Review: Left Alive

Review: Left Alive – Toen we hoorden dat Yoji Shinkawa aan was getrokken om aan Left Alive te gaan werken, werd onze interesse meteen gewekt. Shinkawa werkt samen met niemand minder dan Hideo Kojima aan Death Stranding en heeft ook meegewerkt aan de Metal Gear Solid games. Niet de minste namen, als je het ons vraagt, en dat verklaart meteen waarom we erg nieuwsgierig waren naar Left Alive. Alleen de cover van de game spreekt elke Metal Gear fan al aan en sterker nog: de game zelf lijkt ook behoorlijk door die franchise te zijn geïnspireerd, want veel elementen lijken te zijn overgenomen. Het klinkt echter spectaculairder dan het is, want Left Alive laat eigenlijk precies zien hoe het niet moet. Het is een teleurstelling.

Dit is een goede game…

De wereld heeft eindelijk totale vrede weten te bereiken, maar deze vrede duurt natuurlijk niet lang. Eén of andere eikel had het idee om ‘Wanzers’ (grote mechs) te maken en vanaf dat moment lieten de mensen hun ware aard weer zien. Het gevolg is een oorlog in een fictioneel Rusland, waar een machtsstrijd woedt tussen Ruthenia en Garmonia. Jij volgt het verhaal van drie hoofdpersonages: Mikhail, Olga en Leonid. Ze hebben allemaal wel wat met elkaar te maken, maar het voornaamste dat ze gemeen hebben is overleven in deze oorlog. Klinkt best interessant, niet? Het concept sprak ons ook erg aan, maar de uitvoering is helaas waardeloos.

Daar zo meteen meer over, want we hebben nog een handvol ‘plusjes’ te benoemen. Hoewel de game voornamelijk stealth gameplay aanmoedigt, heb je ook de mogelijkheid om de vijandelijke soldaten in Novo Slava (de stad waar je grotendeels verblijft in het begin) aan gort te knallen. Dit kan je doen met een breed arsenaal aan wapens en ook heb je de optie om spullen te craften met onderdelen die je in de levels kunt vinden. Denk dan aan het maken van molotov cocktails, vallen en materiaal om jezelf mee te healen. Het komt er op neer dat Left Alive je het gevoel van overleven in een oorlogsgebied wil geven. Maar dat komt helaas niet goed uit de verf, omdat de game zelf niet precies weet hoe dat gevoel gebracht moet worden. Bijna alles wat de game probeert te doen is ondermaats en hoewel we de basis als positief zien, wordt het om zeep geholpen door de uitvoering.

…maar niet heus

Grafisch is de game schrikbarend lelijk. We dachten eerst dat de textures niet werden ingeladen, maar na een paar minuten kwamen we tot de conclusie dat het gewoon van PS2 kwaliteit is. Hoewel de stad een bepaalde sfeer weet over te brengen, door de occupatie van het Garmonia leger met overal Wanzers om je heen, oogt het leeg en voelt het zielloos aan. Ook de bijkomende animaties zijn niet echt top, want als je bijvoorbeeld gehurkt loopt in stealth, lijkt het net alsof je personage een grote boodschap moet doen omdat hij kramp heeft. De cut-scènes zijn inspiratieloos en erg dertien in een dozijn, wat het niet veel beter maakt. Hoewel je te maken hebt met verschillende personages die zo uit een Metal Gear game kunnen komen (Shinkawa ontfermde zich hier immers over) weet niemand echt te overtuigen.

