat, zul je het direct merken. Het klimmen en klauteren in Assassin’s Creed ging nog nooit zo fijn.

Een lofzang met toch een valse noot

We zijn tot zover enkel lovend geweest over Assassin’s Creed III en dat verdient de game ook. Het is een game die iedereen blindelings in huis kan halen, want alles klopt, steekt goed in elkaar en levert bovenal een heerlijke ervaring op. Toch zijn er nog punten van kritiek en hoewel er meerdere zijn, is het overgrote deel niet echt noemenswaardig in verhouding met wat je ervoor terugkrijgt. Twee punten moeten we echter wel even aankaarten en deze hebben te maken met het visuele aspect.

Grafisch is de game ten opzichte van de vorige delen er niet bijzonder veel op vooruit te gaan. Vooral de anti-aliasing is niet heel sterk en grafische glitches zijn nog volop aanwezig. Daar valt echter nog wel doorheen te prikken. De framedrops zijn dan weer een stuk irritanter. Zo nu en dan dropt de framerate behoorlijk naar beneden en in gevechten, waarbij het anticiperen op vijanden van belang is, kan dat funest zijn voor de afloop van het gevecht. Bovendien zijn framedrops sowieso altijd irritant en het is jammer dat de game hiermee te maken heeft. Een ander wat storend punt is de enorme pop-up. Voor je neus duiken continu allemaal mensen en andere dingen op en dat doet toch een klein beetje afbreuk aan de ervaring.

Conclusie:

Assassin’s Creed III is een game waar jaren aan gewerkt is en die een echte grote stap voor de franchise moet zijn. Ja, je merkt dat er jarenlang aan gesleuteld werd en ja, het is een grote stap voor de franchise. Connor is een fantastisch personage, de setting is fenomenaal, de voice-acting en soundtrack zijn ijzersterk, de vernieuwende elementen – met in het bijzonder de Naval Battles – zijn zeer fijn en zo kunnen we nog wel even doorgaan. De framedrops, grafische glitches en pop-up zijn een smet op de schoonheid, maar laten we vooropstellen dat Assassin’s Creed III het aanschaffen absoluut waard is. Neem van ons aan dat je hiervan gaat genieten – zo erg genieten dat je elke andere release de komende maanden spontaan vergeet. Halen die game!

Pluspunten

  • Ongekend goede sfeer
  • Fantastische setting
  • Boeiend verhaal
  • Connor
  • Enorm uitgebreid en dus lang speelbaar
  • Naval Battles
  • Vecht- en klimsysteem
  • Sterke voice-acting en heerlijke soundtrack

Minpunten

  • Framedrops
  • Grafische glitches en pop-up