Review: Fist of the North Star: Lost Paradise – Er zijn inmiddels honderden games gebaseerd op diverse manga’s. De bekendere, zoals Naruto, One Piece en Sword Art Online, zijn inmiddels al ruim vertegenwoordigd, maar toch zien we zo nu en dan een game verschijnen van Fist of the North Star. Eerlijk is eerlijk, erg bekend is deze serie hier niet. Zowel de manga als de anime zijn inmiddels stokoud en dateren uit de jaren 80. Toch heeft deze serie een bepaalde impact om vandaag de dag nog steeds een video game te krijgen. En dan ook nog eens een game ontwikkeld door het team dat verantwoordelijk is voor de geliefde Yakuza serie. Weet Fist of the North Star: Lost Paradise zichzelf een eigen toon te geven of is het een simpele “reskin” van een Yakuza game?

Take me down to the Paradise City

Arme Kenshiro. Alsof je lichaam doorboord krijgen en naar de hel gestuurd worden al niet erg genoeg is, wordt zijn verloofde Yuria ook nog eens tegen haar wil meegenomen door Shin. Kenshiro weet zijn weg uit de hel terug te vinden naar aarde en confronteert Shin om zo zijn geliefde terug te krijgen. Shin blijkt na de jarenlange training van Kenshiro een eitje voor hem te zijn, alleen Yuria is verdwenen en Shin heeft geen enkele aanwijzing alvorens hij zijn laatste adem uitblaast. In een soort Mad Max-achtige post-apocalyptische setting treft Kenshiro een dorpje geteisterd door bandieten. Na de bandieten te laten ontploffen, weten wat van de dorpsbewoners een tip te geven aan Kenshiro. Op naar Eden.

Welkom in Eden, dé stad waar jij het merendeel van jouw tijd door zal brengen. Eden staat ook wel bekend als Paradise, het lichtpuntje in de woestijn, waar mensen voorzien worden van voedsel en drinken, mits ze wat bijdragen aan de maatschappij. De stad wordt bestuurd door een dame genaamd Kisana en beschermd door een wat opgefokt typetje genaamd Jagre, bijgestaan door zijn troepen. Kisana de leider noemen is niet helemaal accuraat, aangezien alle voorzieningen vanuit Sphere City worden aangeleverd. Dit is een stad in een soort koepel die direct aan Eden ligt. Yuria bevindt zich dus ergens in Eden, of misschien zelfs in Sphere City. Waar ze precies zit, is de vraag waar je antwoord op hoopt te krijgen wanneer je dieper in het verhaal duikt.

Fist of the Yakuza?

Laten we allereerst duidelijk stellen dat Fist of the North Star: Lost Paradise écht een Yakuza titel is in hart en nieren, afgezien van het bronmateriaal natuurlijk. De gameplay is nagenoeg hetzelfde. Je hebt een stad om te verkennen, diverse opdrachten om te voltooien, gooi daar een paar hilarische mini-games bij en de mix en het geheel wordt al gauw een feest van herkenning. Een simpele reskin is het echter niet, want er zijn genoeg aanpassingen gedaan om Kenshiro écht tot leven te laten komen. Daar komt natuurlijk zijn, ehm, bijzondere vechtstijl ook aan te pas.

Mocht je niet weten waar we het over hebben, Kenshiro past een speciale vorm van martial arts toe genaamd ‘Hokuto Shinken’. Deze vechtkunst stelt hem in staat om bepaalde drukpunten bij personen perfect in te drukken waardoor hun lichamen ontploffen. Ja, je leest het goed: ontploffen. Zonder gelijk te gaan schreeuwen hoe extreem vet dit wel niet is, blijft de gameplay aardig gebalanceerd. Je bent geen onoverwinnelijke eindbaas die iedereen met één tikje uitschakelt, je moet je aanvallen doorzetten om zo’n drukpuntje te kunnen raken. Dit kan met simpele combo’s op de wat kleinere vijanden, maar op de grotere jongens kan je ook een speciale move uitvoeren die gepaard gaat met een uitgebreide animatie. Afhangend van hoe veel normale klappen jij uitdeelt, krijg je een bepaalde finisher. Deze finishers duren vaak echter vrij lang waardoor ze na een paar keer nogal oud en vooral tijdrovend worden.