Grafisch faalt Left Alive dus best wel, maar hoe zit het met de gameplay? Is dat beter of…? Nee, dat is minstens zo erg. Ben je aan het schieten, dan voelt dat heel erg clunky aan en ook een stoot uitdelen gaat erg stroef. Tijdens het spelen merkten we ook een beetje input lag, waardoor alles erg traag aanvoelde. Ter variatie mag je af en toe in een Wanzer stappen en losgaan, maar dit voelt meer aan als een straf dan echt plezier. Het besturen van een Wanzer voelt niet lekker aan daar waar je zou verwachten dat het een spektakel zou zijn. Wat te denken van het healen, of wil je iets uit de categorie granaten gebruiken? Dan kun je via de pijltoetsen een keuze maken, maar ook dat werkt niet goed. Linksonder wordt enkel de laatst gebruikte categorie getoond, waardoor je een beetje moet gokken waar welke pijltoets voor staat. Dat is ontzettend irritant en onhandig, zeker tijdens gevechten.

Wat ook niet helpt, is dat de gebruikersinterface van je inventory een chaos is. Alles zit verdeeld over tig tabjes en dat maakt het navigeren niet handig. Als je iets wilt craften, dan ben je continu in het menu aan het zoeken naar de juiste items wat het tempo erg doet belemmeren. De spullen die je nodig hebt om te craften kun je her en der in de levels vinden, alsook bij opslagpunten. Deze items zijn voldoende aanwezig, zodat je altijd het benodigde kan maken. Maar wat dan weer erg irritant is, is dat de game niet op pauze gaat als je in het onoverzichtelijke menu gaat rommelen om de zaken te craften die je hebben wilt. Vijanden gedragen zich bovendien onvoorspelbaar, wat dus flink wat roet in het eten kan gooien als je wat nieuwe items wilt maken.

‘CAUTION, THE ENEMY IS APPROACHING’

Als we geen hoofdpijn kregen van de graphics, dan was het wel van de vrouw die ons aanwijzingen gaf door de missies heen. Elke keer als je ook maar een beetje in de buurt van een vijand staat, roept dat mens; “caution, the enemy is approaching”. Met onze ogen is niet zoveel mis, dus waarom die vrouw om de haverklap deze loze meldingen moet schreeuwen gaat onze pet te boven. Met name omdat het buitengewoon irritant is en de domme vijanden kwamen vaak zat onze kant niet eens op. Stel je voor dat je door een gebied heen moet wat vol zit met vijanden en dat die vrouw dan bij elke vijand begint te roepen. Juist, dat werkt op je zenuwen en bevordert het plezier allerminst.

Maar goed, oordoppen kunnen een oplossing bieden. Dat lost het probleem van de AI echter niet op, want de vijanden zijn zeer onvoorspelbaar omdat ze erg verschillend reageren op jouw acties. Dat zou normaal gesproken een positief punt zijn, maar in deze uitvoering slaat de game de plank mis. Zo kun je al sprintend naar de vijanden toegaan en als je ze nadert tot op een centimeter afstand, hebben ze niets door. Ook kun je vijanden met een blikje afleiden waar soms wel op gereageerd wordt door het hele leger en soms totaal niet. De vijanden zijn ook aimbots, dus als ze je onder vuur nemen, zullen ze altijd raak schieten en ontsnappen is dan vrijwel onmogelijk. Deze wispelturige en onlogische AI maakt de gameplay daardoor onnodig frustrerend.

Stealth wordt aangemoedigd in de game, maar merkwaardig is dat het de game ontbreekt aan een stealth kill mogelijkheid. Je kunt dus al sluipend naar de tegenstander gaan om die vervolgens kapot te rammen – wat alles behalve stealth is – in de hoop dat niemand het doorheeft. Tegelijkertijd staat die aanmoediging haaks op wat je tot je beschikking krijgt, want als de nadruk op stealth ligt is het een beetje vreemd dat je in een level een mini-gun tot je beschikking krijgt. In gevechten gaat het ook alle kanten op. Als je gesnapt wordt en de soldaten of een Wanzer nemen je onder vuur, zoek dan dekking. Als je dan niet omkomt door een miraculeuze headshot – wat meer dan eens voorkwam – dan vergeten de vijanden na een paar tellen plots dat je bestaat. In dat soort gevallen kan je weer wel ontsnappen van de drukte, maar dit slaat natuurlijk nergens op.