Review: Lost Orbit – Stel nu dat je als ruimtewerker in je ruimteschip naar een ruimtestation vliegt om daar een reparatie uit te voeren, maar dat de boel uit elkaar knalt en dat je het zelf maar moet uitzoeken. Dat lijkt, als je er zo over nadenkt, een regelrechte ramp en een vreselijke dood. Er is geen hond die je redden komt en dus moet je het maar doen met de luchtvoorraad die je bij je hebt. Het kan echter verkeren en dat zien we in Lost Orbit, waarin het hoofdpersonage met deze situatie te maken krijgt, maar waar hij wel een doel voor ogen heeft… overleven. Of dat hem lukt, mag je zelf gaan ontdekken; of de game de review overleeft, ga je nu lezen.

Zweven op hoge snelheid

In Lost Orbit krijg je te maken met de zojuist omschreven situatie en natuurlijk wil je zo lang mogelijk zien te overleven. Dit kan alleen als jij het hoofdpersonage helpt door hem door een reeks van levels heen te loodsen waar het gevaar in een klein hoekje schuilt. De gameplay is hierbij erg simpel van opzet, zij het wel steeds uitgebreider en moeilijker naarmate je vordert. Ieder level is hooguit een minuut of twee tot vijf lang en je zweeft hierbij van onder naar boven. Dit gaat automatisch, maar je kan jezelf een spurt geven door de daarvoor aangewezen knop in te drukken, zodat je wat vlotter door het level heen gaat.

Aanvankelijk moet je gewoon tussen de zwevende asteroïden door zien te komen en in de tussentijd een bepaald goedje dat luistert naar de naam ‘Obtanium’ verzamelen. Zodra je het eindpunt van een level bereikt, heb je daarmee het volgende level vrijgespeeld en zo baan je je een weg door het avontuur. Dit avontuur wordt aan je vertelt via Attlee, een meevliegend ding dat je op een gegeven moment vergezelt tijdens het vliegen. Dit verhaal klinkt op zich best interessant, maar na enkele levels besteed je er geen aandacht meer aan. Dit komt omdat de game alle aandacht opeist tijdens het spelen en omdat het verhaal al snel onduidelijk wordt waardoor volgen sowieso geen prioriteit meer heeft.

Het zweven is het belangrijkste en hierbij moet je dus zien te overleven. Eén keer tegen een object aanknallen betekent opnieuw beginnen bij een checkpoint en in sommige levels komt dat vaker voor dan je zou willen. De moeilijkheidsgraad loopt relatief snel op door meer ingewikkelde levels te presenteren. Ook komt de mogelijkheid van het scherm uitvliegen hier nog eens bij, want als je links het scherm uitvliegt, dan kom je rechts weer in beeld vliegen. Dat geeft je meer vrijheid en qua gameplay doet de game hier soms leuke dingen mee, maar op hectische momenten kan het ook weer verwarrend zijn omdat je telkens heen en weer switcht in het scherm als je precies op de grens tussen uit beeld en in beeld aan beide kanten zweeft.

Obtanium is best handig

In het kort komt de game neer op zo snel mogelijk van A naar B vliegen, alle Obtanium verzamelen in een leven en alles ontwijken wat je op je pad treft. Dat beperkt zich aanvankelijk door stilstaande asteroïden, maar al snel komen er asteroïden in beeld zweven, even later komen hier lasers aan te pas en zelfs kanonnen en vijanden. Dat maakt het geheel des te uitdagender en om het helemaal af te maken zijn er ook nog jumpkanalen waar je precies in moet vliegen wil je niet de dood vinden. Ook is de game niet vies van wormgaten en boost- en vertraagcellen die nog wat extra uitdaging toevoegen.

