Review: Crash Team Racing: Nitro-Fueled – Als je aan arcade kartgames denkt, dan is eigenlijk Mario Kart de enige die vandaag de dag nog in je opkomt. Dat was vroeger wel anders met veel keuze en in de hoogtijdagen van Crash Bandicoot kwam Crash Team Racing uit. Wie opgegroeid is met de eerste PlayStation zal deze game ongetwijfeld in huis hebben gehaald nadat deze uitkwam in 1999. Inmiddels is het alweer 20 jaar later en brengt Activision een remake van het origineel uit. In deze 20 jaar is er natuurlijk een hoop veranderd qua game design, graphics en gameplay en al deze vooruitgang giet men nu in Crash Team Racing: Nitro-Fueled. Wij stapten samen met Crash en zijn vrienden in een benzine slurpende kart en in deze review lees je hoe dat beviel.

Nostalgie in de moderne tijd

Crash Bandicoot was ooit eens de absolute mascotte van het merk PlayStation, maar net als alle andere (Ratchet & Clank, Jak and Daxter) is dat vandaag de dag niet langer het geval. Gelukkig blies de remake van de originele Crash Bandicoot games een tijdje terug nieuw leven in de bazige gemuteerde buideldas, want anders was deze een stille dood gestorven. Wat ons toen al opviel is ook met Crash Team Racing aan de hand, games van toen waren echt anders. De gameplay is in principe goed bewaard gebleven en het geheel van toen heeft de tand des tijds goed doorstaan, maar qua game design zitten we inmiddels op een heel ander niveau.

Neem bijvoorbeeld de moeilijkheidsgraad, we kunnen niet ontkennen dat dit vroeger vele malen hoger lag. Dat is niet altijd bewust geweest, want soms waren levels gewoon raar of onhandig vormgegeven waardoor sommige obstakels moeilijk te overkomen waren, waardoor het als erg moeilijk aanvoelde. Met de tracks in Crash Team Racing merk je bijvoorbeeld dat er soms hele ouderwetse elementen inzitten, zoals extreem scherpe bochten om het uitdagend te maken, terwijl dat vandaag de dag ook op andere manieren kan. Mario Kart heeft haar level design mee laten groeien met de franchise en de tijd, maar Crash Team Racing heeft bij vlagen de oude tracks een beetje te veel intact willen houden.

Op grafisch vlak, daar hebben we echt niets over te klagen. Het is onwerkelijk om die ouderwetse levels opnieuw te zien, maar dan met alle toeters en bellen die we van hedendaagse games mogen verwachten. Watervallen, bomen, blauwe luchten met kleine wolkjes, lichtinval, vuur… alles wat toen vlak en levenloos was, is nu adembenemend mooi en kleurrijk vormgegeven, waardoor het echt genieten is als je aan het racen bent. Op visueel vlak kunnen we dus niets anders dan uitermate positief zijn over het eindresultaat, want Beenox pakt echt uit met deze game.

Remaster of remake?

Wanneer je de oude game hebt gespeeld en vervolgens in Crash Team Racing: Nitro-Fueled duikt, dan valt op dat de gameplay op zichzelf nagenoeg hetzelfde is gebleven. De game leunt nog altijd op erg scherpe bochten, zoals aangegeven, waar je doorheen moet driften en de power-ups zijn nog altijd net zo frustrerend als toen. Qua gameplay is er zodoende niet zo heel veel aan de hand, het speelt en voelt als vanouds aan maar dan in een modern jasje. De grote veranderingen zitten hem vooral in het grafische en technische gedeelte, daar waar de insteek van de gameplay dus min of meer hetzelfde is gebleven.

Verwacht dus geen vernieuwde physics of dat je nu minder hoeft te leunen op je drift-skills, dit is allemaal onveranderd gebleven. Dat het label remake snel op games geplakt wordt is vaak omdat het origineel al echt heel oud is. Hoe kun je immers een game van 20 jaar oud dat opnieuw gemaakt wordt niet bestempelen als remake? Klinkt logisch, niet? Maar wat ons betreft moet er qua gameplay dan ook het nodige veranderd zijn. Het voelt nu qua gameplay wat simpeler aan terwijl er wat ons betreft iets meer diepgang in had gemogen. Het trial & error principe wat je toen heel veel zag in games is in hedendaagse games minder prominent aanwezig, maar daar trekt Crash Team Racing zich weinig van aan.

Het drift-systeem is bijvoorbeeld iets wat je onder de knie moet krijgen en valt in de categorie van; ‘het moet precies zo en niet anders’. Het laat dus weinig ruimte voor een andere benadering. De game weet zich namelijk niet aan te passen wanneer je een drift net wat anders in wil zetten of wanneer je simpelweg de ruimte niet hebt. Alle skill komen samen tot die ene drift en de manier waarop je scherpe bochten neemt en lukt dat even niet of faal je? Dan zak je al snel richting de laatste plaats, wat enerzijds voor uitdaging en anderzijds voor wat frustratie zorgt.

Moeilijkheidsgraad

Wanneer iemand oppert dat een game te ‘moeilijk’ is, hoeft dit niet per se te betekenen dat de speler simpelweg slecht is. Het is nu eenmaal zo dat sommige games onrealistische verwachtingen van je hebben, waardoor er frustraties ontstaan en gamen dus niet meer ontspannend of leuk is. Crash Team Racing is er zo één en dan met name de Adventure modus, die de lat bij momenten onnodig hoog legt en je al snel onwijs weet te frustreren. Laat duidelijk zijn dat we het niet hebben over dat de game skills verwacht van de speler, maar meer over dat het op sommige vlakken onnodig moeilijk kan zijn, zonder dat je hier echt wat aan kan doen.

