Review: Riptide GP: Renegade

Review: Riptide GP: Renegade – Racen met hypermoderne voertuigen in de stijl van WipEout, maar dan op het water, dat is wat Riptide GP is. Vorig jaar verscheen Riptide GP 2, wat een degelijke racer was, en nu een jaar later kunnen we met de opvolger aan de slag, namelijk Riptide GP: Renegade. Dit is een rasechte arcaderacer die alle klassieke aspecten van een racegame bevat. Wij gingen met onze hypermoderne waterscooters de waterbanen op en eindigden op de derde plaats.

Je weg naar de top

De modus waarin je veel tijd kwijt kan, is de singleplayer, die een heuse campagne bevat. Je begint onderaan de ladder als racer en doordat je een illegale race gereden hebt, ben je twee jaar uit de running. Om wraak te nemen op de verantwoordelijke racer, keer je na twee jaar terug op het water om de uitdaging aan te gaan. Je uiteindelijke doel bevindt zich aan het einde van de singleplayer, dus je zult je helemaal naar de top op moeten werken.

Het verhaal dat de game je vertelt, bestaat uit korte momenten waarop andere racers met je praten via spraakballonnen. Dit is dus een nogal klassieke manier van verhaalvertelling en heel eerlijk: daar hoef je het absoluut niet voor te doen. Het verhaal is namelijk totaal niet boeiend en functioneert alleen als middel om de verschillende kampioenschappen aan elkaar te knopen. Je zult namelijk in de singleplayer een aantal reeksen van races en kampioenschappen moeten afwerken en elke keer als je minimaal derde wordt, krijg je een ster, waarmee je de volgende race vrijspeelt.

Eindig je als vierde? Dan zul je de race opnieuw moeten doen en dat zal vaker voorkomen dan je denkt, maar daarover straks meer. Als je eenmaal verder komt in de races, zal je op een gegeven moment uitgedaagd worden door een meer ervaren racer. De bedoeling is natuurlijk om hem te verslaan, zodat je in het volgende gedeelte van de singleplayer uitkomt. Dit levert je ook gelijk een nieuwe scooter op, die je weer kan gebruiken in daaropvolgende races.

Upgraden en je skills uitbreiden

De races die je treft zijn verdeeld over vier verschillende soorten. Zo zijn er gewone races, waarbij je na één of meerdere rondes als eerste moet finishen. Ook zijn er races waarin je puur moet stunten, slalommen of een eliminatie moet overleven, waarbij er elke tien seconden iemand afvalt. Dit alles levert je XP op en bij het stijgen in level krijg je skillpunten, die je kan inzetten om nieuwe trucjes vrij te spelen. Deze trucjes kun je op daarvoor bestemde plekken tijdens een race inzetten, om zo (bij succes) je boostmeter te vullen, die je bij inzet een kortstondige boost geeft om voorliggers in te halen.

Tegelijkertijd levert het racen – en zeker het winnen – geld op en daarmee kan je de scooters die je verzamelt van upgrades voorzien die onderverdeeld zijn in boost, snelheid, acceleratie en besturing. Logischerwijs zullen je voertuigen gaandeweg dus steeds beter worden, zodat je ook latere races aan kan gaan, om zo uiteindelijk bij de allerlaatste tegenstander uit te komen. Met in totaal 354 te verzamelen sterren ben je dus wel even bezig. De singleplayer is namelijk best lang, maar dat komt mede omdat je zeer regelmatig buiten de top drie eindigt, zoals net al even aangehaald werd.

Oneerlijke concurrentie?

Gedurende het spelen van de singleplayer campagne begon na een race of vijftien iets op te vallen. Het is namelijk zeer lastig om eerste of tweede te worden, want de racers die altijd op die plekken eindigen rijden min of meer perfecte races en zijn altijd net zo snel of nog sneller dan jou. In veel races eindig je bij de eerste keer ergens in de middenmoot en pas na de tweede keer eindig je op de derde plaats. De singleplayer is lang, want je zult races zeer regelmatig opnieuw moeten doen om verder te komen. Enkel een ster behalen in de race voorafgaand aan de opvolger geeft je toegang tot de betreffende nieuwe race. Een oudere race spelen om even een extra ster te scoren zit er niet in.

Dat zorgt natuurlijk voor uitdaging, maar na tientallen races is het wel duidelijk: de twee kopliggers zijn dermate goed dat het te onrealistisch wordt. Nu is dit allesbehalve een realistische game, maar het voelt iets te gestuurd aan, waardoor het op een gegeven moment wat frustrerend kan worden. Met name omdat je drie keer zoveel tijd kwijt bent aan het doorspelen van de singleplayer dan op papier eigenlijk nodig zou moeten zijn. Dat is een wat goedkope manier om de singleplayer van een langere speelduur te voorzien en dat is gewoon jammer om te constateren. Je neemt dan al snel genoegen met een derde plaats, terwijl je competitieve instinct zegt dat je voor de eerste moet strijden.

Multiplayer plezier

Is de singleplayer dan echt een straf? Nee, dat ook weer niet, want we hebben ons best goed weten te vermaken. Dat zit hem deels in het gegeven dat races nooit echt heel lang zijn en de game voor de verandering nauwelijks laadtijden kent. Het gaat allemaal supervlot en snel en dat is ook wel eens prettig. Maar waar de echte fun van Riptide GP: Renegade hem in zit, dat is de multiplayer. Deze is speelbaar met tot vier man in split-screen en is omwille van genoemde redenen ideaal voor korte speelsessies tussendoor.

Je kunt hier kiezen uit losse races, maar ook kampioenschappen of doodleuk racen op alle banen die de game rijk is. Dat de game dan in split-screen speelbaar is met vier man, dat maakt het automatisch tot een erg vermakelijke game voor een avondje op de bank alvorens je gaat stappen. Het is namelijk gemakkelijk op te pakken, kost nauwelijks tijd om op te zetten en speelt behoorlijk lekker weg, omdat de besturing bijzonder soepel werkt. Daarbij is het stunten een leuke extra, maar opletten dat je niet te overmoedig wordt, is hierin erg belangrijk, want crashen kost natuurlijk veel tijd.