De uitdaging zit hem dan ook in het gegeven dat je zonder de dood te vinden het einde van een level moet bereiken, zodat je het volgende level kan vrijspelen. Dat dan op een zo hoog mogelijke snelheid met daarbij alle Obtanium te verzamelen, zodat je daarmee weer upgrades vrij kunt spelen. Deze upgrades bestaan zoal uit een grotere zijwaartse rol, een vollere boost tank, bommen om objecten te slopen en meer. Deze zullen naarmate je verder komt steeds vaker gebruikt moeten worden en dat vraagt nog meer vingervlugheid, want het tempo blijft nog steeds hoog. Zij het een prioriteit voor secundaire doelen.

De snelste tijd

Aan het einde van ieder level krijg je statistieken te zien die zijn opgedeeld in drie onderdelen: de tijd, de hoeveelheid verzamelde Obtanium en hoeveel keer je dood bent gegaan. Dit is vervolgens opgedeeld in verschillende classificaties, want enkel de snelste tijd (en dat is echt razendsnel), alle Obtanium verzamelen en nul keer dood gaan levert een platinum medaille op voor het level. In die zin doet de game op een bepaald vlak behoorlijk veel aan Velocity denken, welke een soortgelijk beoordelingssysteem hanteert. Sterker nog, de gameplay lijkt zelfs enigszins op elkaar al draait het hier meer om het ontwijken dan het slopen van objecten of tegenstanders.

Mocht je na het uitspelen nog niet genoeg hebben, dan biedt de game nog een time trial modus waarin je het tegen de rest van de wereld kan opnemen via leaderboard vermeldingen. In die zin heeft de game best wat te bieden. Niet qua modi of opties, maar meer qua speelduur. De singleplayer vraagt al snel een uur of vijf van je en dan kan je nog voor de platinum medaille per level gaan. Ook heeft de game enige verslavende werking, want je zult elke keer nog net even een leveltje extra meepakken.

Of het echter voor iedereen is weggelegd om de game 100% uit te spelen is maar de vraag, want het kan ook bij vlagen zeer frustrerend zijn. De besturing is iets waar je aan moet wennen, maar zelfs dan wil het nog steeds het gevoel opwekken dat het net niet helemaal perfect werkt. Dat is wat moeilijk te omschrijven, maar laten we stellen dat enige subtiele finetuning de besturing goed had gedaan. Ook is het perspectief niet helemaal perfect. Je kunt je vrij alle kanten op bewegen en op het hoogste tempo vlieg je te midden van het scherm.

Als je echter besluit terug te vliegen, dan blijf je niet in het midden, maar plak je tegen de onderkant aan. Dat heeft als forse nadeel dat je niet goed kunt zien of er objecten zijn waar je tegenaan kan vliegen. Ook vliegen er regelmatig asteroïden door het beeld heen en als die van links, recht of boven komen kan je daar prima op reageren door ze te ontwijken. Als ze echter van onder komen uit het niets, ja dat is dan een beetje lastig om te ontwijken, je ziet het immers niet aankomen en dat is precies wat bij kan dragen aan de onnodige frustratie.

Conclusie

Lost Orbit is absoluut een leuke game die je qua speelduur wel even zoet zal houden, maar weet wel dat het verder niet al te uitgebreid is. De gameplay is ondanks het vermaak en enige verslavende werking ietwat geplaagd door een niet fijn camerastandpunt als je terugvliegt of als je van onderen belaagd wordt. Ook is de besturing net niet perfect. De andere kant van de medaille is dan wel dat de game er grafisch leuk uitziet en ook gevarieerde omgevingen weet te bieden. De audio steekt er nog wat meer bovenuit, want de muziek klinkt heerlijk opzwepend met relaxte deuntjes en opzwepende beats. Lost Orbit, een leuke titel dat prima kan fungeren als tussendoortje.

Pluspunten

  • Lekker hoog tempo
  • Enige verslavende werking
  • Redelijk aantal levels
  • Voor fanatieke spelers veel replay waarde

Minpunten

  • Besturing is het net niet
  • Verhaal is wat onsamenhangend
  • Niet kunnen zien wat er zich onder je bevindt of op je afkomt