In de baasgevechten zit op zich genoeg variatie, want wanneer je het tegen iemand van jouw eigen lengte opneemt, zal je het gebruikelijke beukwerk moeten toepassen, maar al gauw werden wij tegenover een gigantische monstruositeit geplaatst waar de vuistjes van Kenshiro nog geen deukje in wisten te slaan. Door slim gebruik te maken van jouw aanvallen én jouw omgeving, werk je dit monster alsnog tegen de vlakte. Dit soort baasgevechten hadden we graag meer gezien, omdat we hier serieus even bij na moesten denken over wat we moesten doen. Als afsluiter werden we uiteraard getrakteerd op een lading bloed waarmee je alle ziekenhuizen in Nederland kan voorzien van voldoende donormateriaal. Dit soort gevechten blijven echter beperkt tot een minimum, waardoor je voornamelijk bezig bent met standaard klappen uitdelen en het uitvoeren van de eerder genoemde special moves.

In deze game is ook de talent tree weer van de partij. Bij elk level dat Kenshiro stijgt, kan je een punt investeren in jouw talenten. Welke jij verkiest en hoe je de punten verdeeld is geheel aan jou. ‘Nieuw’ zijn de talismans. Een oude man in Eden kan deze voor jou maken als je aan een aantal criteria voldoet en genoeg geld op zak hebt. De talismans kunnen er voor zorgen dat je bijvoorbeeld sneller een special move kunt gebruiken, maar deze kunnen ook gebaseerd zijn op puur geluk en zo nu en dan iets activeren tijdens de gevechten. De hoeveelheid talismans die je kan dragen is echter wel beperkt, dus het is belangrijk om de juiste balans te vinden. Ook kan Kenshiro zichzelf voorzien van betere bepantsering om meer klappen te kunnen verduren.

Terug in de tijd

Vooropgesteld dat Fist of the North Star: Lost Paradise er meer dan prima uitziet, ook dankzij de visuele stijl, hebben we helaas één behoorlijk ding op de game aan te merken. Deze game is gemaakt op de vorige Yakuza engine en dus niet de Dragon Engine die we kennen van Yakuza 6 en Yakuza Kiwami 2. Het gevolg is dat de laadtijden soms verschrikkelijk zijn, vooral nu we beter gewend zijn van deze studio. Deze keuze is blijkbaar gemaakt omdat het groepje ontwikkelaars wat aan deze titel heeft gewerkt nog geen goede training voor de nieuwe engine heeft gehad. Dan hadden we eigenlijk liever gezien dat er misschien iets meer tijd in deze game was gestoken. Zodra je de haast niet bestaande laadtijden van Yakuza 6 gewend bent, is terugschakelen verdomd lastig. Het is niet “retro” of “nostalgisch”, gewoonweg erg vervelend.

Vind jij de voice-acting in de Yakuza-serie altijd meer dan prima? Mooi! Dan vind je die in Fist of the North Star: Lost Paradise ook goed. Dit zijn namelijk precies dezelfde stemacteurs als die van Yakuza. Kenshiro heeft dezelfde stem als Kazuma Kiryu, Jagre heeft dezelfde stem als Yuya en ga zo maar door. Hierbij moeten we melden dat de game ook een Engelse voice-cast kent en die is zelfs meer dan prima! Vaak merk je bij dit soort titels een wat levenloze intonatie als het aan komt op Engelse nasynchronisatie, maar dat is bij Fist of the North Star: Lost Paradise niet het geval. Dus daarvoor petje af. De muziek is daarentegen niet echt memorabel, maar gezien de wat deprimerende setting is dit wellicht een designkeuze geweest.

Conclusie

We hebben ons zeker vermaakt met het avontuur van Kenshiro, maar dat zal ongetwijfeld te maken hebben met het feit dat we een Yakuza game gespeeld hebben. De over-the-top actie gaat hier echter soms nog wel wat verder dan in Yakuza en onderscheid wordt ook zeker gemaakt wanneer het aan komt op de mini-games en de toevoeging van de talismans. We vinden het erg jammer dat de studio voor deze titel niet de Dragon Engine heeft gebruikt, want de laadtijden zijn soms echt te gortig. De stemacteurs passen dan weer prima in deze game wat geldt voor zowel de Japanse als de Engelse stemmen. Het bronmateriaal heeft in ieder geval een erg leuke en vooral goede game gekregen die de basis legt voor misschien nog wel meer van dit soort Fist of the North Star titels.

Pluspunten

  • Geeft een nieuwe definitie aan "over-the-top"
  • Vertrouwde gameplay
  • Art-style ziet er prima uit
  • Yakuza stemacteurs passen goed in deze game

Minpunten

  • Lange laadtijden
  • Special moves worden gauw oud
  • Combat had meer variatie mogen hebben

7.5