Als voorbeeld neem ik de race tegen de eindbaas van de Piramide. Wanneer je voorop ligt is er niets aan de hand. Je neemt je bochtjes, weet inmiddels waar de valkuilen zitten en je bromt zonder al te veel moeite over de track. Maar, wanneer je per ongeluk een fout maakt (wat nogal snel gaat in deze game) heb je een probleem. Dan kom je achterop te liggen en op het moment waarop de game veel focus van je vraagt, krijg je te maken met een eindbaas die het je heel erg lastig maakt. Zo hadden we de eindbaas die de baan aan het overvloeden was met flesjes gif, waardoor het ons wel heel erg lastig werd gemaakt om hem in te halen. Hier is duidelijk niet zo heel goed over nagedacht, want het werkt frustratie best wel in de hand.

Halverwege de Adventure modus schrok ik van mezelf dat ik met de moeilijkheidsgraad op medium tot de conclusie kwam dat ik op deze manier niet echt van de game kon genieten. Zelden speel ik games op easy, want medium is eigenlijk mijn go-to moeilijkheidsgraad voor racers en indien mogelijk schakel ik na een paar uur spelen naar hard. In Crash Team Racing: Nitro-Fueled ging het echter niet, het frustreerde te veel en dus besloot ik om de game op easy eens goed onder de knie te krijgen en het nog beter te leren alvorens ik mijn savegame van medium verder af zou maken.

Het resultaat was uiteindelijk dat easy voor de eerste acht races inclusief twee eindbazen inderdaad als easy aanvoelde, maar daarna steeds meer en meer uitdagend begon te worden. De balans is dus een beetje zoek, waar medium onrealistische verwachtingen presenteerde, is easy in eerste instantie erg makkelijk om vervolgens alsnog erg uitdagend te worden. Deze onbalans kan wat afschrikwekkend werken en hopelijk weet Beenox dit te patchen, zodat de op zichzelf vermakelijke game nog leuker wordt zonder dat frustratie om de hoek komt kijken.

Content en gameplay

Kartgames zoals deze missen we in de line-up van Sony, hoewel we in het verleden games als LittleBigPlanet Karting hebben gezien, alsook Modnation Racers, maar dat was toch anders. Die ouderwetse arcade fun van games als Mario Kart en Crash Team Racing is uniek. Deze game zet die lijn voort met allerlei leuke arcade modi die werkelijk een zegen zijn om te spelen met vrienden. Voornamelijk omdat de moeilijkheidsgraad die van toepassing is op de Adventure modus in de multiplayer wegvalt. Hier komt het echt aan op wie het beste weet te worden in de game en dat zorgt voor veel plezier.

Online

Crash Team Racing: Nitro-Fueled laat je naast spelen tegen je vrienden het ook opnemen tegen Jan en alleman op de wereldbol via de online modus. De werking hiervan is relatief simpel en recht voor zijn raap, maar kent jammer genoeg nog wel wat haken en ogen. Zo is er veel rubber banding aanwezig en mensen achterop krijgen heel snel power-ups die te krachtig zijn wat ze gemakkelijk een tweede of zelfs eerste plek kan bezorgen. Qua skills heb je online gelukkig niet te maken met een buitengewoon goede AI, maar de aanwezige rubber banding gooit nog weleens wat roet in het eten. De connectie is verder wel stabiel en de game voelt responsief aan. Afsluitend zijn er nog veel aanpasmogelijkheden en Beenox is van plan om met enige regelmaat nieuwe karts, personages, outfits en dergelijke te verspreiden. Met de toekomst van de game zit het dus wel goed.

Conclusie

Er zijn weinig games waar je van kunt zeggen dat ze 20 jaar na de release nog steeds zo leuk zijn als toen, Crash Team Racing is er zo één. Met dit nieuwe jasje dat vooral voor betere looks zorgt, weet de game de komende jaren zeker te doorstaan. De gameplay is nagenoeg hetzelfde als toen, inclusief de plus- en minpunten en ondanks dat laatste werkt het behoorlijk verslavend. Toch kunnen we er niets aan doen dat de gameplay wat ouderwets aanvoelt, een soort gerestaureerde Cadillac met nieuwe lak en motor, maar dan zonder stuurbekrachtiging. We hopen dat het een erg populaire game gaat worden en dat de ondersteuning een hoop nieuwe content zal brengen die niet in het origineel zat om het geheel langdurig interessant te houden. Alhoewel er een aantal punten zijn waarop we kritiek hebben, overheerst gelukkig het gevoel dat dit een leuke game is geworden. Verder doet deze titel ons ook beseffen hoe erg we dit soort arcade/party games missen op de PS4 en daarmee is Beenox met Crash Team Racing toch wel een redder in nood.

Pluspunten

  • Ziet er fantastisch uit
  • Kan zich meten met de kwaliteit van Mario Kart
  • Fundamenten van het origineel zijn bewaard gebleven
  • Genoeg modi en cosmetische items om de spelers zoet te houden

Minpunten

  • Rubber banding
  • Gameplay kan wat ouderwets aanvoelen
  • Moeilijkheidsgraad is niet consistent

8.0